استاندارد آلایندگی خودرو

استانداردهای انتشار الزامات قانونی حاکم بر آلاینده های هوای منتشر شده در جو هستند. استانداردهای انتشار محدودیت های کمی را برای مقدار مجاز آلاینده های خاص هوا تعیین می کند که ممکن است از منابع خاصی در بازه های زمانی خاص منتشر شود. آنها به طور کلی برای دستیابی به استانداردهای کیفیت هوا و محافظت از زندگی انسان طراحی شده اند. مناطق و کشورهای مختلف استانداردهای متفاوتی برای آلایندگی خودروها دارند.

منابع تنظیم شده

بسیاری از استانداردهای انتشار گازهای گلخانه ای بر تنظیم آلاینده های منتشر شده توسط خودروها (خودروهای موتوری) و سایر وسایل نقلیه موتوری تمرکز دارند. برخی دیگر انتشارات ناشی از صنعت، نیروگاه ها، تجهیزات کوچک مانند چمن زنی و ژنراتورهای دیزلی و سایر منابع آلودگی هوا را تنظیم می کنند. اولین استانداردهای آلایندگی خودرو در سال 1963 در ایالات متحده به تصویب رسید که عمدتاً پاسخی به مشکلات محدود لس آنجلس بود. سه سال بعد ژاپن اولین قوانین انتشار گازهای گلخانه ای خود را تصویب کرد که بین سال های 1970 و 1972 توسط کانادا، استرالیا و چندین کشور اروپایی دنبال شد.استانداردهای اولیه عمدتاً مربوط به مونوکسید کربن (CO) و هیدروکربن ها (HC) بود. مقررات مربوط به انتشار اکسید نیتروژن (NOx) در ایالات متحده، ژاپن و کانادا در سال‌های 1973 و 1974 ارائه شد که سوئد در سال 1976 و جامعه اقتصادی اروپا در سال 1977 به دنبال آن بودند.

استاندارد عملکرد آلایندگی خودرو

استاندارد عملکرد آلایندگی محدودیتی است که آستانه هایی را تعیین می کند که بالاتر از آن ممکن است به نوع دیگری از فناوری کنترل آلایندگی خودرو نیاز باشد. در حالی که استانداردهای عملکرد انتشار برای تعیین محدودیت برای آلاینده های معمولی مانند اکسیدهای نیتروژن و اکسیدهای گوگرد (NOx و SOx) استفاده شده است، این تکنیک نظارتی ممکن است برای تنظیم گازهای گلخانه ای، به ویژه دی اکسید کربن (CO2) استفاده شود. در ایالات متحده، این مقدار به پوند دی اکسید کربن در هر مگاوات ساعت (پوند CO2/MWhr) و کیلوگرم CO2/MWhr در جاهای دیگر داده می شود.

اروپا

قبل از اینکه اتحادیه اروپا شروع به ساده‌سازی استانداردهای انتشار گازهای گلخانه‌ای کند، مجموعه‌های مختلفی از قوانین وجود داشت. اعضای جامعه اقتصادی اروپا (EEC) دارای یک سری قوانین واحد بودند که به طور قابل توجهی سهل‌تر از قوانین ایالات متحده یا ژاپن بود. اینها به تدریج تشدید شدند و از خودروهای بیش از دو لیتری شروع شد زیرا افزایش قیمت تأثیر کمتری در این بخش خواهد داشت .هنجارهای ECE 15/05 (همچنین به عنوان توافق لوکزامبورگ شناخته می شود، به اندازه کافی سختگیرانه که اساساً به مبدل های کاتالیزوری نیاز دارد) به تدریج شروع به اعمال کرد: مرحله اولیه برای خودروهای بیش از 2000 سی سی در دو مرحله در اکتبر 1988 و اکتبر 1989 اعمال شد.خودروهای بین 1.4 تا 2.0 لیتر، در اکتبر 1991 و سپس اکتبر 1993. خودروهای زیر 1400 سی سی باید دو مجموعه بعدی از مقررات را که به ترتیب در اکتبر 1992 و اکتبر 1994 اعمال می شد، رعایت می کردند. خودروسازان فرانسوی و ایتالیایی که به شدت در رده خودروهای کوچک حضور داشتند، در طول دهه 1980 به شدت علیه این مقررات لابی کرده بودند.

