عزالدین آملی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

عزالدین آملی با نام کامل عزٌالدین بن جعفر بن شمس الدین آملی، عالم شیعه، ریاضیدان، سده دهم هجری قمری از مردمان طبرستان بود، عزالدین معاصر شاه طهماسب صفوی و ملازم تاج‌الدین حسن وزیر مازندرانی و همدرس محقق کرکی و ابراهیم قطیفی بود که هر سه از شاگردان علی بن هلال جزائری به شمار می‌رفتند. وی در شهر ساری وفات یافت و در همان‌جا دفن شد.

آثار[ویرایش]

رساله‌ی «حسینیه» با دیباچه و دو باب بیان اعتقادات قلبیّه و ذکر عبادات شرعیه» به نام تاج‌الدین حسن وزیر؛ ترجمه شرح نهج‌البلاغه ابن میثم بحرانی به فارسی به نام آن وزیر؛ لمعه؛ در نکاح دائم و متعه.

آرامگاه[ویرایش]

او به همراه میر حیدر آملی در آرامگاه سه سید آملی مدفون است.

پانویس[ویرایش]

برگرفته از کتاب اثرآفرینان (جلد اول-ششم)

منابع[ویرایش]