پرش به محتوا

آزمایش تشخیصی همراه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

آزمایش تشخیصی همراه (انگلیسی: Companion diagnostic) نوعی آزمایش پزشکی که بطور همراه، در کنارِ یک «درمان دارویی» انجام می‌شود تا مشخص شود آیا یک درمانِ خاص، در یک فردِ خاص، کاربرد دارد یا خیر.[۱]

آزمایش‌های همراه معمولاً به‌طور همزمان، در کنارِ تولید و ساختِ داروها، طراحی و ساخته می‌شوند تا مشخص شود آیا یک درمان خاص در بیماران قابل اجرا هست یا خیر و بتوان افراد را بر آن اساس، وارد پروتکل درمانی کرد یا از آن خارج نمود. این آزمایش‌ها مشخص می‌کنند که فرد درمان شونده، مشخصه‌های بیولوژیک خاصی را دارا هست یا نه و آیا به درمان دارویی مورد نظر، پاسخ خواهد داد یا خیر.[۲]

آزمایش تشخیصی همراه بر پایهٔ «بیومارکرهای همراه» (انگلیسی: Companion biomarkers) طراحی و ساخته شده‌اند و این بیومارکرها میزان پاسخ‌دهی به درمان و سمیت شدید احتمالی را تعیین می‌کنند.[۳]

منابع

[ویرایش]
  1. "Companion Diagnostics" (Page Last Updated 07/14/2016). FDA. Retrieved 26 September 2016.
  2. Trusheim, MR; Burgess, B; Hu, SX; Long, T; Averbuch, SD; Flynn, AA; Lieftucht, A; Mazumder, A; Milloy, J; Shaw, PM; Swank, D; Wang, J; Berndt, ER; Goodsaid, F; Palmer, MC (31 October 2011). "Quantifying factors for the success of stratified medicine". Nature reviews. Drug discovery. 10 (11): 817–33. doi:10.1038/nrd3557. PMID 22037040.
  3. Duffy, MJ; Crown, J (October 2013). "Companion biomarkers: paving the pathway to personalized treatment for cancer". Clinical chemistry. 59 (10): 1447–56. PMID 23656699.