قشلاق
قشلاق جاهای گرم که زمستان در آن به سر برند، و آن را به عربی مشتاة خوانند؛ و ییلاق ضد قشلاق است. در زبان ترکی قش یا قیش به معنی زمستان و لاق پسوند مکان است، قشلاق جای گرمسیرتری است که در فصل‌های سرد سال اقامت می‌گزینند.[۱] قشلاق در فارسی زمستانگاه خوانده می‌شود.[۲] لغت متضاد قشلاق، ییلاق است، که عشایر در کوچ سالانه خود به عنوان اقامتگاه بهاره و تابستانه انتخاب می‌کنند.[۳] بیشتر عشایر و ایلات به ییلاق و قشلاق می‌روند.[۴]
تا قبل از جنگ اول جهانی عشایر بدنه اصلی جامعه در مناطق کوهستانی ایران را تشکیل می‌دادند. متعاقب مرکز گرایی افراطی دوران رضا شاه به تدریج عشایر ساکن شدند.[۵] تنظیمات مربوط به حدود ییلاقها و قشلاقها، و حقوق مالکیتی عشایر نقشی مؤثر در شکل گیری ایران نوین داشته است.[۶]در دشت های پست و در مناطقی با عرض جغرافیایی پایین واقع شده اند.در این مناطق رشد گیاهان در اواخر پاییز و زمستان میسر می‌باشد.
منابع
- ↑ «لغتنامه: قشلاق». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۵ فوریه ۲۰۱۴.
- ↑ فرهنگ فارسی معین. مؤسسهٔ انتشارات امیرکبیر.
- ↑ «لغتنامه: ییلاق». بایگانی‌شده از اصلی در ۳ دسامبر ۲۰۱۳.
- ↑ اداره کل امور عشایر آذربایجان غربی
- ↑ Ervand Abrahamian, Iran Between Two Revolutions, 1982, Princeton University Press
- ↑ Stephanie Cronin, Tribal Politics in Iran: Rural Conflict and the New State, 1921-1941, 2007, Routledge
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |