پروتئینوری: تفاوت میان نسخهها
Paiamshadi (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
MeshID = D011507 |}} |
MeshID = D011507 |}} |
||
'''پروتئینوری''' {{انگلیسی|Proteinuria}} |
'''پروتئینوری''' {{انگلیسی|Proteinuria}} |
||
یکی از بیماریهای شایع و خطرساز برای کلیه پروتئینوری میباشد |
یکی از بیماریهای شایع و خطرساز برای کلیه پروتئینوری میباشد و درصد بالایی از نارسایی کلیهها را به خود اختصاص داده است. پروتئینوری به معنی وجود مقادیر غیرطبیعی پروتئین در ادرار میباشد. |
||
== مکانیسم == |
|||
کلیههای سالم مواد زائد حاصله از سوخت و ساز را از بدن خارج میکند ولی از خروج مواد مورد نیاز همانند پروتئینها و غیره جلوگیری میکند که این امر نیز بستگی به سایز و شارژ مولکولهای پروتئین دارد. بسیاری از پروتئینها بزرگتر بوده و نمیتوانند از فیلترهای گلومرولولی عبور کنند. مگر اینکه کلیهها آسیب دیده باشند و از طرفی پروتئینهای کوچکتر به راحتی از دیواره گلومرول عبور کرده اما دفع نمیشوند. بلکه به خاطر نیاز بدن مجدداً در توبولهای پروگزیمال جذب میشوند و به خون برمیگردند. بنابراین پروتئینوری نشان دهنده آسیب به کلیهها میباشد. لازم است بدانیم که افراد طبیعی کمتر از ۱۵۰ میلیگرم پروتئین و ۳۰ میلیگرم آلبومین در روز از طریق ادرار دفع میکنند. |
|||
== طبقه بندی == |
== طبقه بندی == |
نسخهٔ ۲۳ آوریل ۲۰۱۴، ساعت ۱۴:۴۵
پروتئینوری | |
---|---|
تخصص | اورولوژی، نفرولوژی |
طبقهبندی و منابع بیرونی | |
آیسیدی-۱۰ | R۸۰ |
آیسیدی-۹-سیام | 791.0 |
دادگان بیماریها | 25320 |
ئیمدیسین | med/۹۴ |
پیشنت پلاس | پروتئینوری |
سمپ | D011507 |
پروتئینوری (به انگلیسی: Proteinuria) یکی از بیماریهای شایع و خطرساز برای کلیه پروتئینوری میباشد و درصد بالایی از نارسایی کلیهها را به خود اختصاص داده است. پروتئینوری به معنی وجود مقادیر غیرطبیعی پروتئین در ادرار میباشد.
مکانیسم
کلیههای سالم مواد زائد حاصله از سوخت و ساز را از بدن خارج میکند ولی از خروج مواد مورد نیاز همانند پروتئینها و غیره جلوگیری میکند که این امر نیز بستگی به سایز و شارژ مولکولهای پروتئین دارد. بسیاری از پروتئینها بزرگتر بوده و نمیتوانند از فیلترهای گلومرولولی عبور کنند. مگر اینکه کلیهها آسیب دیده باشند و از طرفی پروتئینهای کوچکتر به راحتی از دیواره گلومرول عبور کرده اما دفع نمیشوند. بلکه به خاطر نیاز بدن مجدداً در توبولهای پروگزیمال جذب میشوند و به خون برمیگردند. بنابراین پروتئینوری نشان دهنده آسیب به کلیهها میباشد. لازم است بدانیم که افراد طبیعی کمتر از ۱۵۰ میلیگرم پروتئین و ۳۰ میلیگرم آلبومین در روز از طریق ادرار دفع میکنند.
طبقه بندی
پروتئینوری به دو صورت گذار و دائم خودنمایی میکند:
۱) پروتئینوری گذرا: به صورت موقتی و گذرا بوده و به نظر میرسد عامل آن (تب، ورزشهای سنگین، استرس روحی و مواجه بودن با سرمای شدید بوده و در این حالت میزان پروتئین دفعی نسبتاً کم بوده و معمولاً سریع بهبود مییابد.
۲) پروتئینوری دائم: به صورت دائمی بوده و میتوانند تظاهری از بیماریهای کلیوی یا یک بیماری سیستمیک باشد و بسیاری از بیماریهای دیگر نیز میتوانند باعث گلومرونفریت (التهاب گلومرول) شده و در نهایت به پروتئینوری تبدیل گردد که میتوان به دیابت، پرفشاری خون و فرمهای دیگر بیماری کلیه اشاره کرد. تحقیقات نشان داده که درجه و نوع پروتئینوری میتواند وسعت آسیب به کلیه را مشخص نماید و همچنین پروتئینوری همراه با بیماری قلبی و عروقی نیز دیده شده است. بیماران دیابتی پرفشاری خون با سابقه خانوادگی در معرض خطر پروتئینوری میباشند و اولین علامت آن وجود مقادیر کم آلبومین (پروتئین) در ادرار است. از گروههای پرخطر دیگر میتوان به افراد چاق و پیر اشاره کرد.
علائم پروتئینوری
وجود مقدار زیاد پروتئین دفعی در ادرار ممکن است باعث کفآلود شدن ادرار شود و به علت خروج آب از عروق و احتباس آن در بافتها موجب تورم دستها، پاها و شکم میشود و در مواردی ممکن است فرد بدون علامت پروتئینوری باشد.
تشخیص
آزمایش ادرار تنها راه یافتن پروتئین در ادرار است.
پیشگیری و درمان
با مشاهده اولین علامت مراجعه به پزشک و درمان علت زمینهای ضروری است. برای افراد مبتلا به فشارخون و دیابت و یا هردو اولین اقدام کنترل فشارخون و دیابت میباشد و در این راستا اندازهگیری قندخون، رعایت رژیم غذایی، مصرف داروها، تمرینات ورزشی و محدودیت مصرف نمک و مواد پروتئین توصیه میشود. این بیماری در سنین پایین قابل درمان است.
منابع
پایگاه مردم نو مرکز مشاوره اطلاعرسانی و بیماریابی انجمن حمایت از بیماران کلیوی استان