سر مارتین لیندسی، بارونت اول

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
سر مارتین لیندسی، بارونت
زاده۲۲ اوت ۱۹۰۵
لندن، انگلستان
درگذشته۵ مهٔ ۱۹۸۱ (۷۵ سال)
ساری (انگلستان), انگلستان
وفاداریپادشاهی متحده
شاخه نظامینیروی زمینی بریتانیا
سال‌های خدمت۱۹۲۳–۱۹۵۰
درجهسرهنگ دوم
شماره خدمت۳۲۰۱۷
یگانRoyal Scots Fusiliers
فرماندهیاولین نبرد، گوردن هایلندرز (۱۹۴۴–۴۵)
جنگ‌ها و عملیات‌هاجنگ جهانی دوم
نشان‌هانشان امپراتوری بریتانیا
حکم خدمات متمایز
ذکر شده در فرستادگان (2)
مدال قطبی

سرهنگ دوم سر مارتین الکساندر لیندسی، بارونت اول (Sir Martin Alexander Lindsay, 1st Baronet)،‏CBE، DSO (زادهٔ ۲۲ اوت ۱۹۰۵ – درگذشتهٔ ۵ مه ۱۹۸۱)، افسر نیروی زمینی بریتانیا، کاوشگر قطب، سیاستمدار و مؤلف بود.

او ابتدا، در دههٔ ۱۹۳۰ به عنوان یک کاوشگر قطب در گرینلند در سطح ملی مورد توجه قرار گرفت. خدمت در خط مقدم جنگ جهانی دوم که طی آن یک گردان را فرماندهی و مدال شجاعت را دریافت کرد، به شهرت او افزود. ناگهان پس از جنگ، او پا به عرصهٔ سیاست گذاشت و نزدیک به دو دهه به عنوان عضو پارلمان خدمت کرد. در سال ۱۹۶۲ عنوان بارونت امپراتوری بریتانیا را دریافت نمود و جایگاه بارونت دوهیل در شهرستان کینراست برای وی تعریف شد.

اوایل زندگی[ویرایش]

لیندزی در یک خانوادهٔ قدیمی و اصیل اسکاتلندی چشم به جهان گشود، بیست و دومین جد مستقیم او سر ویلیام لیندزی بود که در سال ۱۳۹۸ عنوان لرد لیندزی از کرافورد را داشت. پدر مارتین نیز، افسر ارتش هندی بریتانیا بود که در دورهٔ تفنگ گورکایی متعلق به پادشاه دوم ادوارد هفتم، به درجهٔ سرهنگ دوم رسید.

لیندزی در کالج ولینگتون، برکشایر و کالج نظامی سلطنتی سندهرست تحصیل کرده‌است.[۱]

افسر ارتش[ویرایش]

لیندزی در سال ۱۹۲۵ از کالج نظامی سلطنتی سندهرست فارغ‌التحصیل شد و به درجه‌ی، ستوان دوم فوزیلیرزهای سلطنتی اسکاتلندی نائل آمد.

دو سال بعد، به نیجریه فرستاده و به گردان چهارم، هنگ نیجریه اعزام شد. که در این دوره، برندهٔ مسابقات بزرگ ملی اسب-دوانی نیجریه شد.

او پس از دورهٔ سیزده‌ماهه با اردوی قطب شمال، به همراه گردان دوم فوزیلیرزهای سلطنتی اسکاتلندی به شانگهای فرستاده شد.[۲]

دورهٔ غیرنظامی[ویرایش]

لیندزی در سال ۱۹۳۶ نیروی زمینی را ترک کرد. او در سال ۱۹۳۲ با یکی از اقوام دور خود، جویس لیندزی ازدواج کرده و یک خانوادهٔ جوان را تشکیل داده بودند.

او در ژوئن ۱۹۳۶ به لینکلن‌شر نقل مکان کرد که در آنجا به عنوان نمایندهٔ حزب محافظه‌کار بریگ پذیرفته شده بود. حوزهٔ انتخاباتی با اکثریت ۲۰۳ نفر، توسط حزب کارگر اداره می‌شد. لیندزی شروع، به شرکت در مناسبات اجتماعی حوزهٔ انتخاباتی نمود تا شانس خود را در انتخابات امتحان کند.[۳]

او از سال ۱۹۳۸ در لینکلن‌شر معاون ستوان بود.