در اتحادیه اروپا، آلمان پیشرو در تنظیم آلایندگی خودروها بود. آلمان به خریداران خودروهایی که استانداردهای ایالات متحده یا ECE را برآورده می‌کنند، مشوق‌های مالی می‌دهد، با اعتبارات کمتری برای آنهایی که تا حدی شرایط را برآورده می‌کنند. این مشوق ها تأثیر زیادی داشت. تنها 6.5 درصد از خودروهای جدید ثبت شده در آلمان در سال 1988 هیچ گونه الزامات آلایندگی را برآورده نمی کردند و 67.3 درصد با سخت ترین استانداردهای ایالات متحده یا ECE مطابقت داشتند.

سوئد یکی از اولین کشورهایی بود که قوانین سخت گیرانه تری را وضع کرد (برای سال 1975) و محدودیت های شدیدی را برای تعداد وسایل نقلیه موجود در آنجا ایجاد کرد. این استانداردها همچنین باعث مشکلات رانندگی و افزایش شدید مصرف سوخت شدند - تا حدی به این دلیل که تولیدکنندگان نمی‌توانستند هزینه‌ها را برای رعایت مقررات خاصی که فقط در یک بازار بسیار کوچک اعمال می‌شد توجیه کنند. در سال 1982، جامعه اروپا محاسبه کرد که استانداردهای سوئدی مصرف سوخت را 9 درصد افزایش داد، در حالی که خودروها را 2.5 درصد گرانتر کرد.برای سال 1983 سوئیس (و سپس استرالیا) به مجموعه مقررات مشابهی ملحق شد که به تدریج تعداد موتورهای تایید شده را افزایش داد.یکی از مشکلات استانداردهای سختگیرانه این بود که آنها موتورهای کاتالیزور را در نظر نمی گرفتند، به این معنی که وسایل نقلیه ای که به این ترتیب مجهز می شدند قبل از ثبت قانونی باید مبدل های کاتالیزوری را حذف می کردند.

آمریکا

ایالات متحده مجموعه ای از استانداردهای آلایندگی خود را دارد که همه وسایل نقلیه جدید باید از آنها پیروی کنند. در ایالات متحده، استانداردهای انتشار توسط آژانس حفاظت از محیط زیست (EPA) مدیریت می شود. در سال 2014، EPA استانداردهای "Tier 3" خود را برای خودروها، کامیون ها و سایر وسایل نقلیه موتوری منتشر کرد که الزامات انتشار آلودگی هوا را تشدید کرد و محتوای گوگرد در بنزین را کاهش داد.EPA مقررات جداگانه ای برای موتورهای کوچک مانند تجهیزات نگهداری از زمین دارد. ایالت ها همچنین باید مقررات متفرقه انتشار گازهای گلخانه ای را به منظور انطباق با استانداردهای ملی کیفیت هوای محیط منتشر کنند.

در دسامبر 2021 EPA استانداردهای جدید گازهای گلخانه ای را برای خودروهای سواری و کامیون های سبک صادر کرد که برای سال مدل خودرو 2023 مؤثر است.

چین

با توجه به رشد سریع ثروت و رفاه، تعداد نیروگاه‌های زغال‌سنگ و ماشین‌ها در جاده‌های چین به سرعت در حال افزایش است و مشکل آلودگی مداوم ایجاد می‌کند. چین اولین کنترل آلاینده های خود را در خودروها در سال 2000، معادل استانداردهای یورو I به اجرا گذاشت. اداره حفاظت از محیط زیست دولتی چین (SEPA) مجدداً در 1 ژوئیه 2004 کنترل انتشار گازهای گلخانه ای را به استاندارد Euro II ارتقا داد.

