لئوپولد فون رانکه: تفاوت میان نسخهها
جز ربات ردهٔ همسنگ (۲۶) +املا+مرتب+تمیز (۸.۸): + رده:پادشاهیخواهان اهل آلمان |
|||
خط ۱: | خط ۱: | ||
'''لئوپولد فون رانکه''' (زاده: ۲۱ دسامبر ۱۷۹۵ - درگذشت:۲۳ می۱۸۸۶) مورخ [[آلمانی]] که بعنوان یکی از برجسته ترین بنیانگذاران تاریخ نویسی مدرن شناخته شدهاست. وی استاندارهایی برای تاریخ نویسی معاصر بنیان گذارد.وی بیشتر بر تاریخ سیاسی و دیپلماتیک تمرکز داشت. |
'''لئوپولد فون رانکه''' (زاده: ۲۱ دسامبر ۱۷۹۵ - درگذشت:۲۳ می۱۸۸۶) مورخ [[آلمانی]] که بعنوان یکی از برجسته ترین بنیانگذاران تاریخ نویسی مدرن شناخته شدهاست. وی استاندارهایی برای تاریخ نویسی معاصر بنیان گذارد. وی بیشتر بر تاریخ سیاسی و دیپلماتیک تمرکز داشت.<ref>{{یادکرد وب | عنوان=تاریخ و تاریخنگاری در اسلام و ایران | تاریخ=20/10/85 | تاریخ بازبینی=۱۹ نوامبر ۲۰۱۱ | ناشر=روزنامه رسالت | نشانی=http://www.magiran.com/npview.asp?ID=1316654}}</ref> |
||
رنکه در شهر Wiehe به دنیا آمد. آموزش او کمی در منزل و کمی در موسسه Schulpforta صورت گرفت. سالهای اول زندگی او با عشق به یونان باستان، زبان لاتین، و کلیسای لوتری پیوند خورد. رنکه در سال ۱۸۱۴ وارد دانشگاه Leipzig شد. |
رنکه در شهر Wiehe به دنیا آمد. آموزش او کمی در منزل و کمی در موسسه Schulpforta صورت گرفت. سالهای اول زندگی او با عشق به یونان باستان، زبان لاتین، و کلیسای لوتری پیوند خورد. رنکه در سال ۱۸۱۴ وارد دانشگاه Leipzig شد. |
||
برای انتشار اولین کتابش در سال ۱۸۲۴ با عنوان "تاریخ مردمان لاتین و آلمانی تبار از ۱۴۹۴ تا ۱۵۱۴" او به میزان زیادی از انواع وسیعی از منابع استفاده کرد که در آن زمان معمول نبود. این منابع شامل خاطرات، |
برای انتشار اولین کتابش در سال ۱۸۲۴ با عنوان "تاریخ مردمان لاتین و آلمانی تبار از ۱۴۹۴ تا ۱۵۱۴" او به میزان زیادی از انواع وسیعی از منابع استفاده کرد که در آن زمان معمول نبود. این منابع شامل خاطرات، نامههای شخصی و رسمی، اسناد دولتی، حکم نامههای سیاسی، و روایات شاهدان عینی میشدند. به این معنا او به سمت فیلولوژی (زبانشناسی تاریخی) روی آورد ولی بر اسناد زمینی تاکید کرد تا متون عهد قدیم و بیگانه. |
||
به دنبال موفقیت کتاب فوقالذکر، به رنکه سمتی در دانشگاه برلین داده شد. در دانشگاه او عمیقاً درگیر مباحثاتی شد که بین طرفداران پروفسور فردریک کارل -که بر روی انواع مختلف |
به دنبال موفقیت کتاب فوقالذکر، به رنکه سمتی در دانشگاه برلین داده شد. در دانشگاه او عمیقاً درگیر مباحثاتی شد که بین طرفداران پروفسور فردریک کارل -که بر روی انواع مختلف دورههای زمانی متفاوت تاریخ تاکید میکرد- و طرفداران فیلسوف معروف [[هگل]] که به تاریخ به چشم یک داستان پایان ناپذیر جهانی مینگریست. رنکه از دیدگاه اول پشتیبانی مینمود و نظرگاه هگلی را تحت عنوان رهیافتی "همهکاره" مورد انتقاد قرار میداد. |
||
== روش شناسی == |
== روش شناسی == |
||
عصاره روش رنکه این بود که باور نداشت |
