سقوط بابل
سقوط بابل اشاره به پایان موجودیت بابل به عنوان یک امپراتوری مستقل و قدرتمند در اثر حمله نیروهای شاهنشاهی ایران در سال ۵۳۹ پیش از میلاد دارد.
نبونئید (Nabû-na'id)، پسر یک پریستار آشوری به نام آدا-گوپی[۱] در سال ۵۵۶ پیش از میلاد با برکناری شاه جوان، لاباشی-مردوک، به عنوان شاه جدید بابل برتخت نشست. در دوران نبونئید، این شاه پسر خود بلشاطر را به عنوان ولیعهد خود برگزیده بود و قدرت واقعی را به او سپرده بود. بلشاطر، درحالی که جنگاور بزرگی بود، اما در سیاست چندان مهارتی نداشت و به همین دلیل، منجر به این شد که نبونئید به شخصیت منفوری در بابل تبدیل شود، به خصوص در میان پریستاران و طبقه نظامی امپراتوری.[۲] در همین زمان، شاهنشاهی ایران تحت رهبری کوروش بزرگ درحال اوج‌گیری بود و در سال ۵۳۹ پیش از میلاد، به بابل حمله کرد. کوروش پس از اینکه بدون جنگ وارد بابل شد، آن را به ساتراپی جدیدی تبدیل کرد و خود را نیز جانشین شاهان باستانی بابل خواند. اینگونه که پیداست، برخلاف نبونئید، کوروش در میان بابلیان به شخصیت محبوبی تبدیل می‌شود.[۳][۴]