نبرد بافئوس
| نبرد بافئوس | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| بخشی از جنگ‌های عثمانی و بیزانس | |||||||||
 استان کوجایلی ترکیه | |||||||||
| |||||||||
| طرف‌های درگیر | |||||||||
 امپراتوری روم شرقی |
 امپراتوری عثمانی | ||||||||
| فرماندهان و رهبران | |||||||||
| جورج موزالون | عثمان یکم | ||||||||
| قوا | |||||||||
| ~۲٬۰۰۰[۱] | ~۵٬۰۰۰[۱] | ||||||||
نبرد بافئوس نخستین افتخار امپراتوری عثمانی بود که توسط سلطان عثمان یکم آغاز گردید، این نبرد پس از این سرلوحه کار سلاطین پس از عثمان است.[۲]این نبرد همچنین نخستین نبرد سلطان عثمانی با خود امپراتور بیزانس بود نه یک تکفور محلی.
عثمان اول در ق. در سال 1281، و در طی دو دهه بعد، یک سری حملات عمیق تر به مناطق مرزی بیزانس بیتینیا انجام داد. در سال 1301، ترک‌های عثمانی نیقیه، پایتخت امپراتوری سابق بیزانس را محاصره کردند و حومه پروسا را غارت کردند.[2] حملات ترکیه همچنین شهر بندر نیکومدیا را با قحطی تهدید کرد، زیرا گروه های جنگجوی ترک در حومه شهر پرسه می زدند و جمع آوری محصول را ممنوع می کردند (به آکینجی مراجعه کنید).
در بهار 1302، امپراتور میکائیل نهم (1294-1320) لشکرکشی را به راه انداخت که به جنوب تا مگنزیا رسید. ترکان که از لشکر بزرگ او بهت زده بودند، از جنگ اجتناب کردند. مایکل به دنبال مقابله با آنها بود، اما ژنرال هایش منصرف شدند. ترک ها با تشویق، حملات خود را از سر گرفتند و عملاً او را در مگنزیا منزوی کردند. ارتش او بدون جنگ منحل شد، زیرا نیروهای محلی برای دفاع از خانه های خود رفتند، و آلان ها نیز برای پیوستن به خانواده های خود در تراکیا رفتند. مایکل مجبور شد در کنار دریا عقب نشینی کند و به دنبال آن موج دیگری از پناهندگان آغاز شدبرای مقابله با تهدید نیکومدیا، پدر میکائیل، آندرونیکوس دوم پالایولوگوس (1282-1328)، یک نیروی بیزانسی متشکل از 2000 مرد (که نیمی از آنها اخیراً مزدور آلن استخدام شده بودند) را به زیر نظر هتایریش های بزرگ جورج موزالون فرستاد تا از آنجا عبور کنند. بر فراز بسفر و تسکین شهر.[1][6][7]
در 27 ژوئیه 1302 در دشت بافئوس (به یونانی: Βαφεύς)، مکانی ناشناخته (شاید در شرق نیکومدیا اما در محدوده دید شهر)، بیزانسی‌ها با ارتش ترک متشکل از 5000 سوار سبک به فرماندهی خود عثمان برخورد کردند. سربازان خود و همچنین متحدان قبایل ترک پافلاگونیا و منطقه رودخانه مائاندر. سواره نظام ترک بیزانسی ها را که گروه آلان آنها در نبرد شرکت نکردند، حمله کرد. ترکها خط بیزانس را شکستند و جورج موزالون را مجبور کردند که تحت پوشش نیروهای آلان به نیکومدیا عقب نشینی کند.[8][1][7][9]بافئوس اولین پیروزی بزرگ برای بیلیک عثمانی نوپا بود، و برای گسترش آینده آن از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود: بیزانسی‌ها عملاً کنترل حومه بیتینیا را از دست دادند و به قلعه‌های خود عقب‌نشینی کردند، که در انزوا، یکی یکی سقوط کرد. پس از این نبرد، حومه بیتینیا عملاً بی دفاع باقی ماند، بنابراین عثمان از این فرصت برای فتح قلعه کویونهیسار و شهر ساحلی جملیک استفاده کرد. شکست بیزانس همچنین جرقه خروج جمعیت مسیحی از این منطقه به بخش‌های اروپایی امپراتوری را برانگیخت و تعادل جمعیتی منطقه را بیشتر تغییر داد.[8] همراه با شکست در مگنزیا، که به ترکها اجازه داد تا به سواحل دریای اژه برسند و خود را در آن مستقر کنند، بافئوس بدین ترتیب از دست دادن نهایی آسیای صغیر برای بیزانس خبر داد.[10] به گفته هلیل اینالجیک، این نبرد به عثمانی ها اجازه داد تا به ویژگی ها و ویژگی های یک دولت دست یابند.[11] با این وجود، فتح بیتینیا توسط عثمانی ها تدریجی بود و آخرین پاسگاه بیزانس در آنجا، نیکومدیا، تنها در سال 1337 سقوط کرد.[12]
چگونگی نبرد
[ویرایش]علت اصلی این نبرد پیروزی‌های پی درپی عثمان یکم بود. ازاین رو امپراتور بیزانس آندرونیکوس دوم با لشکریان خود که شامل بیزانسی‌ها و آلان‌ها بود، اما سپاهیان آلان از پیشروی کردن دست کشیدند و به خانه‌های خود بازگشتند و فقط ۲۰۰۰ بیزانسی باقی ماند که راهی مرزهای عثمانی شدند تا نواحی اطراف ایزنیک را بازستاند. اما آنان در این نبرد موفق نبودند و توسط ارتش عثمانی شکست سختی خورده که باعث سهولت پیشروی‌های بعدی عثمانی شد.
پانویس
[ویرایش]- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Battle of Bapheus». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۸ نوامبر ۲۰۲۲.
منابع
[ویرایش]- Bartusis, Mark C. (1997), The Late Byzantine Army: Arms and Society 1204–1453, University of Pennsylvania Press, ISBN 978-0-8122-1620-2
- İnalcık, Halil (1994), "Osman Ghazi's Siege of Nicaea and the Battle of Bapheus", in Zachariadou, Elizabeth (ed.), The Ottoman Emirate (1300–1389). Halcyon Days in Crete I: A Symposium Held in Rethymnon, 11–13 January 1991 (PDF), Crete University Press, ISBN 960-7309-58-8, archived from the original (PDF) on 22 June 2010
- Kazhdan, Alexander, ed. (1991). The Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-504652-8.
- Laiou, Angeliki E. (1972), Constantinople and the Latins: The Foreign Policy of Andronicus II, 1282–1328, Harvard University Press, ISBN 978-0-674-16535-9
- الگو:The Last Centuries of Byzantium, 1261–1453