تکرار
تکرار از آرایه‌های ادبی است که به معنی دوباره یا چندباره آوردن واژه‌ای است، به گونه‌ای که بتواند بر موسیقی درونی بیفزاید و تأثیر سخن را بیشتر سازد. تکرار بیشتر در اشعار مولوی دیده می‌شود، پس از پروین اعتصامی بیشترین میزان تکرار در اشعار حافظ و سعدی است.
| دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ | ای هیچ برای هیچ بر هیچ مپیچ |
(مولانا)
| هم نظری، هم خبری، هم قمران را قمری | هم شکر اندر شکر اندر شکر اندر شکری |
| هبدیدم حسن را سرمست می‌گفت | بلایم من، بلایم من، بلایم |
| ای جان جان جان ما، ما نامدیم از بهر نان | برجه، گدارویی مکن، در بزم سلطان ساقیا |
تصدیر نوعی از تکرار است، که در آن واژه‌ای در آغاز و پایان بیتی دوباره آورده می‌شود.
| آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست | عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی |
(حافظ)
برخی تطریز را نیز نوعی از تکرار دانسته‌اند. در اصطلاح معانی یکی از انواع اطناب است.[۱]
پانویس[ویرایش]
- ↑ شریفی، فرهنگ ادبیات فارسی، ۴۳۲.
منابع[ویرایش]
- شریفی، محمد (۱۳۸۷). محمدرضا جعفری، ویراستار. فرهنگ ادبیات فارسی. تهران: فرهنگ نشر نو و انتشارات معین. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۴۴۳-۴۱-۸.