پروانه کسب
لحن یا سبک این مقاله بازتابدهندهٔ لحن دانشنامهای مورد استفاده در ویکیپدیا نیست. |
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
این مقاله نیازمند بهروزرسانی است. |
پروانه کسب، مجوز جهت کسبوکار است.[۱] «پروانه کسب»، جوازی است که توسط سازمانهای دولتی صادر میشود و به افراد یا شرکتها اجازه میدهد تا در محدوده جغرافیایی و قانونی خاصی به تجارت بپردازند.
این پروانه اجازه برای شروع یک فعالیت تجاری است که توسط دولت صادر میشود و اغلب مجوزها، اسناد و گواهیهای زیادی برای انجام این فعالیتها در یک مکان واحد مورد نیاز است. بهطور معمول، فعالیت بازرگانی یک بنگاه و مکان فیزیکی (آدرس) تعیین میکند که کدام مجوزها برای فعالیت قانونی موردنیاز هستند.[۲]
درخواست پروانه کسب[ویرایش]
برای ثبت این درخواست، مدرکی جهت تعیین وضعیت ملکی واحد صنفی نیاز است؛ بنابراین میبایست یکی از مدارک زیر را به واحد مربوطه ارائه شود:
- سند مالکیت
- اجاره نامه رسمی
- اجاره نامه عادی
- مبایعه نامه
- حکم قطعی دادگاه مبنی بر الزام به تنظیم سند اجاره
- رسید پرداخت اجاره بهای معتبر
- قرارداد اجاره محل کسب با ادارهها و سازمانهای دولتی
اجارهنامه یا دیگر اسنادی که در بالا نام برده شد، باید به نام متقاضی صادر شده باشند.
یکی از مراحل ضروری برای صدور هر مجوزی، استعلام فرد حقیقی یا حقوقی درخواست دهنده است؛ بنابراین ازجمله مدارکی که برای امکان استعلام در نظر گرفته شده است، موارد زیر هستند:
- گواهی عدم اعتیاد به مواد مخدر و گواهی عدم سوء پیشینه کیفری
- گواهی مرکز بهداشت و کارت معاینه پزشکی برای پروانه کسب اصناف مواد غذایی و بهداشتی
- گواهی شرکت در دوره آموزشی از موسسات معتبر
- مدرک مبنی بر تشکیل پرونده مالیاتی
- کد شناسه ده رقمی برای درج روی پروانه کسب
بخش دیگری از مدارک مربوط به تعیین وضعیت خدمت آقایان است که باید مدارک زیر را برای ثبت درخواست به همراه داشته باشند:
- گواهی پایان خدمت یا معافیت دائم
- گواهی اشتغال به تحصیل در صورت عدم شرکت در نظام وظیفه
- گواهی معتبر از معافیت پزشکی
- دفترچه آماده به خدمت بدون مهر غیبت
به عنوان یک نکته بهخاطر داشتهباشید، اگر به عنوان شخص حقیقی درخواست خود را ثبت میکنید، برای خانمها حداقل سن ۱۸ سال در نظر گرفتهشده است.
به عنوان شخص حقیقی خانمها حداقل سن ۱۸ سال در نظر گرفتهشده است.
ماهیت[ویرایش]
پروانه کسب در عرصه تجارت و کسبوکار از اسناد مهم اقتصادی بهشمار میرود؛ سندی که از سوی مراجع ذیصلاح صادر میشود و دارنده آن مجاز به کسبوکار در حرفهای معین خواهد بود.
نظارت بر کسبوکارها نیز از طریق صدور مجوزهای مختلف صورت میگیرد که معمولیترین این مجوزها نیز، همان مجوز «پروانه کسب» است که آنهم شرایط خاص خود را دارد و بررسی و صدور آن، از طریق اتحادیههای اصناف صورت میپذیرد. آگاهی از این مجوزها و قوانین مربوط به آن، برای راهاندازی کسبوکارها لازم میباشد.[۳]
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- [۱]
- «فروش موبایل در ایران؛ زیر نظر اتحادیه صوت و تصویر». سایت تخصصی اطلاعات موبایل | جیاسام. ۲۰۰۹-۰۲-۲۱. دریافتشده در ۲۰۱۶-۰۵-۲۰.
- ↑ http://iranianasnaf.ir/Statistics[پیوند مرده]
- ↑ "Business license". Wikipedia (به انگلیسی). 2023-11-02.
- ↑ مدیر (۲۰۱۵-۰۱-۱۸). «خوداشتغالی چیست؟». «ای استخدام». دریافتشده در ۲۰۱۶-۰۷-۰۶.