صدای استریو
صدای چندآوا[۱] یا صدای استریوآوایی (به انگلیسی: Stereophonic sound) یا به طور رایج، استریو، از شیوه‌های بازتولید صدا
است که برای شنونده توهمی از ژرف‌نمایی شنیداری ایجاد می‌کند. این کار معمولاً با استفاده از دو یا چند کانال صوتی مستقل از طریق پیکربندی دو یا چند بلندگو (یا هدفون چندآوا) در چنین مسیری به دست می‌آید، به نحوی که به نظر می‌رسد صدا از جهات مختلف می‌آید و شنونده به صورت طبیعی صدا را به صورت چند بعدی می‌شنود. پس صدای استریو همانگونه که شامل صداهای دوسویه با دو بلندگو یا دو کانال می‌شود، صداهای چهارگانه (کوادرافونیک) و صدای فراگیر (ساراند) را نیز در بر می‌گیرد و در برابر صدای مونو قرار می‌گیرد که صدا تنها از یک نقطه پخش می‌شود یا صدای تمام منابع صوتی یکسان است.
استریو برای اولین بار در نمایشگاهی در سالن اپرای پاریس در سال ۱۸۸۱ استفاده شد و در سال ۱۸۹۰ در فرانسه تجاری‌سازی شد.
منابع
- ↑ «چندآوا» [عمومی] هم‌ارزِ «stereophonic»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر اول. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۶۴-۷۵۳۱-۳۱-۱ (ذیل سرواژهٔ چندآوا)