دیه‌گو ولاسکس
| دیه‌گو ولاسکس | |
|---|---|
 خودنگاره، حوالی ۱۶۴۰ م. | |
| نام در زمان تولد | دیه‌گو رودریگز دِ سیلوا ای ولاسکوئز[۱] |
| زادهٔ | ۶ ژوئن ۱۵۹۹ سویل، اندلس، اسپانیا |
| درگذشت | ۶ اوت ۱۶۶۰ (۶۱ سال) مادرید، اسپانیا |
| ملیت | اسپانیایی |
| شاگرد | فرانسیسکو گویا، پابلو پیکاسو و سالوادور دالی |
| شناخته‌شده برای | نقاشی |
| کارهای برجسته | آینه ونوس (۵۱–۱۶۴۷)پرتره پاپ اینوسنت دهم (۱۶۵۰)ندیمه‌ها (۱۶۵۶) |
| جنبش | باروک |
دیه‌گو رودریگز دِ سیلوا ای ولاسکوئز (به اسپانیایی: Diego Rodríguez de Silva y Velázquez) (زاده ۶ ژوئن ۱۵۹۹ - درگذشته ۶ اوت ۱۶۶۰) نقاش اسپانیایی محبوب دربار فیلیپ چهارم بود. او به خاطر نقاشی‌های پُرتره‌اش از دودمان سلطنتی اسپانیا، دربار واتیکان و اشراف اروپایی، به شهرت فراوانی دست یافت. در سده ۱۹ (میلادی) آثار وی الگوی هنرمندان واقع‌گرا و دریافتگر، به ویژه ادوار مانه، فرانسیسکو گویا، پابلو پیکاسو و سالوادور دالی قرار گرفت.
زندگی‌نامه[ویرایش]
دیه‌گو در سویل اسپانیا به دنیا آمد. او فرزند اول خانواده بود. خانواده پدری دیه‌گو پرتغالی بودند و در دهه‌های قبل به اسپانیا نقل مکان کرده بودند. همان‌طور که در منطقه آندلوس مرسوم بود دیه‌گو معمولاً از نام‌خانوادگی مادری خود استفاده می‌کرد. وی در یک شرایط اجتماعی و مالی متوسط رشد کرد و از کودکی استعداد و تمایل به نقاشی را بروز داد. تاریخ‌نویسان نقل کرده‌اند که دیه‌گو مدت کوتاهی شاگرد فرانسیسکو هرا بوده و سپس به شاگردی فرانسیسکو پاچکو درآمده است. اما این موضوع کامل مستند نیست. قراردادی وجود دارد که در آن شاگردی ولاسکوئز برای پاچکو را در سال ۱۶۱۰ به مدت ۶ سال نشان می‌دهد. پاچکو یک نقاش رئالیسم متوسط به حساب می‌آمد که در برخی موارد وی را در دسته نقاشان منریست نیز قرار داشته‌است و روایت است که او نخستین زندگی‌نامهٔ ولاسکوئز را نوشت.خطای یادکرد: خطای یادکرد: برچسب تمام کنندهٔ </ref> بدون برچسب <ref> (). ولاسکوئز در تابستان سال ۱۶۵۱ به مادرید بازگشت و خریدهای خود را به پادشاه پیشکش کرد. در طی این غیبت، فیلیپ دوباره ازدواج کرده بود و ملکه جوان اتریشی و فرزندانش موضوع جدیدی برای پرتره‌سازی بودند. او برای این پرتره‌ها از ملکه و بزرگ‌ترین دختر پادشاه و فرمول‌های ترکیب‌بندی معمول استفاده و نسخه‌های استودیویی متعددی از آن‌ها تهیه کرد. بانوان دربار با مدل لباس‌ها و آرایش سنگین موهایشان مانند پیکرهای عروسکی به نظر می‌رسند. جلوه فرم، بافت و تزئینات در سبک متأخر دیه‌گو به حالتی بی‌آلایش و بدون جزئیات رسیده‌اند و تکنیکی آزاد دارند.[۲]
ولاسکوئز جدای از پرتره‌های رسمی بی‌شمارش، در طی آخرین سال‌های عمرش، دو عدد از بهترین ترکیب‌بندی‌های فیگوراتیو و بزرگ‌ترین شاهکارهایش را کشید. «قصه آراکنه» صحنه‌ای از زندگی روزمره را در یک کارگاه فرش‌بافی به‌تصویر می‌کشد. این اثر به‌طور همزمان تصویری از داستان اساطیری یونان که بین آتنا و آراکنه اتفاق افتاد را نیز به نمایش می‌گذارد. در این اثر سدی میان دنیای اساطیری و واقعیت وجود ندارد. این دو مضمون در یک ترکیب‌بندی هوشمندانه به یگانگی رسیده‌اند.[۳]
آخرین فعالیت او همراهی با پادشاه و دربار تا مرز فرانسه در بهار سال ۱۶۶۰ بود. در این سفر او باید دکوراسیون پاویلیون اسپانیایی برای ازدواج ماریا ترزا و لویی چهاردهم را ترتیب می‌داد. کمی بعد از بازگشت او به مادرید، مریضی گریبانش را گرفت و نهایتاً در اوت همان سال درگذشت. ولاسکوئز در آن زمان شاگردان و پیروان اندکی داشت. شهرت او در اروپا از اوایل قرن نوزدهم آغاز شد. بسیاری از نقاشی‌های سویلی اولیه‌اش توسط مجموعه‌داران انگلیسی خریداری شده بود. بسیاری از آثار متاخر او امروزه در موزه پرادو نگهداری می‌شود.[۴]شروع حرفه
