درگاه:مزدیسنا/گفتارنیک/۱
پندار نیک، گفتار نیک، کردار نیک
«شعار زرتشت»
فریدون جنیدی درباره ی پندار نیک در کتاب نامه‌ی پهلوانی می نویسد :
اصطلاح « پندار نیک » نا وارد است. زیرا که پندار ، فعلی است که از « پت این داشتن » تشکیل شده ، یعنی « چنین گمان کردن » . و چون پندار حقیقت مطلق نیست بعدها در عرفان ایرانی معنی گمان خلاف حقیقت را گرفت :
مردان خدا پرده ی پندار دریدند یعنی همه جا غیر خدا دوست ندیدند ( فروغی بسطامی )
نبیند مدعی ، جز خویشتن را که دارد پرده پندار در پیش ( سعدی )
و این شعر عطار نیشابوری جای آن دارد که امشب نیم مست پای کوبان ، ساغر دردی بدست سر به بازار قلندر در نهم پس به یک ساعت ببازم هرچه هست تا کی از تزویر باشم رهنمای تا کی از پندار باشم خود پرست پرده ی پندار می باید درید توبه تزویر می باید شکست
در زبان خراسان هنوز « پِندَری » به معنی چنین گمان می کنی ، می آید و قصیده ی معروف دوازده برج ملک الشعرا بهار همین معنی را می رساند .
اِمشو دِرِ بهشتِ خدا ، وایه پِندَری ماهَر عَرُس مِننْ ، شوِ آرایه پِندَری
( امشب پنداری که در بهشت خدا باز است . ماه را عروس میکنند ، و پنداری که شب آرایش است )
بنا بهمه ی این گفتارها ، بکار بردن « پندار نیک » غلطی است که می باید تکرار نشود ، بهترین ترجمه ی این سه پند زردشت چنین است :
« منش نیک ، گویش نیک ، کنش نیک »