پرش به محتوا

ارداف

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

اِرداف در اصطلاح بدیع و بیان آن است که متکلم برای بیان منظور خود، معنی دیگری که از توابع و لوازم معنی اصلی باشد، بیاورد و از این راه به منظور خود برسد. مانند این نمونه از ظهیر فاریابی

نُه کرسی فلک نهد اندیشه زیر پایتا بوسه بر رکاب قزل ارسلان دهد

نُه کرسی فلک را زیر پای نهادن اشاره به بلندی شأن ممدوح دارد.[۱]

پانویس

[ویرایش]

منبع

[ویرایش]
  • شریفی، محمد (۱۳۸۷). محمد‌رضا جعفری، ویراستار. فرهنگ ادبیات فارسی‌. تهران: فرهنگ نشر نو و انتشارات معین. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۴۴۳-۴۱-۸.