دستور شیخ

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

دستور شیخ در صوفیه به معنی اجازه یا فرمانی است که شیخ وقت (قطب) یا نماینده وی برای فرد یا افرادی از مریدان خود صادر می‌کند.

شیخ وقت[ویرایش]

هر کدام از سلسله‌های صوفیه به‌خصوص دراویش برای خود رهبری به نام قطب دارند و پیروان آن سلسله، مرید او به حساب می‌آیند. در حال حاضر، بسیاری از صوفیان، شیخ خود را قطب و نماینده‌های مجاز به دستگیری قطب را شیخ خطاب می‌کنند.

جستارهای وابسته[ویرایش]