تقویم بین‌المللی ثابت

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

تقویم بین‌المللی ثابت (که به آن IFC، طرح کاستوُرس، تقویم کاستوُرس و طرح ایستمَن نیز گفته می‌شود)، یک پیشنهاد برای اصلاح تقویم است که توسط موسس بی. کاستوُرس طراحی شده و اولین بار در سال ۱۹۰۲ ارائه شد.[۱] این تقویم به ۱۳ ماه که هر کدام ۲۸ روز دارند تقسیم می‌شوند. از آنجایی که این تقویم، یک «تقویم چند ساله» است (برای همه سال‌ها قابل استفاده است)، هر تاریخ در هر سال، در همان روز هفته ثابت است. در حالی که گاهی اوقات به آن تقویم ۱۳ ماهه یا تقویم با ماه‌های برابر گفته می‌شود، تقویم‌های دیگری هم هستند که در بعضی از ویژگی‌ هایشان با این تقویم مشترک است.


قوائد[ویرایش]

در این تقویم، یک سال شامل ۱۳ ماه است که هر کدام ۲۸ روز دارند. هر ماه دقیقا به ۴ هفته تقسیم شده است (۱۳ × ۲۸ = ۳۶۴). روز باقی‌مانده، به‌عنوان تعطیل رسمی در آخر سال در نظر گرفته می شود.

همه ماه‌ها مانند جدول زیر هستند:

روزهای هفته روز کبیسه
در ژوئن
در سال‌های کبیسه،
یا روز سال
در دسامبر
یکشنبه دوشنبه سه‌شنبه چهارشنبه پنجشنبه جمعه شنبه
۱ ۲ ۳ ۴ ۵ ۶ ۷
۸ ۹ ۱۰ ۱۱ ۱۲ ۱۳ ۱۴
۱۵ ۱۶ ۱۷ ۱۸ ۱۹ ۲۰ ۲۱
۲۲ ۲۳ ۲۴ ۲۵ ۲۶ ۲۷ ۲۸ ۲۹

مزایا[ویرایش]

معایب[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. Cotsworth 1904.