انگیزه (روان‌شناسی)
انگیزه (اَ زِ) (اِمر) باعث، سبب.[۱]
انگیزه (به انگلیسی: Stimulus) عبارت از یک عامل طبیعی است که جریان عملی را در موجود زنده دارای دستگاه حسی ایجاد می‌کند.
و مخصوصاً به پدیدارهای طبیعی‌یی اطلاق می‌شود که در حواس تأثیر می‌گذارند.
کار انگیزه عموماً ایجاد آگاهی است، مانند تحریکی که در اعصاب ایجاد می‌شود. سنجش شعور و آگاهی در این حالت به سنجش عوامل طبیعی آگاهی از قبیل صدا و نور و فشار و … بازمی‌گردد.
آگاهی به معنی خاص، به مجموع پدیدارهای طبیعی و فیزیولوژیکی ضروری برای ایجاد و احساس، اطلاق می‌شود و شامل سه بخش است:
- تأثیر در اعصاب
- انتقال این تأثیر به مغز
- عمل ذهنی مقارن ظهور احساس در نفس. انگیزه مترادف مؤثر و محرّض است. .[۲]
انگیزه به عنوان نیروی محرک، در پس سر همة فعالیت‌های فردی تعریف می‌شود.
همچنین رابطه معنادار و مثبتی بین پیشرفت تحصیلی و انگیزه پیشرفت و منبع کنترل و خودپنداره وجود دارد.[۳][۴]
منابع
- ↑ محمد معین، فرهنگ فارسی معین، مدخل
- ↑ جمیل صلیبا - منوچهر صانعی دره‌بیدی، فرهنگ فلسفی، انتشارات حکمت - تهران، چاپ: اول، ۱۳۶۶ ص ۶۱۴–۶۱۵
- ↑ اسکات تی. رابیدیو (Scot T.Rabideau)، تأثیر انگیزه بر پیشرفت رفتار افراد؛ (هاراکویز، بارون، کارتر، لئووالیوت، 1997).
- ↑ اسداله خدیوی؛ افسانه وکیلی‌مفاخری، رابطه بین انگیزه پیشرفت، منبع کنترل، خودپنداره و پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان سال اول متوسطه نواحی پنج‌گانه تبریز، فصلنامه آموزش و ارزشیابی، دوره ۴، شماره ۱۳ بهار ۱۳۹۰ صفحه ۴۵–۶۶
 | این یک مقالهٔ خرد روان‌شناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |