علیرضا حسینخانی
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
علیرضا حسینخانی | |
---|---|
اطلاعات پسزمینه | |
نام تولد | علیرضا حسینخانی |
نام(های) دیگر | علیرضا |
زاده | ۱۳۰۴ خورشیدی خرم آباد، لرستان |
درگذشته | ۴ آذر ۱۳۴۹ |
ژانر | موسیقی لری |
ساز(ها) | خواننده، کمانچه |
علیرضا حسینخانی(۱۳۰۴ – ۴ آذر ۱۳۴۹) نوازنده کمانچه و از چهرههای سرشناس موسیقی لری بود.[۱]
[ویرایش]زندگی
[ویرایش]حسینخانی سال ۱۳۰۴ شمسی در خرم آباد به دنیا آمد. در نوجوانی اصول کمانچه نوازی را نزد همت علی سالم آموخت و با ممارست و پشتکار در مدتی کوتاه به یکی از سرشناسان موسیقی لری مبدل شد. او ردیفهای ایرانی را آموخته و صدایی خوش داشت. او همواره از کمانچهٔ دست ساز خود که سیمهای آن نوعی سیم فنری بود و برای انتقال برق یا تلفن به کار میرفت؛ استفاده میکرد. او در کمانچهٔ کشی شیوهٔ خود را داشت. حرکت انگشتها و آمدن تا پشت خرک و برگشت (پوزسیون) استادانه و رعایت فاصلهها پارهای از مهارتهای او در خوش نوازی بود. درست نوازی با کمان یا آرشه کوتاه و کمانچهٔ سه سیم و کاسهٔ پشت باز و بداههنوازیهای گرم و پر احساس از ویژگیهای هنر او بود.[۱]
وی با دیگر هنرمندان موسیقی لری همچون غلام جمشیدی داشته است.
سالهای پایانی عمر
[ویرایش]وی به دلیل بیماری روحی و روانی که در اثر حساسیت شدید به آن دچار شده بود سالهای بحرانی و پر رنجی را گذارند. وی در سالهای پایانی عمر از همه کس و همه چیز گریزان بود. دهههای پایانی عمرش دوران شیدایی و خاموشی ظاهری او بود و در همین دوران دست به ساخت ترانههایی زد که بازتاب همهٔ فراز و فرودهای زندگیش است.[۱]
آثار
[ویرایش]از آثار او میتوان به ترانههای: نفت ایران باید ملی گردد، «مرا ببوس»، درخت نارون، شوِ عید، زیتر بیا، و خواندن ابیاتی در مقامهای علیدوستی اشاره کرد.
مرگ
[ویرایش]او سرانجام در مورخ ۴ آذر سال ۱۳۴۹ درگذشت. آرامگاهش در قبرستان خضر بین بهشت ششم و هفتم قرار دارد.[۱]