جاگیر

جاگیر با جایگیر، در هندوستان در دوره فرمانروایان فارسی‌زبان چون گورکانیان، به زمین‌هایی گفته می‌شد که از سوی شاهان به فرمانروایان محلی یا سران لشکری و کشوری واگذار می‌شد تا به جای دستمزدهای ماهانه از درآمدهای این زمین‌ها بهره‌مند شوند.

به زمین‌های جاگیر به‌طور جمع، «جاگیرات» می‌گفتند و و فردی که جاگیر به وی واگذار شده با عنوان «جاگیردار» نامیده می‌شد.

جاگیر واژه‌ای فارسی است اما در ایران برای این مفهوم از واژه‌های چون تیول (از مغولی)، اقطاع (از عربی)، سیورغال (از مغولی) و دیگر واژه‌ها چون تیمار، زعامت، و خاص استفاده می‌کردند.