اینترنت پهن باند همراه
اینترنت پهن باند همراه(به انگلیسی Mobile broadband) اصطلاح بازاریابی برای دسترسی به اینترنت بی‌سیم از طریق شبکه‌های تلفن همراه است. دسترسی به شبکه را می‌توان از طریق یک مودم قابل حمل، مودم بی‌سیم، یا تبلت / گوشی هوشمند (احتمالاً متصل) یا دستگاه تلفن همراه دیگر انجام داد. اولین دسترسی به اینترنت بی‌سیم در سال ۱۹۹۱ به عنوان بخشی از نسل دوم (2G) فناوری تلفن همراه در دسترس قرار گرفت. سرعت‌های بالاتر در سال ۲۰۰۱ و ۲۰۰۶ به عنوان بخشی از نسل سوم (3G) و چهارم (4G) در دسترس قرار گرفتند. در سال ۲۰۱۱، ۹۰ درصد از جمعیت جهان در مناطقی با پوشش نسل دوم زندگی می‌کردند، در حالی که ۴۵ درصد در مناطقی با پوشش نسل دوم و سوم زندگی می‌کردند.[۱] باند موبایل از طیف ۲۲۵ مگاهرتز تا ۳۷۰۰ مگاهرتز استفاده می‌کند.[۲]
منابع[ویرایش]
- ↑ "The World in 2011: ITC Facts and Figures", International Telecommunication Union (ITU), Geneva, 2011
- ↑ Spectrum Dashboard بایگانی‌شده در ۲۲ دسامبر ۲۰۱۹ توسط Wayback Machine, Federal Communications Commission official website