مسرور طالقانی

ابوالفضل مسرور بن محمد طالقانی از شاعران استاد عهد محمود غزنوی بود و ابیات معدودی که از وی باقی مانده است دلالت تام بر مهارت او در بیان معانی و عذوبت گفتار و قدرت درآوردن ترکیبات بدیع و مضامین دل‌انگیز دارد. جز نوزده بیتی که عوفی از او نقل کرده است ابیات دیگری از او دیده نشده است. ابیات زیر از او در لباب‌الالباب آمده است:

نمونه شعر

چو ناپدید شد از چشم چشمه روشن		دراز گشت شب دیریاز را دامن
به روی گنبد گردنده بر شدند پدید		ستارگان قوی‌قوت بدیع‌بدن
چو تیغ باختر افراخته نمود هلال		چو هفت فندق سیماب‌رنگ نجم پرن
مدبران فلک بر فلک چو هفت ملک		نهاده روی به تدویر زی ده و دو وطن
یکی قرین شتاب و یکی عدیل درنگ		مسیر این به سوی هند و سیر آن به عدن
به زیر پرده آسایش اندرون شده روز		شب سیه به سر اندر کشیده پیراهن
از ارتفاع شب تیره بهره‌ای چو گذشت		بیامد آن بت شادان بهار سوی چمن

منابع

• تاریخ ادبیات در ایران نوشته ذبیح‌الله صفا
• http://www.rasekhoon.net/mashahir/show-109080.aspx