کارمینه گالونه: تفاوت میان نسخه‌ها
←بخشی از فیلم‌شناسی: سهستونه |
|||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
از همان آغاز، کارمین گالونه شاهکارهایی مانند سرگذشت سیزده نفر (۱۹۱۷)، سرهنگ شابر(۱۹۲۰)، که هر دو بر اساس رمان اپونیم اثر بالزاک بودندرا اقتباس کرد. |
از همان آغاز، کارمین گالونه شاهکارهایی مانند سرگذشت سیزده نفر (۱۹۱۷)، سرهنگ شابر(۱۹۲۰)، که هر دو بر اساس رمان اپونیم اثر بالزاک بودندرا اقتباس کرد. |
||
پس از ساخت فیلم های بسیاری که او هنرمند ی مانند [[لیدا بورلی]] و سپس همسر خودش [[سواوا گالونه]] را کارگردانی کرد. با همکاری آملتو پالرمی یک فیلم بزرگ به سبک سیسیل بی. |
پس از ساخت فیلم های بسیاری که او هنرمند ی مانند [[لیدا بورلی]] و سپس همسر خودش [[سواوا گالونه]] را کارگردانی کرد. با همکاری [[آملتو پالرمی]] یک فیلم بزرگ به سبک [[سیسیل بی. دمیل]] به نام [[آخرین روزهای پمپئی (فیلم ۱۹۲۶)|آخرین روزهای پمپئی]] در سال ۱۹۲۶ را ساخت. |
||
اما بحران اقتصادی ایتالیا او را مجبور به ترک وطن کرد؛ و او به آلمان و سپس به انگستان و در آخر به فرانسه رفت جایی که سه فیلم ساخت. پیش از برگشت به ایتالیا او تبدیل به یکی از ستون‌های رونق دوباره [[سینمای ایتالیا]] از ۱۹۳۵ تا ۱۹۶۱ به ویژه با اقتباس اثرهای شعرگونه و فیلم‌های زندگی نامه‌ای شده بود. |
اما بحران اقتصادی ایتالیا او را مجبور به ترک وطن کرد؛ و او به آلمان و سپس به انگستان و در آخر به فرانسه رفت جایی که سه فیلم ساخت. پیش از برگشت به ایتالیا او تبدیل به یکی از ستون‌های رونق دوباره [[سینمای ایتالیا]] از ۱۹۳۵ تا ۱۹۶۱ به ویژه با اقتباس اثرهای شعرگونه و فیلم‌های زندگی نامه‌ای شده بود. |
||
نسخهٔ ۲۷ نوامبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۲:۲۶
| کارمینه گالونه | |
|---|---|
 | |
| زادهٔ | ۱۸ سپتامبر ۱۸۸۶ تاجا(لیگوریا) |
| درگذشت | ۴ آوریل ۱۹۷۳ (۸۶ سال) |
| ملیت | ایتالیایی |
| پیشه | کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس و تهیه‌کننده |
کارمینه گالونه (ایتالیایی: Carmine Gallone؛ ۱۸ سپتامبر ۱۸۸۶ – ۴ آوریل ۱۹۷۳) کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس و تهیه‌کننده اهل ایتالیا بود.
زندگی‌نامه
از همان آغاز، کارمین گالونه شاهکارهایی مانند سرگذشت سیزده نفر (۱۹۱۷)، سرهنگ شابر(۱۹۲۰)، که هر دو بر اساس رمان اپونیم اثر بالزاک بودندرا اقتباس کرد.
پس از ساخت فیلم های بسیاری که او هنرمند ی مانند لیدا بورلی و سپس همسر خودش سواوا گالونه را کارگردانی کرد. با همکاری آملتو پالرمی یک فیلم بزرگ به سبک سیسیل بی. دمیل به نام آخرین روزهای پمپئی در سال ۱۹۲۶ را ساخت.
اما بحران اقتصادی ایتالیا او را مجبور به ترک وطن کرد؛ و او به آلمان و سپس به انگستان و در آخر به فرانسه رفت جایی که سه فیلم ساخت. پیش از برگشت به ایتالیا او تبدیل به یکی از ستون‌های رونق دوباره سینمای ایتالیا از ۱۹۳۵ تا ۱۹۶۱ به ویژه با اقتباس اثرهای شعرگونه و فیلم‌های زندگی نامه‌ای شده بود.
او همچنین فیلم دو یتیم (۱۹۴۲) و میشل استروگف (۱۹۵۶) را براساس کتاب ژول ورن ساخت که یک موفقیت بزرگ در فرانسه بود.
کارمینه گالونه در چهارم آوریل سال ۱۹۷۳ در رم درگذشت و در گورستان کامپو ورانو به خاک سپرده شد[۱]
بخشی از فیلم‌شناسی
- کارتاژ در شعله‌های آتش (۱۹۶۰)
- میشل استروگف (۱۹۵۶)
- مادام باترفلای (۱۹۵۴)
- مؤسسه ریکوردی (۱۹۵۴)
- پوچینی (۱۹۵۳)
- مسالینا (۱۹۵۱)
- نیروی سرنوشت (۱۹۵۰)
- تاکسی شب (۱۹۵۰)
- مادام کاملیا (۱۹۴۷)
- دو یتیم (۱۹۴۲)
- اودسا در میان شعله‌ها (۱۹۴۲)
- خیمه‌شب‌بازی (۱۹۳۹)
- جوزپه وردی (۱۹۳۸)
- شیپیو آفریکانوس: شکست هانیبال (۱۹۳۷)
- آخرین روزهای پمپئی (۱۹۲۶)
- وجوه عشق (۱۹۲۴)
- یک زن لعبت (۱۹۱۹)
- رهایی (۱۹۱۹)
- روایت یک گناه (۱۹۱۸)
- سیزدهمین مرد (۱۹۱۷)
- مالومبرا (۱۹۱۷)
- پروانه (۱۹۱۶)
- آواتار (۱۹۱۶)
- در زیر مزار (۱۹۱۵)
- مارش عروسی (۱۹۱۵)
- گل شرارت (۱۹۱۵)
- بی‌تقصیر! (۱۹۱۵)
- حقیقت آشکار (۱۹۱۴)
- بوسهٔ چیرانو (۱۹۱۳)
منابع
- ↑ مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Carmine Gallone». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای فرانسوی، بازبینی‌شده در ۱۱ مارس ۲۰۱۶.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Carmine Gallone». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۳ اکتبر ۲۰۱۴.
- «Carmine_Gallone». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۴ سپتامبر ۲۰۱۵. دریافت‌شده در ۲۳ اکتبر ۲۰۱۴.
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| واژه‌نامه‌های زندگی‌نامه‌ای | |
| سایر | |
 | این یک مقالهٔ خرد درباره یک کارگردان فیلم ایتالیایی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
 | این یک مقالهٔ خرد یک فیلم‌نامه‌نویس است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
 | این یک مقالهٔ خرد درباره یک تهیه‌کننده فیلم است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |