قانون ولستد

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
قانون منع ملی
نشان بزرگ ایالات متحده
دیگر عنوان‌های کوتاهقانون منع جنگ
عنوان بلندقانونی برای ممنوعیت نوشیدنی‌های مست‌کننده و سامان‌دهی به ساخت، تولید، استفاده و فروش نوشیدنی‌های با الکل بالا برای اهدافی غیر خوراکی، و تضمین عرضه فراوان الکل و ترویج استفاده از آن در تحقیقات علمی و توسعه سوخت، رنگ و سایر صنایع قانونی
سرنام(ها) (محاوره‌ای)NPA
نام‌های مستعارقانون وُلستد
تصویب‌شده توسط66th کنگره ایالات متحده
اجرایی شده از۲۸ اکتبر ۱۹۱۹ و ۱۷ ژانویۀ ۱۹۲۰[۱]
استنادها
حقوق عمومیPub.L. 66-66
اساسنامهٔ بزرگ41 Stat. 305–323, ch. 85
تاریخچه قانون‌گذاری
  • پیشنهاد شده در مجلس نمایندگان ایالات متحده آمریکا به عنوان H.R. 6810 توسط اندرو وُلستد (حزب جمهوری‌خواهمینه‌سوتا) در ۲۷ ژوئن ۱۹۱۹[۲]
  • رسیدگی توسط کمیته کمیته قضایی مجلس نمایندگان ایالات متحده آمریکا
  • مصوب مجلس نمایندگان ایالات متحده آمریکا در ۲۲ ژوئیه ۱۹۱۹ (295-105, ۳ حاضر[۳])
  • مصوب مجلس سنای ایالات متحده آمریکا با اصلاحیه در ۵ سپتامبر ۱۹۱۹ (رأی یک‌صدا[۴])
  • گزارش‌شده توسط کمیته کنفرانس مشترک در ۶ اکتبر ۱۹۱۹؛ به توافق رسیده توسط مجلس سنای ایالات متحده آمریکا در ۸ اکتبر ۱۹۱۹ (رأی یک‌صدا[۵]) و توسط مجلس نمایندگان ایالات متحده آمریکا در ۱۰ اکتبر ۱۹۱۹ (230-69, ۱ حاضر[۶])
  • وتو شده توسط رئیس‌جمهور وودرو ویلسون در ۲۷ اکتبر ۱۹۱۹
  • بازنویسی توسط مجلس نمایندگان ایالات متحده آمریکا در ۲۷ اکتبر ۱۹۱۹ (210-73, ۳ حاضر[۷])
  • بازنویسی توسط مجلس سنای ایالات متحده آمریکا و در ۲۸ اکتبر ۱۹۱۹ تبدیل به قانون شد (65-20[۸])
پرونده‌های دیوان عالی ایالات متحده آمریکا
Jacob Ruppert v. Caffey, 251 U.S. 264 (1920)

قانون منع ملی (انگلیسی: National Prohibition Act) که به‌طور غیررسمی به عنوان قانون وُلستد (انگلیسی: Volstead Act) شناخته می‌شود، قانون تصویب شده‌ای در شصت و ششمین کنگره ایالات متحده بود که برای اجرای متمم هجدهم قانون اساسی ایالات متحده آمریکا (مصوب ژانویه ۱۹۱۹) طراحی شد که ممنوعیت نوشیدنی‌های الکلی را لازم‌الاجرا کرد. وین ویلر، عضو لیگ ضد سالون (اتحادیه علیه میخانه)، این لایحه را طراحی و تدوین کرد که به نام اندرو وُلستد، رئیس کمیته قضایی مجلس نمایندگان ایالات متحده آمریکا، که قوه مقننه را مدیریت می‌کرد، نامگذاری شد.

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. Titles I, Title II sections 1, 27, 37, 38, and Title III were effective immediately. The remaining sections of Title II were effective when the 18th Amendment became effective.
  2. 1919 Congressional Record, Vol. 65, p. 1944
  3. 1919 Congressional Record, Vol. 65, p. 3005
  4. 1919 Congressional Record, Vol. 65, p. 4908
  5. 1919 Congressional Record, Vol. 65, p. 6552
  6. 1919 Congressional Record, Vol. 65, pp. 6697–6698
  7. 1919 Congressional Record, Vol. 65, pp. 7610–7611
  8. 1919 Congressional Record, Vol. 65, pp. 7633–7634

پیوند به بیرون[ویرایش]