سیسرو (مجله)
 | |
| سردبیران پیشین |
|
|---|---|
| دسته‌بندی | مجله سیاسی |
| بسامد | ماهنامه |
| نخستین شماره | ۱ مارس ۲۰۰۴ |
| شرکت | رس‌پابلیکا |
| کشور | آلمان |
| مستقر در | |
| زبان | زبان آلمانی |
| وبگاه | |
| شاپا | ۱۶۱۳-۴۸۲۶ |
سیسرو (به انگلیسی: Cicero (magazine)) یک مجله ماهانه با تمرکز بر سیاست و فرهنگ است. این مجله که دارای موضع سیاسی محافظه‌کاری لیبرال است، مقر آن در برلین آلمان قرار دارد. از نظر پوشش شبیه به آتلانتیک و نیویورکر است.[۱]
تاریخچه و مشارکت‌کنندگان[ویرایش]
سیسرو در مارس ۲۰۰۴ در پوتسدام راه‌اندازی شد،[۲][۳] این مجله بعداً به برلین منتقل گردید.[۴]
اولین سردبیر مجله ولفرام ویمر بود که از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۲ سردبیر روزنامه دی ولت نیز بود،[۲] و الکساندر مارگور تا سال ۲۰۱۰ سردبیر سیسرو بود،[۵] مایکل نائومان یکی از سردبیران سابق این مجله است.[۶] از سال ۲۰۱۲ سردبیر مجله کریستوف شونیکه شد.[۷] این مجله یازده تحریریه دارد.[۴] از سال ۲۰۰۷ تا ۲۰۰۹ الکساندر گرلاخ به عنوان سردبیر اجرایی نسخه آنلاین خدمت کرد.[۸] از جمله نویسندگان آن بلا آندا، فیلیپ بلوم و آملی فرید هستند.[۷][۹] یک روزنامه‌نگار محافظه‌کار بتینا رول نیز به سیسرو کمک کرد.
در سال ۲۰۱۱ این مجله پروژه ایجاد سرهای مدادی را آغاز کرد که در نیم‌تنه مداد اسامی حکاکی شده سیاستمداران برجسته‌ای مانند باراک اوباما روی مدادهای مارک سیسرو حک می‌شد.[۱۰] این مدادها برای تبلیغ مصاحبه‌های مجله با رهبران سیاسی در جعبه‌های مخصوص ارسال می‌شد.[۱۰]
گرایش سیاسی و محتوایی[ویرایش]
مخاطب سیسرو، روشنفکران آلمانی هستند که به دنبال طیف وسیع‌تری از دیدگاه‌های سیاسی هستند.[۲] موضع سیاسی سیسرو لیبرال-محافظه‌کار است.[۱۱]
محتوای مجله بر شکل‌دهی نظرات از طریق دیدگاه‌های دست اول ویراستاران متمرکز است. سیسرو دارای چهار بخش اصلی است: بخش اول به نام «ولت‌بون» («انجمن جهانی» به زبان انگلیسی) تجزیه و تحلیل می‌کند و موضوعات و افراد مهم بین‌المللی را مورد بحث قرار می‌دهد.[۴][۱۲] دومی، «برلینر ریپابلیک» (به انگلیسی "Berlin Republic")، انجمنی برای جامعه آلمان است. بعدی «پایتخت» به تحلیل مسائل اقتصادی می‌پردازد و آخری «سالن» به زندگی فرهنگی مدرن از زوایای مختلف می‌پردازد. علاوه بر این، بخش «مناظره» مجله،[۱۲] مشارکت چندین شخصیت برجسته از جمله ال گور و شاهزاده فلیکس فون لوونشتاین را پوشش می‌دهد. این مجله همچنین مصاحبه‌هایی را منتشر کرده است[۹] که اولین مصاحبه با گرهارد شرودر، نخست‌وزیر سابق آلمان بود.[۲] در سال ۲۰۰۶، داگمار هرتسزوگ مطالعه مهم خود را در مورد جنسیت، حافظه و اخلاق و رابطه آنها با فاشیسم آلمان در ماهنامه به نمایش گذاشت.[۱۳]
سیسرو فهرستی از ۵۰۰ روشنفکر تأثیرگذار در آلمان را منتشر می‌کند. در دسامبر ۲۰۱۵ این مجله ولادیمیر پوتین رئیس‌جمهور روسیه را به عنوان مرد سال انتخاب کرد.[۱۴]
تیراژ[ویرایش]
سیسرو از افزایش تیتراژ برخوردار بوده است، هر چند شمارگان آن در حد متوسط است. تیراژ آن در سه‌ماهه سوم سال ۲۰۰۵ به ۶۲۷۰۰ نسخه رسید.[۱۵] در سه‌ماهه سوم سال ۲۰۰۶ به ۷۰۰۰۰ نسخه، در سه‌ماهه سوم ۲۰۰۷ به ۷۳۲۰۰ نسخه و برای سه‌ماهه دوم ۲۰۰۸ به ۷۷۰۷۷ نسخه رسید. در سه‌ماهه سوم ۲۰۰۸، به ۸۱۰۰۰ نسخه و در سه‌ماهه سوم ۲۰۰۹ به ۸۲۶۰۰ نسخه در سه‌ماهه سوم ۲۰۱۰. تیراژ مجله در سال ۲۰۱۴ ۸۳۵۲۷ نسخه بود. این مجله در سال ۲۰۲۱۷ تعداد ۴۳۸۲۰ نسخه فروش داشت.
