امید (نقاشی)
 دومین نسخۀ امید، ۱۸۸۶ | |
| هنرمند | جرج فردریک واتس |
|---|---|
| سال | ۱۸۸۶، نسخه‌های بیشتر ۱۸۸۶–۱۸۹۵[۱] |
| گونه | رنگ روغن |
| ابعاد | ۱۴۲.۲ cm × ۱۱۱.۸ cm (۵۶٫۰ اینچ × ۴۴٫۰ اینچ) |
| مکان | تیت بریتانیا |
امید عنوان نقاشی است رنگ روغن بر روی بوم اثر جرج فردریک واتس که در سال ۱۸۸۶ میلادی کشیده شده‌است. نقاشی امید بر سبک نمادگرایی است و بخشی از نقاشی‌های تمثیلی جرج فردریک واتس با عنوان «سرای زندگانی» است. این نقاشی زنی را نمایش می‌دهد که حالت نمادین امید را متجسم کرده‌است. ابعاد نقاشی ۱۴۲٫۲ در ۱۱۱٫۸ سانتی‌متر است.
در تابلوی «امید»، زن جوانی مشغول نواختن چنگی است که فقط یک تار آن باقی‌مانده است. این زن برای شنیدن نوای ساز موسیقی، گوش خود را به چنگ نزدیک کرده‌است تا بتواند نوای ضعیف موسیقی برخاسته از تک‌تار سالم را بشنود.
این اثر متعلق به سال ۱۸۸۶ جزو یک مجموعه هنری خصوصی است و نقاش دو نسخه از آن نقاشی کرده‌است. نسخه بهتر آن در موزه مشهورتری در شهر لندن به نام «تیت» قرار دارد. نسخه دیگر تابلو «امید» در موزه‌ای کوچک در مرکز شهر لندن به نام «گیلدهال» نگهداری می‌شود. موزه کوچک گیلدهال در طول جنگ جهانی دوم، ویران شد و پس از بازسازی در سال ۱۹۹۱ دوباره گشایش یافت.
نلسون ماندلا بر دیوار سلول‌اش در زندان جزیره روبن، زندانی که ۱۸ سال در آن سر کرد، نسخه‌ای از این تابلو را آویخته بود. همچنین گفته می‌شود متعاقب ناکامی مصر در جنگ شش روزه، دولت مصر به سربازان ارتش کپی‌هایی از همین تابلو داد تا امید به آینده را در دل آنها زنده نگاه دارد.
زمینه
[ویرایش]جرج فردریک واتس در سال ۱۸۱۷ در لندن در خانوادۀ سازندۀ ساز متولد شد. دو برادرش در سال ۱۸۲۳ و مارش در سال ۱۸۲۶ مردند و واتس در تمام طول زندگی‌اش به دل مشغولی با مرگ دچار بود. در همین حال شیوۀ مسیحیت انجیلی سخت‌گیر پدرش منجر به هم دانشی عمیق از انجیل و هم تنفری شدید از دین نهادینه شد.[۲] واتس در ده سالگی شاگرد مجسمه‌سازی شد و شش سال بعد چنان هنرمندی خبره گشت که با چهره‌نگاری و تصویرگری کریکت امرار معاش می‌کرد.[۳] او در ۱۸ سالگی در آکادمی سلطنتی هنر پذیرفته شد اما روش آنها را نپسندید و متناوب حضور می‌یافت.[۴] واتس در ۱۸۳۷ از سوی غول ناوگان دریایی یونان، الکساندر کنستانتین یونیدس ماموریت یافت که تک‌چهرۀ پدر ایشان را که ساموئل لین کشیده بود رونگاری کند. یونیدس نسخۀ واتس را به اصل اثر ترجیح داد و بلافاصله کار دو نقاشی دیگر از او را به واتس محول کرد و این سفارش‌ها به واتس این اختیار را داد که تمام وقت خودش را وقف نقاشی کند.[۵]
واتس در سال ۱۸۴۳ به ایتالیا عزیمت کرد و چهار سال ماندگار شد. او در برگشت به افسردگی دچار شد و تعدادی اثر بسیار غم‌انگیز نقاشی کرد. مهارت‌های وی را زیاده تجلیل کردند و او به سال ۱۸۵۶ قصد کرد که خود را وقف چهره‌نگاری کند. تک‌چهره‌های او بسیار زیاد ارزشمند تلقی می‌شد. وی در سال ۱۸۶۷ به عنوان عضو فرهنگستان سلطنتی انتخاب شد. این عنوان در آن زمان بالاترین افتخار موجود برای یک هنرمند بود. او با اینهمه سریع از فرهنگ آکادمی سلطنتی سرخورده شد. واتس از سال ۱۸۹۰ به بعد به طرز گسترده‌ای نقاش نامداری در موضوعات تمثیلی و اسطوره‌ای شد. او در این زمان از ارزشمندترین نقاشان جهان به شمار می‌رفت. واتس در سال ۱۸۸۱ گالری‌ای با سقف شیشه‌ای به خانه‌اش در Little Holland House افزود که آخر هفته‌ها به روی عموم باز بود و باعث شد شهرتش بیشتر شود. موزه هنر متروپولیتن در سال ۱۸۸۴ میزبان ۵۰ اثر منتخب او بود.
باراک اوباما و تابلوی امید
[ویرایش]جرمای رایت، پیشوای مذهبی سابق باراک اوباما، ۲۰ سال پیش در همایشی این تابلو را منبعی الهام‌بخش توصیف کرد. او گفت: «در این تابلو زن جوان، حال و روز یک قربانی جنگ را دارد؛ ولی در عین حال بی‌پروایی و شهامت امید را به نمایش می‌گذارد.»
باراک اوباما هرگز این تصویر و توصیف را فراموش نکرد. او از همین عبارت در نطق سال ۲۰۰۴ و زمان انتخاب‌اش به عنوان سناتور و همین‌طور در عنوان کتاب دوم خود استفاده کرد. چرا که این اثر قرن نوزدهمی، الهام‌بخش عبارت مشهور و تیتر کتاب باراک اوباما، یعنی «بی‌پروایی امید» شد.
منابع
[ویرایش]- ««امید»، تابلویی که الهام بخش اوباما شد». رادیو فردا. ۲۰۱۵-۰۲-۱۴. دریافت‌شده در ۲۰۱۵-۰۲-۱۴.
- مجیدی، علیرضا (۲۰۱۲-۰۲-۱۳). «در ستایش امید». یک پزشک. دریافت‌شده در ۲۰۱۵-۰۲-۱۴.
پانویس
[ویرایش]- ↑ Tromans 2011, pp. 65–68.
- ↑ Bills & Bryant 2008, p. 20.
- ↑ Bills & Bryant 2008, pp. 21–22.
- ↑ Bills & Bryant 2008, p. 22.
- ↑ Bills & Bryant 2008, p. 23.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Hope (painting)». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۴ فوریه ۲۰۱۵.