شوبولا

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
شوبولا
خدای جهان زیرین
مرکز فرهنگی غالبسوپور-شوبولا
اطلاعات شخصی
شریک زندگیتادموشتوم
همتایان
همتای اموریگالامو

شوبولا (Shubula) خدایی بین‌النهرینی بود.

شخصیت[ویرایش]

شوبولا خدایی خُرد بود.[۱] تصور می‌شود که این نام از نظر ریشه‌شناسی با کلمه اکدی ābalu(m) به معنای «خشک کردن» یا «خشک شدن» مرتبط است.[۲] یک پیشنهاد کمتر محتمل در عوض آن را از ریشه wābalu(m) به معنای «حمل کردن» می‌داند.[۲] او به احتمال زیاد با جهان زیرین در ارتباط بود.[۳]

ارتباط با سایر خدایان[ویرایش]

بسیاری از محققان شوبولا را پسر نرگال می‌دانند. در میان این گروه از مفسران، اندرو ر. جرج،[۴] فرانس ویگرمن[۲] و جولیا کرول[۵] قرار دارند.

پرستش[ویرایش]

پیوتر میکالوفسکی شوبولا را «شناخته شده فقط در منابع اور سوم و اوایل دوره ایسن-لارسا» توصیف می‌کند[۳] اما تحقیقات جدیدتر نشان می‌دهد او در اسناد دوره‌های بعدی نیز گواهی شده است.[۶] او هنوز در اواخر هزاره اول پیش از دوران مشترک، در امپراتوری سلوکی پرستش می‌شد.[۵]

خارج از بین‌النهرین[ویرایش]

اسم‌های تئوفوری که در اسناد اداری گواهی شده‌اند نشانگر پرستش شوبولا در دوره بابلی باستان در شوش و عیلام هستند.[۷]

پانویس[ویرایش]

منابع[ویرایش]