بعد از به‌تخت‌نشستن «فیلیپ چهارم»، «ولاسکوئز» برای اولین‌بار به مادرید رفت تا بتواند یک حامیِ سلطنتی پیدا کند. او پرتره‌ای از شاعر مشهور باروک اسپانیایی «لوئیس دِ گونگورا» کشید، ولی موقعیتی برای نقاشی از پرترهِ شاه یا ملکه به دست نیاورد. سال بعد ولاسکوئز توسط نخست‌وزیر به مادرید دعوت شد. نخست‌وزیر، طرفدار نقاشی‌های «ولاسکوئز» بود و بعدها به حامی‌اش تبدیل گشت. کمی بعد از ورود به شهر، او توانست پرترهٔ پادشاه را بکشد و با موفقیت چشمگیری روبه‌رو شود. ولاسکوئز را به سِمَت نقاش دربار منتصب کردند و این قرار گذاشته‌شد که هیچ‌کس دیگر حق کشیدن پرترهٔ شاه را نداشته‌باشد. اگرچه او در این دوره به نقاشی از موضوعات دیگر نیز می‌پرداخت، اما بیشتر زمان خود را صرف پرتره‌نگاری از اعضای دربار و اطراف‌شان می‌کرد. موقعیت ولاسکوئز در دربار به او امکان دسترسی به آن دسته از مجموعه‌های سلطنتی را می‌داد که پُر از نقاشی‌های استاد ونیزیِ رنسانسی، تیسین بود. او بیش از هر هنرمند دیگری روی توسعهٔ سبک ولاسکوئز اثر گذاشت. پرترهٔ تمام‌قد «شاه فیلیپ چهارم» و برادرش که به سبک پرتره‌های سنتیِ دربار اسپانیا کار شدند، کاملاً متأثر از تیسین هستند.خطای یادکرد: خطای یادکرد: برچسب تمام کنندهٔ </ref> بدون برچسب <ref> ().
- ↑ تابلویی ناشناخته از ولاسکز، نقاش اسپانیایی، پیدا شد، بی‌بی‌سی فارسی
- ↑ کمبریج، تاریخ هنر، 209.
- ↑ کمبریج، تاریخ هنر، 211.
- ↑ خلج، مقاله ولاسکس، 78.
پانویس[ویرایش]
پیرزن در حال آماده کردن تخم‌مرغ تنگاب‌پز
حدود ۱۶۱۸ م.
نگارخانه ملی اسکاتلند
تاج‌گذاری باکره
حدوداً بین ۱۶۳۵ و ۱۶۳۶ م.
موزه دل پرادو
تسلیم بِردا
۱۶۳۴-۱۶۳۵ م.
موزه دل پرادو
سه نوازنده
حوالی ۱۶۱۸ م.
گمالده‌گالری
ندیمه‌ها
بین ۱۶۵۶ و ۱۶۵۷ م.
موزه دل پرادو
مسیح مصلوب
حوالی ۱۶۳۲ م.
موزه دل پرادو
La dama del abanico
Pablo de Valladolid
Francisco Lezcano, el Niño de Vallecas
El príncipe Felipe Próspero
El aguador de Sevilla
The Triumphof Bacchusorthe Drunkards
پرترهٔ فیلیپ چهارم
۱۶۳۲ م.
نگارخانه ملی لندن
.jpg)
منابع[ویرایش]
- خلج، اهورا (۱۴۰۱). مقاله ولاسکس. تران: اران.
"Velazquez, Diego." Encyclopædia Britannica. 2006. Encyclopædia Britannica Online. 9 Nov. 2006 <http://www.britannica.com/eb/article-9108770>.
| کاراواجیستی‌های هلندی |  | |
|---|---|---|
| کاراواجیستی‌های فلاندر | ||
| کاراواجسیتی‌های فرانسه | ||
| کاراواجیستی‌های ایتالیا |
| |
| کاراواجیستی‌های اسپانیا | ||
| ||
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| نگارخانه‌های هنری و موزه‌ها | |
| نهادهای پژوهش هنری | |
| واژه‌نامه‌های زندگی‌نامه‌ای | |
| پایگاه‌های دادهٔ علمی | |
| سایر | |
- اهالی سویا
- باروک اسپانیایی
- پرترهنگاران اهل اسپانیا
- پرتغالیتبارهای اهل اسپانیا
- درگذشتگان ۱۶۶۰ (میلادی)
- زادگان ۱۵۹۹ (میلادی)
- شوالیههای سانتیاگو
- کاتولیکهای رومی اهل اسپانیا
- کانورسوها
- نقاشان اهل اسپانیا
- نقاشان اهل سویا
- نقاشان باروک اهل اسپانیا
- نقاشان باروک
- نقاشان سده ۱۷ (میلادی) اهل اسپانیا
- نقاشی‌های دیه‌گو ولاسکس
- یهودیان پرتغالیتبار