درگاه:ایالات متحده آمریکا/گفتاورد/اوت ۲۰۰۹
مارتین لوتر کینگ در سخنرانی تاریخی رویایی دارم:
با ایمان به این که این رنج‌های نابحق رستگاری بخش است به تلاش خود ادامه دهید.
پس از گذشت یکصد سال (از تصویب اعلامیه آزادی بردگان) و در میان این اقیانوس عظیم تنعم مادی،سیاه همچنان در جزیره متروک فقر زندگی می‌کند. پس از گذشت یکصد سال، سیاه هنوز در گوشه و کنار جامعه آمریکایی مرارت می‌کشد و خود را در وطنش غریب می‌یابد.آری اینچنین است که ما امروز، اینجا گرد آمده‌ایم تا این موقعیت شرم آور را برملا سازیم.
ما هرگز نمی‌توانیم آرام بگیریم زمانی که سیاهی در می‌سی‌سی‌پی نمی‌تواند رای دهد و سیاهی دیگر در نیویورک بر این باور است که چیزی برای رای دادن ندارد.نه، نه ما آرام نیستیم و آرام نخواهیم گرفت تا آن زمان که عدالت همچون آبشاری فرو ریزد و انصاف همچون رودی عظیم سرازیر شود.
فرید زکریا خطاب به محمد مرندی[۱]:
دو رئیس جمهور سابق با چند دوره سابقه خدمت، یک نخست وزیر سابق. چند روحانی ارشد.این‌ها همه نارضایتی خود را اعلام کردند. آیا فکر نمی‌کنید که انداختن نارضایتی این‌ها و مردم ایران گردن آمریکا ادعای کاملا مسخره ایست؟