جنگ جهانی دوم[ویرایش]

لیندزی در آوریل سال ۱۹۳۹ به تایمز نوشت که از دستورالعمل خدمت اجباری حمایت کند و بر اساس شناخت خود از مردم بریگ، اظهار داشت «تعیین یک مرد عملگرای بریتانیایی برای متوقف‌کردن هیتلر آنقدر گسترده‌است که نمی‌توانم بپذیرم، مخالفت مهمی با آن وجود داشته باشد».[۴]

عضویت در پارلمان[ویرایش]

فعالیت سیاسی لیندزی در طول جنگ متوقف شد، او از نمایندگی بریگ استعفا داد ولی در عوض در ژوئن ۱۹۴۵ درست پس از پایان جنگ در اروپا، وی به عنوان نمایندهٔ حزب محافظه‌کار در سولی هال، یک حوزهٔ انتخاباتی تازه تأسیس که انتظار می-رفت کاملاً محافظه‌کار باشد، پذیرفته شد. رقیب او در حزب کارگر، روی جنکینز، وزیر کابینهٔ آینده بود اما لیندزی با ۵۰۴۹ رأی، گوی رقابت را از او ربود.[۵]

روزنامه‌نگاری[ویرایش]

خارج از پارلمان، او همواره از مهارت روزنامه‌نگاری خود برای نوشتن متن کتابی دربارهٔ مجلس عوام بریتانیا استفاده می‌کرد که در سری «بریتانیا در قالب تصویر» در سال ۱۹۴۷ منتشر شد. یک سال بعد با شروع مذاکرات پارلمانی در مورد مجلس اعیان بریتانیا که در نتیجهٔ لایحهٔ پارلمانی ۱۹۴۸ حزب کارگر آغاز شده بود، لیندزی نوشت: ((ای اعیان آیا باید اصلاحات انجام دهیم؟)) که در آن راجع به اختیاراتی که ممکن است گرفته شوند، بحث کرده بود.

او از سال ۱۹۴۹ تا ۱۹۵۲ رئیس هیئت مدیرهٔ حزب محافظه‌کار و اتحادیه‌های منطقهٔ وست میدلندز بود.

لیندزی طی انتخابات عمومی بریتانیا در سال ۱۹۵۰ در ولینگتون، شروپ‌شر سخنرانی و پیش‌بینی کرد که، آنئورین بیوان به زودی پس از کلمنت اتلی نخست‌وزیر خواهد شد.[۶]

او در پارلمان خصوصی ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۱ تلاش کرد تا حزب کارگر را به چالش بکشد. در نوامبر ۱۹۵۰ وی در رأی‌گیری برای صورت حساب اعضای خصوصی برنده شد و لایحهٔ آزادی اطلاعات را پیشنهاد داد تا به مطبوعات حق قانونی برای گزارش روند جراید بدهد. وی همچنین از لایحه‌ای که نمایندهٔ حزب کارگر، آیرین وایت برای اصلاح قوانین طلاق پیشنهاد داد، حمایت کرد و این لایحه به قانون تبدیل شد. در اوایل ۱۹۵۱ او از بلژیک خواست تا ارتشبد فون فالکنهاوزن، فرماندار سابق ارتش آلمان را برای جرایم جنگی محاکمه نکند. لیندزی مطرح کرد که بلژیک کمترین اشغالگری را از هر کشور دیگری داشته‌است.[۷][۸][۹]

افتخارات[ویرایش]

در فهرست انتخابات سال نوی ۱۹۶۲، لیندزی عنوان بارونت را کسب کرد.[۱۰]

اعلام بازنشستگی[ویرایش]

لیندزی در مارس ۱۹۶۳ اعلام نمود که در انتخابات آینده سیاست را به منظور زندگی آسوده‌تر رها خواهد کرد.[۱۱]

اواخر زندگی[ویرایش]

در سال ۱۹۶۴، طبق وصیت‌نامهٔ بشر دوستانهٔ فلورانس برلوویتز شاو آمریکایی (بیوهٔ جورج هاملین و همسر برنارد پولاک)، او ۲۵۰ هزار دلار و یک آپارتمان لوکس در منهتن را برای لیندزی به ارث گذاشت. لیندزی او را در مناسب‌های اجتماعی در نیویورک همراهی کرده بود. وصیت‌نامه توسط سه فرزند خواندهٔ شاو مورد مناقشه قرار گرفت اما در نهایت تأیید شد. در همان سال یک پسرعموی دیگر او که ساکن ولز شمالی بود برای او ۲۰ هزار پوند به ارث گذاشت. لیندزی ثروت خود به صورت افراطی صرف مسابقات اسب‌دوانی کرد و به پرورش اسب مشغول شد.[۱۲][۱۳]

