جورجیو باسانی

جورجیو باسانی
جورجیو باسانی در سال ۱۹۷۴
زادهٔ	۴ مارس ۱۹۱۶ بولونیا، ایتالیا
درگذشت	۱۳ اوریل ۲۰۰۰ (۸۴ ساله) رم، ایتالیا

جورجیو باسانی (زاده‌۴ مارس ۱۹۱۶ – درگذشته ۱۳ آوریل ۲۰۰۰) رمان‌نویس، شاعر، مقاله‌نویس، ویراستار و روشنفکر ایتالیایی بود.

زندگی‌نامه

باسانی در بولونیا در یک خانواده یهودی مرفه در فرارا متولد شد، جایی که دوران کودکی خود را با مادرش دورا، پدرش انریکو (پزشک)، برادرش پائولو و خواهرش جنی گذراند. در سال ۱۹۳۴ تحصیلات خود را در دبیرستان کلاسیک لودوویکو آریوستو در فرارا به پایان رساند. بایگانی تاریخی دبیرستان شامل اسناد و عکس‌های زیادی در مورد زندگی جوانی او است که در دهلیزی که به او اختصاص داده شده بود، به نمایش گذاشته شده‌اند. موسیقی اولین علاقه بزرگ او بود و او به عنوان یک پیانیست به حرفه خود فکر می‌کرد؛ با این حال، ادبیات خیلی زود به کانون علایق هنری او تبدیل شد.

در سال ۱۹۳۵ در دانشکده ادبیات دانشگاه بولونیا ثبت نام کرد. او با قطار (درجه ۳) از فرارا به دانشگاه می‌رفت و زیر نظر مورخ هنر، روبرتو لونگی، تحصیل کرد. ایده‌آل او از «روشنفکر آزاد»، مورخ و فیلسوف لیبرال، بندیتو کروچه، بود. با وجود قوانین نژادی یهودستیزی که در سال ۱۹۳۸ وضع شد، او توانست در سال ۱۹۳۹ فارغ‌التحصیل شود و پایان‌نامه‌ای درباره نیکولو توماسئو، نویسنده، روزنامه‌نگار، رادیکال و فرهنگ‌نویس قرن نوزدهم، بنویسد. با این حال، به عنوان یک یهودی در سال ۱۹۳۹، فرصت‌های شغلی محدودی داشت، با این حال او در مدرسه یهودیان فرارا در ویا ویگناتاگلیاتا معلم شد.

در سال ۱۹۴۰، اولین کتاب او، اونا چیتا دی دیپیااورا ("شهری از دشت")، با نام مستعار «جیمز مارچی» منتشر شد تا از قوانین نژادی فرار کند. او نام برادر دورا، جاکومو مینربی، و نام خانوادگی مادربزرگ مادری‌اش، اما مارچی، را برای خود انتخاب کرد. در این دوره، به همراه دوستانی که در حلقه روشنفکران فرارا پیدا کرده بود، به یک فعال سیاسی مخفی تبدیل شد. فعالیت او در مقاومت ضد فاشیستی منجر به دستگیری او در ماه مه ۱۹۴۳ شد. او در ۲۶ ژوئیه، یک روز پس از برکناری بنیتو موسولینی از قدرت، آزاد شد.

کمی بیش از یک هفته بعد، او با والریا سینیگالیا، که در حین بازی تنیس با او آشنا شده بود، ازدواج کرد. آنها برای مدت کوتاهی به فلورانس نقل مکان کردند و با نام‌های مستعار زندگی کردند، سپس در پایان سال، به رم رفتند، جایی که او بقیه عمر خود را در آنجا گذراند. اولین جلد اشعار او، داستان فقر و بدبختی، در سال ۱۹۴۴ منتشر شد؛ جلد دوم،د لوچه سانته (تو نور هستی که پیش روی من قرار داری)، در سال ۱۹۴۷ منتشر شد. او از زمان تأسیس مجله ادبی بوتگه اوسکویر در سال ۱۹۴۸ تا زمان توقف انتشار آن در سال ۱۹۶۰، ویراستاری آن را برای پرنسس مارگریت کائتانی بر عهده داشت.

در سال ۱۹۵۳، «پیاده‌روی قبل از شام» و در سال ۱۹۵۴، «آخرین سال‌های کللیا تروتی» منتشر شد. در همان سال، او سردبیر مجله‌ی پاراگون شد، مجله‌ای که توسط لونگی و همسرش، آنا بانتی، تأسیس شده بود. نوشته‌های باسانی در سال ۱۹۵۶ با انتشار کتاب داستان کوتاه برنده‌ی جایزه‌ی استرگا، «پنج داستان از فرارا» شد. (این پنج داستان عبارتند از لیدا مانتوانی، «پیاده‌روی قبل از شام»، «سنگ قبری در خیابان ماتزینی»، «آخرین سال‌های کللیا تروتی» و «شبی در سال ۱۹۴۳»).

باسانی به عنوان مدیر ویراستاری فلترینی، مسئول انتشار یوزپلنگ (رمان) پس از مرگ جوزپه تومازی دی لامپه دوزا در سال ۱۹۵۸ بود که توسط الیو ویتورینی در آرنولدو موندادوری ادیتوره و ایناودی رد شده بود. این رمان به یکی از موفقیت‌های بزرگ ادبیات ایتالیا پس از جنگ تبدیل شد. ویرایش مشتاقانه متن توسط باسانی، طبق دستورالعمل‌های النا کروچه (دختر بندتو)، که نسخه خطی را به او پیشنهاد داده بود، بعداً بحث‌برانگیز شد. با این حال، نسخه‌های اخیر منتشر شده‌اند، نسخه خطی را با دقت بیشتری دنبال می‌کنند.

از سال ۱۹۶۵ تا ۱۹۸۰، جورجیو باسانی رئیس سازمان ایتالیا نوسترا بود.

باسانی در سال ۲۰۰۰ درگذشت و در گورستان یهودیان فرارا، همان مکانی که قبرهای خانواده فینزی-کونتینی را در آن قرار داده بود، به خاک سپرده شد. از او همسر سابقش والریا و دو فرزندشان، پائولا (متولد ۱ سپتامبر ۱۹۴۵) و انریکو (متولد ۲۹ ژوئن ۱۹۴۹) به یادگار ماندند. او از مدت کوتاهی پس از آشنایی‌شان در سال ۱۹۷۷، با همراهش پورتیا پربیس زندگی می‌کرد. شهر فرارا تصمیم گرفت با نامگذاری کتابخانه عمومی و پارک شهری در بخش شمالی شهر، یاد او را گرامی بدارد.

باسانی جوایز چارلز ویلون، استرگا، کامپیلو، ویارجو و نلی زاکس را دریافت کرد. او در چندین فیلمنامه همکاری داشت.