عصاره روش رنکه این بود که باور نداشت نظریههای عمومی بتوانند در پهنه زمان و مکان حکمفرمایی کنند. بلکه درباره زمان میبایست بر اساس منابع اولیه نظر داد. او میگفت: "دریافت من از ایدههای پیشرو این است که آنها گرایشهای غالب هر سده هستند. این گرایشها اما فقط قابل توصیف هستند؛ نه اینکه قابل خلاصه سازی در یک مفهوم باشند." رنکه با فلسفه تاریخ مخالف بود، خصوصاً آن گونه که توسط [[هگل]] به کار گرفته میشد. او مدعی بود که [[هگل]] نقش انسانها در تاریخ را با تکیه بر یک ایده یا یک کلمه که محدود به یک مفهوم است نادیده میانگارد. |
||
این عدم تاکید بر |
این عدم تاکید بر نظریههای متحد کننده، سبب شد برخی او را به تجربه گرایی بدون تفکر متهم کنند. در سده نوزدهم میلادی، کار رنکه بسیار مشهور شده بود و نظریات او درباره کاربرد تاریخ تدریجاً، نظریه غالب تاریخ شناسی غرب شد. با اینحال او در معاصران خود منتقدینی داشت همچون [[کارل مارکس]]. |
||
روش رنکه هنوز هم در کاربرد تاریخ تاثیر گذار به حساب |
روش رنکه هنوز هم در کاربرد تاریخ تاثیر گذار به حساب میآید ولی طیف وسیعتر نظریات او در باب تاریخ شناسی و تجربه گرایی منسوخ شدهاند. به عنوان مثال در اواسط قرن بیستم E. H. Carr در انتقاد از رنکه بیان نمود که کار مورخ صرفاً گزارش رخدادها نیست بلکه او باید از میان منابع به دستچین کردن نیز بپردازد. |
||
== پانویس == |
== پانویس == |
نسخهٔ ۲۱ سپتامبر ۲۰۱۴، ساعت ۰۳:۲۲
لئوپولد فون رانکه (زاده: ۲۱ دسامبر ۱۷۹۵ - درگذشت:۲۳ می۱۸۸۶) مورخ آلمانی که بعنوان یکی از برجسته ترین بنیانگذاران تاریخ نویسی مدرن شناخته شدهاست. وی استاندارهایی برای تاریخ نویسی معاصر بنیان گذارد. وی بیشتر بر تاریخ سیاسی و دیپلماتیک تمرکز داشت.[۱]
رنکه در شهر Wiehe به دنیا آمد. آموزش او کمی در منزل و کمی در موسسه Schulpforta صورت گرفت. سالهای اول زندگی او با عشق به یونان باستان، زبان لاتین، و کلیسای لوتری پیوند خورد. رنکه در سال ۱۸۱۴ وارد دانشگاه Leipzig شد.
برای انتشار اولین کتابش در سال ۱۸۲۴ با عنوان "تاریخ مردمان لاتین و آلمانی تبار از ۱۴۹۴ تا ۱۵۱۴" او به میزان زیادی از انواع وسیعی از منابع استفاده کرد که در آن زمان معمول نبود. این منابع شامل خاطرات، نامههای شخصی و رسمی، اسناد دولتی، حکم نامههای سیاسی، و روایات شاهدان عینی میشدند. به این معنا او به سمت فیلولوژی (زبانشناسی تاریخی) روی آورد ولی بر اسناد زمینی تاکید کرد تا متون عهد قدیم و بیگانه.
به دنبال موفقیت کتاب فوقالذکر، به رنکه سمتی در دانشگاه برلین داده شد. در دانشگاه او عمیقاً درگیر مباحثاتی شد که بین طرفداران پروفسور فردریک کارل -که بر روی انواع مختلف دورههای زمانی متفاوت تاریخ تاکید میکرد- و طرفداران فیلسوف معروف هگل که به تاریخ به چشم یک داستان پایان ناپذیر جهانی مینگریست. رنکه از دیدگاه اول پشتیبانی مینمود و نظرگاه هگلی را تحت عنوان رهیافتی "همهکاره" مورد انتقاد قرار میداد.
روش شناسی
عصاره روش رنکه این بود که باور نداشت نظریههای عمومی بتوانند در پهنه زمان و مکان حکمفرمایی کنند. بلکه درباره زمان میبایست بر اساس منابع اولیه نظر داد. او میگفت: "دریافت من از ایدههای پیشرو این است که آنها گرایشهای غالب هر سده هستند. این گرایشها اما فقط قابل توصیف هستند؛ نه اینکه قابل خلاصه سازی در یک مفهوم باشند." رنکه با فلسفه تاریخ مخالف بود، خصوصاً آن گونه که توسط هگل به کار گرفته میشد. او مدعی بود که هگل نقش انسانها در تاریخ را با تکیه بر یک ایده یا یک کلمه که محدود به یک مفهوم است نادیده میانگارد.
