دیپلماسی: تفاوت میان نسخه‌ها
قرار دادن {{داده‌های کتابخانه‌ای}} با اطلاعات ویکی‌داده |
img |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:United Nations HQ - New York City.jpg|بندانگشتی|[[سازمان ملل متحد]] بزرگ‌ترین سازمان دیپلماتیک فراملی در جهان است.]] |
[[پرونده:United Nations HQ - New York City.jpg|بندانگشتی|[[سازمان ملل متحد]] بزرگ‌ترین سازمان دیپلماتیک فراملی در جهان است.]] |
||
[[File:Symmetry of Diplomacy.jpg|thumb|Ger van Elk, ''Symmetry of Diplomacy'', 1975, Groninger Museum.]] |
|||
'''دیپلماسی''' یا '''روابط دیپلماتیک''' به دانش ارتباط میان [[سیاست|سیاست‌مداران]] و سران [[کشورهای جهان]] گفته‌می‌شود.<ref>داریوش آشوری، فرهنگ سیاسی، نشر مروارید، چاپ هشتم، ۱۳۵۴</ref> به مقام‌های رسمی سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و نظامی یک کشور نزد کشور و یا [[سازمان بین‌المللی]] پذیرنده «[[دیپلمات]]» می‌گویند. در فرهنگ روابط دیپلماتیک، عالی‌ترین مقام سیاسی در نزد کشور میزبان را «[[سفیر]]» می‌نامند. |
'''دیپلماسی''' یا '''روابط دیپلماتیک''' به دانش ارتباط میان [[سیاست|سیاست‌مداران]] و سران [[کشورهای جهان]] گفته‌می‌شود.<ref>داریوش آشوری، فرهنگ سیاسی، نشر مروارید، چاپ هشتم، ۱۳۵۴</ref> به مقام‌های رسمی سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و نظامی یک کشور نزد کشور و یا [[سازمان بین‌المللی]] پذیرنده «[[دیپلمات]]» می‌گویند. در فرهنگ روابط دیپلماتیک، عالی‌ترین مقام سیاسی در نزد کشور میزبان را «[[سفیر]]» می‌نامند. |
||
نسخهٔ ۱۴ مهٔ ۲۰۱۶، ساعت ۱۶:۴۱
دیپلماسی یا روابط دیپلماتیک به دانش ارتباط میان سیاست‌مداران و سران کشورهای جهان گفته‌می‌شود.[۱] به مقام‌های رسمی سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و نظامی یک کشور نزد کشور و یا سازمان بین‌المللی پذیرنده «دیپلمات» می‌گویند. در فرهنگ روابط دیپلماتیک، عالی‌ترین مقام سیاسی در نزد کشور میزبان را «سفیر» می‌نامند.
اصول، آداب و پروتکل‌های دیپلماتیک
بر اساس «ماده ۲۲»[۲] کنوانسیون وین، اماکن دیپلماتیک و کنسولی و هیئت‌های دیپلماتیک، دارای «مصونیت سیاسی» هستند و از این روی، پلیس و نیروهای امنیتی کشور میزبان نمی‌تواند وارد محدوده دیپلماتیک کشور دیگری شوند و نمایندگان یا کارگزاران دولت میزبان تنها با اجازه سفیر و در غیاب سفیر، رئیس هیئت نمایندگی، حق ورود به این محدوده را دارند.[۳]
مطابق کنوانسیون ۱۹۶۱ وین، دولت‌های میزبان، مسئول حفاظت و تأمین امنیت سفارتخانه‌ها و نمایندگی‌های دیپلماتیک خارجی در کشور خود هستند.[۴][۵]
بر اساس پروتکل‌های تشریفات، معمولاً هر سفر بالاترین مقام اجرایی یک کشور باید پیش از انجام دومین سفر، با پاسخ متقابل هم‌راه شده‌باشد.[۶] مطابق رویه دیپلماتیک، بی‌پاسخ ماندن سفر مقام‌های رسمی یک کشور به کشور دیگر، به معنی کم‌اعتنایی و یا ابراز ناخرسندی نسبت به دولت مقابل است.[۷]
شرکت روسای دولت‌ها، بدون «سفر رسمی» قبلی به کشور محل برگزاری بازی‌های المپیک، در آداب دیپلماتیک مرسوم نیست.[۸]
پانویس
- ↑ داریوش آشوری، فرهنگ سیاسی، نشر مروارید، چاپ هشتم، ۱۳۵۴
- ↑ ماده ۲۲ کنوانسیون وین در سال ۱۹۶۱ میلادی، به تصویب رسید.
- ↑ رئیس‌جمهوری اکوادور به بریتانیا در مورد جولین آسانژ هشدار داد، بی‌بی‌سی فارسی
- ↑ درخواست وزارت امور خارجه ایران از پلیس برای جلوگیری از حمله به سفارتخانه‌ها، بی‌بی‌سی فارسی
- ↑ محکومیت جهانی حمله به سفارت بریتانیا در تهران، بی‌بی‌سی فارسی
- ↑ احمدی‌نژاد برای سومین بار به عربستان سعودی میرود، بی‌بی‌سی فارسی
- ↑ انتقاد کویت از ایران بر سر جزایر سه‌گانه در آستانه سفر احمدی‌نژاد، بی‌بی‌سی فارسی
- ↑ رئیس‌جمهور آلمان المپیک زمستانی روسیه را بایکوت کرد، دویچه وله فارسی
 |
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ دیپلماسی موجود است. |
