درگاه:شاهنامه/شعر/۲

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نمانیم کین بوم ویران کنند همی غارت از شهر ایران کنند
نخوانند بر ما کسی آفرین چو ویران بود بوم ایران زمین
دریغ است ایران که ویران شود کنام پلنگان و شیران شود