کشش (آواشناسی)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

در آواشناسی، کشش از مشخصه‌های اصواتی است که به شکل مجزایی دیرش بلندتری نسبت به دیگر اصوات دارند. واکه‌های بلند و نیز همخوان‌های بلند وجود دارند. زبان‌هایی که میان کشش‌های مختلف تمایز قائل می‌شوند، اغلب اصوات بلند و کوتاه دارند. به طور گسترده‌ای در نظر گرفته می‌شود که زبان‌های میهی سه سطح متمایز از کشش واکه داشته باشند.[۱]

منابع[ویرایش]

  1. Ladefoged, Peter. (1996). The sounds of the world's languages. Maddieson, Ian. Oxford, OX, UK: Blackwell Publishers. p. 320. ISBN 0631198148. OCLC 31867443.