پراکندگی پیرامونی (زیست‌شناسی)
محدودیت‌های جغرافیایی برای پراکندگی یک گونه توسط عوامل زنده یا غیرزنده تعیین می‌شود. جمعیت‌های اصلی، آنهایی هستند که در مرکز دامنه پراکنش یافت می‌شوند و جمعیت‌های پیرامونی (که جمعیت‌های پیرامونی (peripheral population) نیز نامیده می‌شوند)، در مرز دامنهٔ پراکنش یافت می‌شوند. به این نوع پراکندگی، پراکندگی پیرامونی (به انگلیسی: Marginal distribution) گویند.
پراکندگی پیرامونی می‌تواند پیامدهای حفاظتی داشته باشد.[۱]
منابع[ویرایش]
- ↑ Morelli, Federico (August 2013). "Relative importance of marginal vegetation (shrubs, hedgerows, isolated trees) surrogate of HNV farmland for bird species distribution in Central Italy". Ecological Engineering. 57: 261–266. doi:10.1016/j.ecoleng.2013.04.043.