استاندارد انتشار دقیق تر، استاندارد ملی III، معادل استانداردهای یورو III، در 1 ژوئیه 2007 به اجرا درآمد.برنامه ها برای اجرای استانداردهای یورو IV در سال 2010 بود. پکن استاندارد یورو 4 را از قبل در 1 ژانویه 2008 معرفی کرد و اولین شهر در سرزمین اصلی چین بود که این استاندارد را پذیرفت.

1-از 1 ژانویه 2018، تمام خودروهای جدید باید با چین 5 (مشابه یورو 5) مطابقت داشته باشند.

2-از 1 ژانویه 2021، تمام خودروهای جدید در چین باید با چین 6a (مشابه یورو 6) مطابقت داشته باشند.

3-از 1 ژوئیه 2023، تمام خودروهای جدید در چین باید با China 6b (سخت تر از یورو 6) مطابقت داشته باشند.

استانداردهای انتشار

قانون NOx و PM استانداردهای انتشار را برای دسته‌های مشخصی از وسایل نقلیه بزرگراهی در حال استفاده از جمله وسایل نقلیه کالاهای تجاری (باری) مانند کامیون‌ها و کامیون‌ها، اتوبوس‌ها و وسایل نقلیه موتوری با مقاصد خاص، صرف نظر از نوع سوخت، معرفی می‌کند. این مقررات همچنین در مورد خودروهای سواری دیزلی (اما نه برای اتومبیل های بنزینی) اعمال می شود.

خودروهای در حال استفاده در دسته های مشخص شده باید استانداردهای آلایندگی 1997/98 را برای نوع خودروی جدید مربوط رعایت کنند (در مورد موتورهای سنگین NOx = 4.5 گرم در کیلووات ساعت، PM = 0.25 گرم در کیلووات ساعت). به عبارت دیگر، استانداردهای وسایل نقلیه جدید 1997/98 به طور عطف به ماسبق برای وسایل نقلیه قدیمی تر که قبلاً در جاده ها هستند اعمال می شود. مالکان خودرو دو روش برای رعایت کردن دارند:

1-خودروهای قدیمی را با مدل های جدیدتر و تمیزتر جایگزین کنید.

2-وسایل نقلیه قدیمی را با دستگاه های کنترل NOx و PM تایید شده بهسازی کنید.

وسایل نقلیه دارای مهلتی بین 8 تا 12 سال از زمان ثبت نام اولیه برای رعایت آنها هستند. دوره مهلت به نوع خودرو بستگی دارد، به شرح زیر:

1.خودروهای تجاری سبک (GVW ≤ 2500 کیلوگرم): 8 سال

2.خودروهای تجاری سنگین (GVW > 2500 کیلوگرم): 9 سال

3.اتوبوس های کوچک (11-29 صندلی): 10 سال

4.اتوبوس های بزرگ (≥ 30 صندلی): 12 سال

5.وسایل نقلیه ویژه (بر اساس یک کامیون باری یا اتوبوس): 10 سال

6.خودروهای سواری دیزلی: 9 سال

علاوه بر این، این مقررات اجازه می دهد تا برآورده شدن الزامات آن بسته به سن وسیله نقلیه، 0.5 تا 2.5 سال دیگر به تعویق بیفتد. این تاخیر تا حدی برای هماهنگ کردن قانون NOx و PM با برنامه مقاوم‌سازی دیزل توکیو معرفی شد.

قانون NOx و PM در ارتباط با برنامه بازرسی خودروهای ژاپنی اجرا می شود، که در آن خودروهای ناسازگار نمی توانند در مناطق تعیین شده تحت بازرسی قرار گیرند. این امر به نوبه خود ممکن است موجب صدور حکمی در مورد عملیات وسیله نقلیه تحت قانون وسایل نقلیه حمل و نقل جاده ای شود.