لوئیزا گرت اندرسون

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
لوئیزا گرت اندرسون
CBE
نام هنگام تولدLouisa Garrett Anderson
زادهٔ۲۸ ژوئیهٔ ۱۸۷۳
آلدبورو، سافک، انگلستان
درگذشت۱۵ نوامبر ۱۹۴۳ (۷۰ سال)
برایتون، ساسکس، انگلستان
تحصیلاتمدرسه سنت لئوناردز
دانشکده پزشکی زنان لندن
شناخته‌شده برایبیمارستان‌های نظامی
حقوق زنان و اطلاحات اجتماعی
خویشاوندانفلورا موری (شریک)
الیزابت گرت اندرسون (مادر)
آلن گرت اندرسون (برادر)
میلیسنت فاوست (خاله)
حرفه پزشکی
حرفهپزشک و جراح

لوئیزا گرت اندرسون (به انگلیسی: Louisa Garrett Anderson) (۲۸ ژوئیه ۱۸۷۳–۱۵ نوامبر ۱۹۴۳) پیشگام پزشکی، عضو اتحادیه سیاسی و اجتماعی سافرجت و اصلاح‌طلب اجتماعی بود. وی دختر یکی از پیشگامان پزشکی به نام الیزابت گرت اندرسون بود که زندگی‌نامه‌اش را در سال ۱۹۳۹ نوشت.

اندرسون جراح ارشد سپاه بیمارستان زنان (WHC) و عضو انجمن سلطنتی پزشکی بود. خاله او، میلیسنت فاوست، یکی از طرفداران جنبش حق رای زنان در انگلیس بود. فلورا موری نیز شریک زندگی او، پزشک همکار و از فعالان جنبش حق رای زنان بود. عموزاده او دکتر مونا چالمرز واتسون نیز از فعالان جنبش حق رای زنان بود و سپاه کمکی ارتش زنان را بنیان نهاد.[۱]

سنین جوانی و تحصیل[ویرایش]

لوئیزا گرت اندرسون بزرگترین فرزند از بین سه فرزند الیزابت گرت اندرسون، نخستین پزشک زن انگلیس، یکی از بنیانگذاران دانشکده پزشکی زنان در لندن و نخستین زن شهردار منتخب بریتانیا، بود. پدر او جیمز جورج اسکلتون اندرسون، مالک شرکت بخار شرقی با مشارکت عمویش آرتور اندرسون بود.[۲] وی در مدرسه سنت لئوناردز در سنت اندروز و دانشکده پزشکی زنان در لندن تحصیل کرد، و در آنجا لیسانس پزشکی و لیسانس جراحی خود را در سال ۱۸۹۸ دریافت کرد. اندرسون دکترای پزشکی خود را در سال ۱۹۰۰ دریافت کرد و در ادامه برای تحصیلات تکمیلی در دانشکده پزشکی جانز هاپکینز ثبت نام کرد و برای مشاهده عمل‌های جراحی مدتی را در پاریس و شیکاگو گذراند.[۳]

آغاز کار[ویرایش]

گرچه اندرسون تحصیلات خود را در رشته پزشکی به پایان رسانده بود، در آغاز نتوانست در یک بیمارستان بزرگ عمومی کار کند، چرا که نگرش‌های آن زمان مخالف حضور پزشکان زن برای درمان زنان و مردان بود. در نتیجه، در سال ۱۹۰۲، او به بیمارستان جدید زنان پیوست؛ بیمارستانی ویژه زنان که مادرش آن را تأسیس کرده بود و زنان و کودکان را معالجه می‌کرد. اندرسون در آنجا در آغاز به عنوان دستیار جراحی و سپس به عنوان جراح ارشد کار کرد. وی عمل‌های زنان و زایمان را انجام داد و در سال ۱۹۰۸ مقاله‌ای را با همکاری آسیب‌شناس بیمارستان در مورد عمل‌های برداشتن رحم و تشریح ۲۶۵ مورد سرطان رحم تحت درمان در بیمارستان جدید زنان را منتشر کرد.[۳]

فعالیت سافرجت[ویرایش]

الیزابت گرت اندرسون و لوئیزا گرت اندرسون، آلفرد کالدکوت و شخص دیگری در سال ۱۹۱۰، روزی که به دیدار نخست‌وزیر بریتانیا رفتند

