رهن
ماده 771 قانون مدنی ؛
- رهن عقدی است که به موجب آن مدیون ، مالی ( مثلی / قیمی ) را برای وثیقه یا ضمانت به داین می‌دهد.[۱] رهن دهنده را راهن و طرف دیگر را مرتهن می‌گویند.
- وام گیرنده «راهن» می‌گویند .
- وام دهنده را «مرتهن» می‌گویند .
- مالی که به وثیقه داده می شود «عین مرهونه / رهینه» نامیده می شوند.
- راهن ، مالک عین‌مرهونه است.
- عقد رهن از طرف راهن لازم است . از این رو، وی نمی‌تواند آن را برهم زند، اما از طرف مرتهن، جایز می‌باشد و او علی‌الاصول می‌تواند آن را فسخ کند.[۲]
- مال مرهونه می‌تواند در مقابل چند دین مورد رهن قرار گیرد.
- همچنین چند راهن می‌توانند یک مال را نزد یک مرتهن گرو بگذارند.[۳]
جستارهای وابسته[ویرایش]
- رهن در عرف اجاره‌نشینی: اجاره#قوانین اجاره‌نشینی
پانویس[ویرایش]
منابع[ویرایش]
جباری، شعبانعلی. «رهن». پژوهشکده باقرالعلوم (ع). دریافت‌شده در ۲۲ ژانویه ۲۰۱۳.