فورد پینتو

فورد پینتو
فورد پینتو
	Ford Pinto
دید کلی
شرکت	شرکت فورد موتور
نام‌های دیگر	Mercury Bobcat
تولید	September 1970–1980
مدل سال	1971–1980 (Pinto); 1974–1980 (Bobcat);
مونتاژ	United States: ادیسون، نیوجرسی (Edison Assembly); میلپیتاس (San Jose Assembly); Canada: Southwold, Ontario (St. Thomas Assembly);
طراح	Robert Eidschun (1968)
بدنه و شاسی
کلاس	کامپکت کوچک
شکل بدنه	2-door سدان; 2-door sedan delivery; 2-door استیشن واگن; 3-door هاچ‌بک;
طرح‌بندی	خودروی موتور جلو-محور عقب
شاسی	Unibody
خودروهای وابسته	Mercury Bobcat; Ford Mustang II;
پیشرانه
موتور	۹۷٫۶ اینچ مکعب (۱٫۶ لیتر) Kent I4; ۱۲۲٫۰ اینچ مکعب (۲٫۰ لیتر) EAO I4 ; ۱۴۰٫۴ اینچ مکعب (۲٫۳ لیتر) L23 I4 ; ۱۷۰٫۹ اینچ مکعب (۲٫۸ لیتر) Cologne V6 ;
جعبه‌دنده	4-speed manual; 3-speed C3/"Selectshift/Cruise-O-Matic" automatic;
ابعاد
فاصله بین محورها	۹۴٫۰ اینچ (۲٬۳۸۸ میلیمتر)
درازا	۱۶۳ اینچ (۴٬۱۴۰ میلیمتر)
پهنا	۶۹٫۴ اینچ (۱٬۷۶۳ میلیمتر)
بلندی	۵۰ اینچ (۱٬۲۷۰ میلیمتر)
وزن خالص	۲٬۰۱۵–۲٬۲۷۰ پوند (۹۱۴–۱٬۰۳۰ کیلوگرم) (1971)
گاه‌شمار
پیشین	فورد کورتینا
پسین	فورد اسکورت

فورد پینتو (انگلیسی: Ford Pinto) یک خودروی ساب کامپکت بود که از سال ۱۹۷۱ تا ۱۹۸۰ توسط شرکت فورد موتور تولید شد. این خودرو به عنوان خودرویی مقرون به صرفه و کم مصرف برای رقابت با خودروهای وارداتی ژاپنی که در ایالات متحده محبوبیت پیدا می‌کردند طراحی شد.

پینتو بر اساس کد سال مدل آن که "P" برای "پروژه" بود و نام اسبی که متعلق به یکی از طراحان فورد بود، نامگذاری شد. این خودرو بر روی یک پلت فرم unibody ساخته شده بود و دارای طرح دیفرانسیل عقب بود.

یکی از قابل توجه‌ترین ویژگی‌های پینتو مخزن سوخت آن بود که در پشت محور عقب قرار داشت و دارای نقص طراحی بود که آن را مستعد پارگی و آتش گرفتن در برخوردهای عقب می‌کرد. این نقص منجر به تعدادی کشته و مجروح و همچنین شکایت علیه فورد شد.

پینتو از طیف وسیعی از موتورها، از جمله یک موتور چهار سیلندر و موتورهای V6 در مراحل تولید خود استفاده می‌کرد. گیربکس چهار سرعته دستی یا سه سرعته اتوماتیک داشت.

علیرغم سابقه بحث‌برانگیز ایمنی، Pinto در بین مصرف‌کنندگان محبوب بود و در طول دوره تولید خود فروش خوبی داشت. با این حال، اعتبار آن به دلیل مسائل ایمنی به شدت آسیب دید و فورد در نهایت این مدل را در سال ۱۹۸۰ متوقف کرد.

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

↑ Joseph, Damian (October 30, 2009). "Ugliest Cars of the Past 50 Years". Bloomberg Businessweek. Archived from the original on February 20, 2010. Retrieved March 6, 2016. The Pinto doesn't seem so bad—that is, until you remember how sexy Fords from the 1960s were. The design devolved into hexagonal headlight housings, a grille that's only a few inches tall yet wide enough to become the car's focal point, and a rear end that apparently melted from the roof.
↑ ^۲٫۰ ^۲٫۱ "Ford 1971 Pinto brochure". oldcarbrochures.com. Archived from the original on August 27, 2011. Retrieved December 3, 2011.
↑ "1971 Ford Pinto 2-door Sedan 1600-cc (man. 4) (model since September 1970 for North America U.S.) car specifications". automobile-catalog.com. Retrieved October 19, 2022.

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Ford Pinto». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱ اوت ۲۰۲۳.

پیوند به بیرون[ویرایش]

[bbw20091030-1] Joseph, Damian (October 30, 2009). "Ugliest Cars of the Past 50 Years". Bloomberg Businessweek. Archived from the original on February 20, 2010. Retrieved March 6, 2016. The Pinto doesn't seem so bad—that is, until you remember how sexy Fords from the 1960s were. The design devolved into hexagonal headlight housings, a grille that's only a few inches tall yet wide enough to become the car's focal point, and a rear end that apparently melted from the roof.

[oldcarbrochures.com-2] ۲٫۰ ^۲٫۱ "Ford 1971 Pinto brochure". oldcarbrochures.com. Archived from the original on August 27, 2011. Retrieved December 3, 2011.

[3] "1971 Ford Pinto 2-door Sedan 1600-cc (man. 4) (model since September 1970 for North America U.S.) car specifications". automobile-catalog.com. Retrieved October 19, 2022.

[۱]

[۲]

[۳]