اندرسون از سال ۱۹۰۳ در سازمان‌های وابسته به اتحادیه ملی جامعه زنان سافرجت (NUWSS)، که طرفدار کسب حق رأی از راه‌های مسالمت‌آمیز بودند، فعال بود. او که از عدم پیشرفت در زمینه حق رأی ناامید شده بود، در سال ۱۹۰۷ به عضویت اتحادیه سیاسی احتماعی زنان (WSPU) که تندروتر بود، درآمد.[۴] در ۱۸ نوامبر ۱۹۱۰، اندرسون همراه با مادرش ،املین پنکهرست، آلفرد کالدکوت، هرتا آیرتون، خانم المی، هیلدا براکنبری، شاهزاده سوفیا دولیپ سینگ به اعتراض ۳۰۰ زن دیگر پیوست تا از نخست‌وزیر اسکویت برای حق رای دادن به زنان درخواست کنند.[۵] به دلیل خشونت و تجاوزهای جنسی که نیروهای پلیس و برخی دیگر از مردان در این روز مرتکب شدند، این اعتراض به جمعه سیاه معروف شد.[۶] بیش از صد زن، از جمله اندرسون، دستگیر شدند اما همه بدون اتهام آزاد شدند.[۶] او در سال ۱۹۱۲ به دلیل فعالیت‌های خود در زمینه سافرجت از جمله شکستن پنجره‌ها با پرتاب آجر، مدت کوتاهی در هالووی زندانی شد. اندرسون در سال ۱۹۱۴ به اگنس هاربن و گروه جدیدی از زنان و مردان پیوست[۷] و گروه سافراجیست‌های متحد را که در لندن، لیورپول، ادینبورگ و گلاسگو دارای شعبه بودند، راه‌اندازی کرد.[۵][۸]

جوایز[ویرایش]

موری و اندرسون هر دو در اوت ۱۹۱۷ نشان امپراتوری بریتانیا (CBE) دریافت کردند.[۹]

مرگ[ویرایش]

اندرسون در برایتون درگذشت و سوزانده شد. خاکسترهای او در تپه‌های جنوب انگلستان پراکنده شد. لوح یادبودی از او در کنار سنگ قبر موری در نزدیکی خانه آن‌ها در پن، باکینگهام شر به یادگار مانده‌است.[۱۰][۱۱]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ "Back in the day: Mona Chalmers - general in battle with the sexists". The National (به انگلیسی). Retrieved 2020-12-19.
  2. ↑ Manton, Jo (1965). Elizabeth Garrett Anderson: England's First Woman Physician. 217-218.{{cite book}}: نگهداری CS1: موقعیت (link)
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ Moore, Wendy (2020). No Man's Land: The Trailblazing Women Who Ran Britain's Most Extraordinary Military Hospital During World War I. Basic Books. pp. 34.
  4. ↑ Moore, Wendy (2020). No Man's Land: The Trailblazing Women Who Ran Britain's Most Extraordinary Military Hospital During World War I. Basic Books. pp. 36.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ Atkinson, Diane (2018). Rise up, women!: the remarkable lives of the suffragettes. London: Bloomsbury. pp. 222, 453. ISBN 978-1-4088-4404-5. OCLC 1016848621.
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ Moore, Wendy (2020). No Man's Land: The Trailblazing Women Who Ran Britain's Most Extraordinary Military Hospital During World War I. Basic Books. pp. 38.
  7. ↑ Crawford, Elizabeth (1999). The Women's Suffrage Movement: A Reference Guide, 1866-1928 (به انگلیسی). UCL Press. pp. 269–271. ISBN 978-1-84142-031-8. Archived from the original on 25 February 2017. Retrieved 15 March 2021.{{cite book}}: نگهداری یادکرد:تاریخ و سال (link)
  8. ↑ "Suffrage in Glasgow". Votes for Women. 30 July 1915.
  9. ↑ "Supplement to the Edinburgh Gazette" (PDF). Edinburgh Gazette. 27 August 1917. Retrieved 12 February 2021.
  10. ↑ Louisa Garret Anderson در وبگاه قبریاب
  11. ↑ Strutt, Peter. "Dr. Flora Murray 1869-1923 and Dr. Louisa Garrett Anderson 1873‑1943 | History, Monuments and Memorials of Penn" (به انگلیسی). Retrieved 2021-02-12.

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=لوئیزا_گرت_اندرسون&oldid=39137810»