پرش به محتوا

عماد طبرسی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

عمادالدین عمادالاسلام حسن‌بن علی‌بن محمد آملی مازندرانی طبری معروف به عماد طبرسی یا عماد طبری. از علماءِ بزرگ امامیه در قرن هفتم و از معاصرین محقق حلّی و خواجه نصیرالدین طوسی (م ۶۷۲ ق) است. در فقه و حدیث و تحقیق حقایق اصول مذهب و دیگر فنون تصنیفات سودمندی دارد. فتوای وی در کتب فقهی متأخرین نقل شده است. در ۶۷۰ ق مناظره‌ای - در تنزیه خداوند از تشبیه - با اهل بروجرد کرد. در ۶۷۲ ق به دستور وزیر خواجه بهاءالدین محمد از قم به اصفهان و شیراز و ابرقو و یزد و شهرهای آذربایجان برگردش جمع شدند و علوم دینی را نزد وی تکمیل کردند.

آثار وی الاربعون حدیثاً فی فضایل امیرالمؤمین (ع) و اثبات امامنه" یا "اربعین بهائی"؛ "کامل‌السقیفهٔ" یا "کامل بهائی"، که در ۶۷۵ ق تألیف شده و دوازده سال جمع‌آوری آن به درازا کشیده است. چون این دو کتاب به خواهش و نام وزیر بهاءالدین محمدبن وزیر شمس‌الدین محمد جوینی معروف به صاحب دیوان تألیف شده بهائی نام گرفته است.

منابع

[ویرایش]
  • [۴]
  • پایگاه حوزه علما و محدثان

پیوند به بیرون

[ویرایش]