سر مارتین در سال ۱۹۳۲ با جویس لیندزی (زادهٔ ۱۹۰۴ – درگذشتهٔ ۱۹۹۸) فرزند هان. رابرت همیلتون لیندزی (پسر کوچک بیست و ششمین کنت کرافورد) و مری جنت کلارک (دختر سر ویلیام کلارک، بارونت اول) ازدواج کرد. علی‌رغم داشتن نام خانوادگی یکسان، نسبت آن‌ها نزدیک نبود بلکه یک جد مشترک، الکساندر لیندزی از گلنسک داشتند. خانم لیندزی در سال ۱۹۶۷ به دلیل بی‌وفایی همسرش طلاق گرفت. کمی بعد در همان سال او ساندی اکسپرس را به دلیل مقاله‌ای که بعد از گرفتن دو ثروتش که می‌پرسید که آیا سر مارتین «به دنبال یک بیوهٔ ثروتمند» بوده‌است را به شورای مطبوعات گزارش داد. ویراستاری به نام جان جونور از این داستان حمایت کرد ولی شورای مطبوعات شکایت را تأیید نمود و برای روزنامه‌نگاری ابراز تأسف کرد. این زوج سه فرزند شامل رونالد وارث بلافصل او و تنها دختر آن‌ها یاسینت روزماری داشتند. یاسینت روزماری با لرد مارک فیتزالان هاوارد، فرزند برنارد فیتزالان هاوارد، سومین بارون هاوارد از گلوسوپ، ازدواج کرد.[۱۴][۱۵]

لیندزی در اول اوت سال ۱۹۶۹ با لولیا، دوشس وست مینستر، همسر سابق دوک دوم وست مینستر ازدواج کرد. در سال ۱۹۷۳، مصاحبه‌ای با وی انجام شد که در قسمت جنگ سرد از سریال تحسین شدهٔ دنیا در جنگ به نمایش گذاشته شده که در آن او انتقادش از نبرد نروژ و واکنش‌های متعاقب آن را به یاد آورد.[۱۶][۱۷][۱۸]

لیندزی در حالی که به مدیریت شرکت‌های مختلف مشغول بود، رئیس هیئت مدیرهٔ شورای دائمی بارونتاژ نیز بود و آخرین کتاب خود را در سال ۱۹۷۷ با نام «بارونتاژ» نوشت.

منابع[ویرایش]

  1. ↑ "Who Was Who", A & C Black.
  2. ↑ Lindsay, Martin; Snowed in with Greenland Eskimos; China Journal, Vol.  16 (1932), p.  19–24
  3. ↑ "Mr. M. Lindsay to stand for Parliament", The Times, 9 June 1936.
  4. ↑ The Times, 25 April 1939.
  5. ↑ "Election Candidates", The Times, 7 June 1945.
  6. ↑ "Election speeches", The Times, 16 February 1950.
  7. ↑ "Private Members' Bills", The Times, 17 November 1950.
  8. ↑ "Divorce Bill Carried", The Times, 10 March 1951.
  9. ↑ "Trial of General Von Falkenhausen", The Times, 1 February 1951.
  10. ↑ "The New Year Honours", The Times, 1 January 1962.
  11. ↑ "M.P. leaving politics", The Times, 9 March 1963.
  12. ↑ "Widow's Legacy To Sir M. Lindsay", The Times, 9 January 1964.
  13. ↑ "Sir M. Lindsay to get U.S. Legacies", The Times, 31 October 1964.
  14. ↑ "Decree Against Sir Martin Lindsay", The Times, 28 January 1967.
  15. ↑ "'Persecution' plea upheld", The Times, 2 October 1967.
  16. ↑ "Marriages", The Times, 2 August 1969.
  17. ↑ "Obituaries: Lady Lindsay of Dowhill". The Daily Telegraph. 4 November 1993. Archived from the original on 4 November 2009.
  18. ↑ ""The World at War" Distant War: September 1939-May 1940 (TV Episode 1973) - IMDb". IMDb.
  • "Sir Martin Lindsay" (Obituary), The Times, 7 May 1981.
  • London Gazette 33880: page 6991, 1 November 1932.

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=سر_مارتین_لیندسی،_بارونت_اول&oldid=36621196»