حوادث[ویرایش]
در ۱۲ سپتامبر ۲۰۰۵، پس از انتشار تصویری از ابومصعب زرقاوی تروریست اردنی در آوریل ۲۰۰۵، که توسط ماموران اداره تحقیقات فدرال مورد حمله قرار گرفت.[۱۶][۱۷][۱۸] این ماموریت توسط دادستان‌های عمومی پوتسدام مورد بررسی قرار گرفت.[۱۹] در نتیجه دادگاه عالی آلمان در کارلسروهه در فوریه ۲۰۰۷ اعلام کرد که یورش ماموران به زرقاوی بر خلاف قانون اساسی بوده است.[۱۷]
منابع[ویرایش]
- ↑ Brinja Meiseberg; Thomas Ehrmann; Jochen Lengers (2016). "Quality kills the mediastar? Career paths of intellectuals". Journal of Business Economics. 86 (9): 1043–1066. doi:10.1007/s11573-016-0810-z.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ Kevin J. O'Brien (26 April 2004). "German highbrows get Cicero, a new political monthly". The New York Times. Berlin. Retrieved 28 September 2013.
- ↑ Hermann-Dieter Schröder (16 July 2011). "Mapping Digital Media: Germany" (Report). Open Society Foundation. Retrieved 10 May 2015.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ "Cicero - the magazine for politics and culture". Ringier. Archived from the original on 3 October 2013. Retrieved 28 September 2013.
- ↑ "Has German multiculturalism failed?". Al Jazeera. 24 October 2010. Retrieved 27 June 2014.
- ↑ "Michael Naumann". The Nation. Retrieved 18 July 2021.
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Veronika Wehner (15 August 2013). "Media Interview with Christoph Schwennicke, editor-in-chief of Cicero". Media Bulletin. Retrieved 28 September 2013.
- ↑ "Dr. Alexander Görlach". Kress. Berlin. Retrieved 10 October 2021.
- ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ Martin Zähringer (November 2008). "Cicero – Magazine for Political Culture". Goethe-Institut. Retrieved 28 September 2013.
- ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ Shauna Wright (18 July 2011). "Magazine Creates Amazing Pencil Head Sculptures of Politicians". The FW. Retrieved 28 September 2013.
- ↑ "Cicero". Eurotopics. Archived from the original on 29 October 2013. Retrieved 28 September 2013.
- ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ "Cicero". Publicitas. Retrieved 28 September 2013.
- ↑ Frederick A. Lubich (2007). "Sex after Fascism. Memory and Morality in Twentieth-Century Germany". Monatshefte. 99 (4): 594–596. doi:10.1353/mon.2008.0012. S2CID 143853547.
- ↑ "German monthly Cicero calls Putin Man of the Year". Russia and India Report. 18 December 2015. Archived from the original on 24 January 2017. Retrieved 18 September 2016.
- ↑ Hermann-Dieter Schröder (16 July 2011). "Mapping Digital Media: Germany" (Report). Open Society Foundation. Retrieved 10 May 2015.
- ↑ "German Supreme Court Rules Magazine Raid Unconstitutional". Deutsche Welle. 27 February 2007. Retrieved 28 September 2013.
- ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ Katerina Ossenova (27 February 2007). "Germany high court finds magazine raid violated press freedom". Jurist. Retrieved 28 September 2013.
- ↑ "Press Freedom in Germany: High Court Considers Cicero". Der Spiegel. 23 November 2006. Retrieved 27 June 2014.
- ↑ "Press Freedom in Germany: High Court Considers Cicero". Der Spiegel. 23 November 2006. Retrieved 27 June 2014.
پیوند به بیرون[ویرایش]
- وبگاه رسمی
پرونده‌های رسانه‌ای مربوط به Cicero (magazine) در ویکی‌انبار
 | این یک مقالهٔ خرد مربوط به مجله است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |