حسینا
ظاهر
حسینا از شاعران متاخر و دو بیتی سرای ایران میباشد از وی دوبیتیهای فراوانی در فرهنگ بومی و محلی ایران به یادگار ماندهاست،[۱][۲] احتمال قوی بر آن است که وی از مردم سیستان بوده باشد. حسینا اشعار خود را در مدح و ستایش معشوقهای با نام دلارام سرودهاست و آوازه عشق و دوبیتیهای او به خصوص در فرهنگ محلی مردم سیستان و جنوب خراسان به خوبی به یادگار ماندهاست.
وی که در سدههای نه چندان دور در سیستان متولد شد و همانجا عمر خود را گذراند با سرودن دوبیتیهای دلچسب به صورت فهولیات آغشته با گویش سیستانی گفته شدهاست. وی شعور، احساس، شادی و اندوه خود رادر این اشعار جاری ساخته بصورتی که این دوبیتیها سینه به سینه نقل و به این زمان رسیدهاست.
شعر
[ویرایش]حسینا را بدیدُ شیب میرفت | وَ با غستو وَ سیل میوهَ میرفت | |
و باغستو برای میوه خوب | وصد نازُ و وصد غمزه میرفت |
بو قوربون دو چشمای سیاهش | چطو دِل وَرکنو از تو جدا شا | |
چطو دِل وَرکونوم از یار شیری | بریو باز خه کس گدِ آشنا شا |
منابع
[ویرایش]- حیدرعلی دهمرده، وحید کیخا مقدم، عبدل علی اویسی (۱۳۸۰)، شاعران سیستان، روابط عمومی دانشگاه زابل
- ↑ «آشنایی با انواع شعر». بایگانیشده از اصلی در ۱۱ نوامبر ۲۰۱۳. دریافتشده در ۱۳ فوریه ۲۰۱۱.
- ↑ روزنامه شرق 84/12/10: مجموعه ای از ترانههای محلی فارس