این عدم تاکید بر نظریههای متحد کننده، سبب شد برخی او را به تجربه گرایی بدون تفکر متهم کنند. در سده نوزدهم میلادی، کار رنکه بسیار مشهور شده بود و نظریات او درباره کاربرد تاریخ تدریجاً، نظریه غالب تاریخ شناسی غرب شد. با اینحال او در معاصران خود منتقدینی داشت همچون کارل مارکس.
روش رنکه هنوز هم در کاربرد تاریخ تاثیر گذار به حساب میآید ولی طیف وسیعتر نظریات او در باب تاریخ شناسی و تجربه گرایی منسوخ شدهاند. به عنوان مثال در اواسط قرن بیستم E. H. Carr در انتقاد از رنکه بیان نمود که کار مورخ صرفاً گزارش رخدادها نیست بلکه او باید از میان منابع به دستچین کردن نیز بپردازد.
پانویس
- ↑ «تاریخ و تاریخنگاری در اسلام و ایران». روزنامه رسالت. 20/10/85. دریافتشده در ۱۹ نوامبر ۲۰۱۱. تاریخ وارد شده در
|تاریخ=
را بررسی کنید (کمک)
منابع
- Evans، Richard (۲۰۰۰). In Defence of History (Revised ed.). London: Granta Books. pp. ۲۵۶. ISBN ۹۷۸۱۸۶۲۰۷۳۹۵۱.
- Gay، Peter (۱۹۷۴). Style In History. New York: McGraw-Hall. pp. ۲۵۶. ISBN ۰۳۹۳۳۰۵۵۸۹.
- Geyl، Pieter (۱۹۵۸). Debates with Historians. New York: Meridian. pp. ۲۸۷.
- Gilbert، Felix (۱۹۹۰). History: Politics or Culture? Reflections on Ranke and Burckhardt. Princeton، NJ: Princeton University Press. pp. ۱۰۹. ISBN ۰-۶۹۱-۰۳۱۶۳-۰.
- Gooch، G.P. (۱۹۳۵). History and Historians in the Nineteenth Century. New York: Longman's. pp. ۵۴۷.
- Green، Anna; Troup، Kathleen (eds.) (۱۹۹۹). The Houses of History: A Critical Reader in Twentieth-Century History and Theory. Manchester: Manchester University Press. pp. ۳۳۸. ISBN ۹۷۸۰۷۱۹۰۵۲۵۵۲.
- Iggers، Georg; Powell، J.M. (eds.) (۱۹۹۰). Leopold von Ranke and the Shaping of the Historical Discipline. Syracuse، NY: Syracuse University Press. pp. ۲۲۳. ISBN ۰۸۱۵۶۲۴۶۹۷.
- Krieger، Leonard (۱۹۷۷). Ranke: The Meaning of History. Chicago، IL: University of Chicago Press. pp. ۴۰۲. ISBN ۰۲۲۶۴۵۳۴۹۹.
- Laue، Theodore von (۱۹۵۰). Leopold von Ranke، the Formative Years. Princeton، NJ: Princeton University Press. pp. ۲۳۰.
- Novick، Peter (۱۹۸۸). That Noble Dream: the 'Objectivity' Question and the American Historical Profession. Cambridge: Cambridge University Press. pp. ۶۴۸. ISBN ۰۵۲۱۳۵۷۴۵۴.
- von Ranke، Leopold (۱۹۷۳). Georg Iggers & Konrad von Moltke. ed. The Theory and Practice of History. Indianapolis، IN: Bobbs-Merril. pp. ۵۱۴. ISBN ۰۶۷۲۵۱۶۷۳X.
- Stern، Fritz، ed (۱۹۷۳). The Varieties of History: From Voltaire to the Present (۲nd ed.). New York: Vintage Books. pp. ۵۲۸. ISBN ۰۳۹۴۷۱۹۶۲x.
- White، Hayden (۱۹۷۳). Metahistory. Baltimore، MD: Johns Hopkins University Press. pp. ۴۴۸. ISBN ۰۸۰۱۸۱۷۶۱۷.
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ لئوپولد فون رانکه موجود است. |