آنا ایلچه گومز اورتگا

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

آنا ایلچه گومز اورتگا (زاده ۲۸ اکتبر ۱۹۴۴ – درگذشته ۱ نوامبر ۲۰۱۷) شاعر، روزنامه‌نگار و کتابدار نیکاراگوئه‌ای بود. او یکی از چهره‌های مهم شعر معاصر نیکاراگوئه نیز محسوب می‌شود.[۱][۲][۳] همچنین او را یکی از برجسته‌ترین شاعران ادبیات نیکاراگوئه می‌دانند.[۴]

سنین جوانی و تحصیل[ویرایش]

گومز اورتگا در سال ۱۹۴۴ در ماسایا، نیکاراگوئه، در منطقه بومی دهکده مونیمبو به دنیا آمد.[۵] پدرش سوفونیا گومز، معلم و نقاش تصاویر مذهبی بود که برای بهبود سواد در جامعه خود تلاش می‌کرد،[۶][۲] و مادرش آنا ماریا اورتگا سیلوا بود.[۷] او کوچک‌ترین فرزند خانواده، از میان چهار فرزند بود.[۸]

گومز نوشتن را در ۸ یا ۹ سالگی آغاز کرد.[۶] پس از فارغ‌التحصیلی از دبیرستان در سال ۱۹۶۳، در دانشگاه ملی خودمختار نیکاراگوئه در رشته روزنامه‌نگاری تحصیل کرد، سپس مدرک کارشناسی ارشد خود را در رشته علوم کتابداری در دانشگاه بارسلون اسپانیا گرفت.[۷][۹]

حرفه[ویرایش]

شعر[ویرایش]

شعر او، اولین بار در سال ۱۹۶۴ در ضمیمه فرهنگی روزنامه لا پرنسا منتشر شد.[۹] گومز پس از ادامه انتشار در نشریات مختلف، اولین کتاب خود را با نام «مراسم سکوت» در سال ۱۹۷۵ به رشته تحریر درآورد. این کتاب اثر مهمی از جنبش ادبی «نسل دهه ۷۰» نیکاراگوئه محسوب می‌شود.[۱۰][۱۱] برخی از اشعار او در «عاشقان و رفقا» با ویرایش آماندا هاپکینسون (لندن: مطبوعات زنان، ۱۹۸۹) و شاعران انقلاب نیکاراگوئه، ویرایش دینا لیوینگستون (لندن: کاتاباسیس، ۱۹۹۳) به انگلیسی ترجمه شده است.[۱۲]

گومز که یکی از مخالفان رژیم سوموزا در دهه ۱۹۷۰ بود، اگر چه عضو رسمی جبهه آزادیبخش ملی ساندینیستا نبود، بعداً در دهه ۱۹۸۰ به انجمن ساندینیستای کارگران فرهنگی، سازمانی متشکل از هنرمندان ساندینیستا پیوست. او در اولین دوره ریاست جمهوری دانیل اورتگا برای تبادلات فرهنگی به دیگر کشورهای سوسیالیستی سفر کرد.[۶][۹]

در سال ۱۹۸۲، گومز تنها زنی بود که در مجموعه دوزبانه شاعران نیکاراگوئه استیون اف وایت گنجانده شد.[۱۱] در سال ۱۹۸۹، او جایزه «دستور استقلال فرهنگی روبن داریو» را دریافت کرد، که کمک‌های مهم هنرمندان و روشنفکران نیکاراگوئه را به رسمیت شناخت.[۱۳]

او در سال ۲۰۰۲ توسط مرکز نیکاراگوئنس د اسکریتورس به دلیل شعرش مورد تقدیر قرار گرفت و سال بعد از آثار ادبی او توسط دانشگاه خودمختار ملی نیکاراگوئه تقدیر شد.[۱۴]

مجموعه دوم او، «اشعار روزمره بشریت»، در سال ۲۰۰۴ منتشر شد. این جایزه در مسابقه ملی شعر نوشته شده توسط زنان ماریانا سانسون که توسط انجمن نویسندگان زن نیکاراگوئه برگزار شد، برنده شد.[۱۱][۱۴]

او در سال ۲۰۰۶ به عضویت آکادمی زبان نیکاراگوئه درآمد و دومین زنی بود که به این سازمان ادبی پیوست.[۱۱][۱۴]

کتابداری[ویرایش]

گومز همچنین به عنوان روزنامه‌نگار و در روابط عمومی برای مؤسسات مختلف کار می‌کرد.[۹][۸][۱] پس از اخذ مدرک کارشناسی ارشد، از سال ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۷ در اداره کتابخانه بانک مرکزی و مدیریت کتابخانه ملی آرماندو جویا گیلن به کارش ادامه داد.[۷][۹][۱۴]

زندگی شخصی و میراث[ویرایش]

