خیار شرط

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

هر گاه در معامله شرط شود که یکی از متعاملین یا هر دو یا شخص ثالثی حق فسخ معامله را در مدت معین داشته باشد، این معامله خیاری و حق فسخی که در آن پیشبینی شده است خیار شرط نامیده می‌شود.[۱]

اگر ابتدای مدت خیار ذکر نشده باشد، ابتدای آن از تاریخ عقد محسوب است و الا تابع قرارداد متعاملین است.[۲]

اگر برای خیار شرط مدت تعیین نشده باشد، هم شرط خیار و هم بیع باطل است.[۳]

منابع[ویرایش]

  1. دوره مقدماتی حقوق مدنی، جلد دوم، قواعد عمومی قراردادها، سید حسین صفایی، ص 273
  2. ماده 400 قانون مدنی
  3. ماده 401 قانون مدنی