درایو نوری مغناطیسی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
یک سطح دیسک مغناطیسی نوری دارای مستطیل‌های تقسیم بخش است.

درایو نوری مغناطیسی نوعی درایو دیسک نوری است که قادر به نوشتن و بازنویسی داده‌ها بر روی یک دیسک مغناطیسی نوری است. دو نوع ۱۳۰ میلی‌متر (۵٫۲۵ در) و ۹۰ میلی‌متر (۳٫۵ در) آن موجود است. در سال ۱۹۸۳، تنها یک سال پس از معرفی دیسک فشرده، کیس شوهامر ایممینک و جوزف برات اولین آزمایش‌ها را با دیسک‌های فشرده مغناطیسی-نوری پاک‌شدنی در طول هفتاد و سومین کنوانسیون AES در آیندهوون ارائه کردند.[۱] این فناوری در سال ۱۹۸۵ به صورت تجاری معرفی شد. این دیسک‌ها اگرچه نوری هستند، اما معمولاً به عنوان درایوهای دیسک سخت برای یک سیستم عامل به‌شمار می‌آیند و می‌توانند با هر سیستم فایلی قالب بندی شوند. درایوهای نوری مغناطیسی در برخی از کشورها مانند ژاپن،[۲] رایج بودند، اما دیگر رایج نیستند و از بین رفته‌اند.

منابع[ویرایش]

  1. K. Schouhamer Immink and J. Braat (1984). "Experiments Toward an Erasable Compact Disc". J. Audio Eng. Soc. 32: 531–538. Retrieved 2018-02-02.
  2. "Sony announces the end of the MiniDisc – Ars Technica".