گومز دو فرزند به نامهای مارکو آنتونیو و والریا از عکاس ساموئل بارتو داشت. پس از جدایی آنها، او مجرد ماند.[۱۱][۱۵] تجربه او به عنوان یک مادر مجرد به او کمک کرد تا برای حقوق زنان در کشورش مبارزه کند.[۶]

او در سال ۲۰۱۷ در سن ۷۳ سالگی در ماسایا بر اثر سرطان درگذشت، در همان خانه‌ای که در آن متولد شده بود، پس از بازنشستگی زندگی می‌کرد.[۱][۸] کتابی از آثار جمع‌آوری شده او با عنوان «اشعار گردآوری شده» سال بعد منتشر شد.[۵][۱۶]

آثار برگزیده[ویرایش]

  • مراسم سکوت (Las ceremonias del silencio) ۱۹۷۵
  • شعرهای زندگی روزمره انسان (Poemas de lo humano cotidiano) ۲۰۰۴
  • شعرهای گردآوری شده (Poesía reunida) ۲۰۱۸

منابع[ویرایش]

  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ EFE (2 November 2017). "Muere la poeta nicaragüense Ana Ilce Gómez". El Confidencial (به اسپانیایی). Retrieved 28 September 2020.
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ "Ana Ilce Gómez: ¿Quién es esta mujer que pasa?". Magazine - La Prensa Nicaragua (به اسپانیایی). 13 November 2017. Retrieved 28 September 2020.
  3. ↑ The Princeton encyclopedia of poetry and poetics. Greene, Roland, 1957-, Cushman, Stephen, 1956-, Cavanagh, Clare. , Ramazani, Jahan, 1960-, Rouzer, Paul F. , Feinsod, Harris. (4th ed.). Princeton: Princeton University Press. 2012. ISBN 978-1-4008-4142-4. OCLC 809249326.{{cite book}}: نگهداری CS1: سایر موارد (link)
  4. ↑ "Ana Ilce Gómez Ortega". Literatura Wiki (به اسپانیایی). Retrieved 2024-03-24.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ Marcos, Javier Rodríguez (26 June 2018). "Mujer difícil". El País (به اسپانیایی). ISSN 1134-6582. Retrieved 28 September 2020.
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ ۶٫۳ Valle-Castillo, Julio (31 December 2017). "La debilidad de Ana Ilce". El Nuevo Diario (به اسپانیایی). Retrieved 28 September 2020.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ ۷٫۲ Martínez, Francisco-Ernesto (March 2013). "La poeta Ana Ilce Gómez en el 50 aniversario de su bachillerato" (PDF). Temas Nicaragüenses. Archived from the original (PDF) on 20 September 2020. Retrieved 29 September 2020.
  8. ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ ۸٫۲ Vílchez, Dánae (1 November 2017). "Ana Ilce Gómez: Hilandera de palabras". Niú (به اسپانیایی). Retrieved 28 September 2020.
  9. ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ ۹٫۲ ۹٫۳ ۹٫۴ "POESÍA NICARAGÜENSE. ANA ILCE GÓMEZ". Nueva York Poetry Review (به اسپانیایی). Retrieved 28 September 2020.
  10. ↑ Tijerino, Yasoka. "La influencia de Carlos Martínez Rivas en Ana Ilce Gómez: Las ceremonias del silencio". Alastor (به انگلیسی). Retrieved 28 September 2020.
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ ۱۱٫۲ ۱۱٫۳ ۱۱٫۴ "Ana Ilce Gómez, la poeta y su obra". El Nuevo Diario: Dominical. 5 November 2017.
  12. ↑ de 1945Masaya, NombreAna Ilce Gómez OrtegaNacimiento28 de octubre; NicaraguaNacionalidadNicaraguenseCiudadaníaNicaraguenseOcupaciónPoeta. "Ana Ilce Gómez Ortega - EcuRed". www.ecured.cu (به اسپانیایی). Retrieved 2024-03-24.
  13. ↑ Pérez Alencart, Alfredo (August 2018). "RECUERDO SALMANTINO DE LA POETA NICARAGÜENSE ANA ILCE GÓMEZ". Lengua: Revista de la Academia Nicaragüense de la Lengua.
  14. ↑ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ ۱۴٫۲ ۱۴٫۳ "Ana Ilce Gómez Ortega". Asociación de Academias de la Lengua Española (به اسپانیایی). Retrieved 28 September 2020.
  15. ↑ Lacayo Renner, Nadine (25 February 2017). "¿Y LOS LIBROS DE ANA ILCE GÓMEZ?". Asociación Nicaragüense de Escritoras.
  16. ↑ "POESIA REUNIDA | ANA ILCE GOMEZ". Casa del Libro (به اسپانیایی). 2 May 2018. Retrieved 28 September 2020.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=آنا_ایلچه_گومز_اورتگا&oldid=39144487»