پیش‌نویس:گوسفند مغانی
نژاد مغانی، از نژادهای بومی ایران که در هنگام تولد، قهوه‌ای اما در دوران بلوغ به رنگ شکری می‌باشد ولی بازهٔ رنگ گوسفند مغانی می‌تواند نخودی، سفید یا شکری باشد. این نژاد در استان اردبیل و آذربایجان شرقی و منطقه دشت مغان و غرب دریای خزر دیده می‌شود.[۱][۲]
ویژگی‌ها[ویرایش]
- در قوچ، شکل بینی دارای انحنا است و رنگ خرمایی دارد اما میش دارای بینی صاف می‌باشد. شکل پوزه آن گرد بوده و شاخ ندارد. دنبه گوسفند مغانی گرد و کوچک و دارای شکاف است.
- دارای رشد مناسب، عضلات پشت مسطح و عریض، ران عضلانی، جثه گرد و حجیم و اندامهایی که نسبت به جثه کوچک به نظر میایند اما مقاومت قابل توجهی دارند.
تعداد[ویرایش]
استان اردبیل دارای یک میلیون و ۶۰۰ هزار راس از این نژاد و همچنین در استان آذربایجان شرقی ۴میلیون و ۵۲۶ هزار رأس مربوط به نژاد گوسفند مغانی است.
وزن[ویرایش]
- گوسفند مغانی از مهمترین نژادهای گوشتی در ایران می‌باشد که قابلیت خوبی برای تولید بره‌های سنگین دارد. گوسفند مغانی در زمان تولد ۴کیلوگرم و در زمان شیرگیری ۲۳ کیلوگرم وزن دارد. وزن دنبه در قوچ ۸کیلوگرم و در میش ۵کیلوگرم می‌باشد. همچنین افزایش وزن روزانه در بره‌های نر ۲۵۰گرم و در بره‌های ماده ۲۳۰گرم می‌باشد.
- وزن نر و ماده در هنگام تولد ۴کیلوگرم، وزن نر در پایان دوره شیر خوراکی ۲۴کیلوگرم و ماده ۲۱کیلوگرم، وزن نر در شش ماهگی ۳۶کیلوگرم و ماده ۳۳کیلوگرم، وزن نر و ماده در یک سالگی حدود ۳۹ کیلوگرم می‌باشد.
زاد و ولد[ویرایش]
- فصل زایش در این نژاد، اوایل بهار و پاییز می‌باشد. درصد باروری حدود ۹۶، درصد زایش حدود ۸۲، درصد دوقلوزایی حدود ۲۸ و درصد چندقلوزایی حدود ۱ درصد می‌باشد.
- مدت زمان آبستنی ۱۵۱ روز، طول دورهٔ شیردهی ۲۱۰ روز و میزان شیردهی در طول یک دوره حدود ۷۸ کیلوگرم می‌باشد.
تولید پشم[ویرایش]
- میزان زیاد تولید پشم از گوسفند مغانی به عنوان یک هدف ثانویه جهت کسب درآمد شناخته می‌شود. پشم به دست آمده از گوسفندان مغانی، ضخیم بوده و بیشترین کاربرد آن در صنایع قالیبافی است.
- میانگین تولید سالیانه پشم بر حسب کیلوگرم:
۱)قوچ: ۲/۳
۲)میش: ۱/۷۵
۳)بره نر: ۰/۴۷
۴)بره ماده: ۰/۴