نرمه گوش
| نرمه گوش | |
|---|---|
 | |
| جزئیات | |
| دستگاه | دستگاه شنوایی |
| شناسه‌ها | |
| لاتین | lobulus auriculae (singular), lobuli auricularum (plural) |
| TA98 | A15.3.01.003 |
| TA2 | 105 |
| FMA | 60984 |
بخش آویزان لاله گوش را نرمهٔ گوش می‌گویند. نرمه گوش قسمت پایینی گوشتی از گوش است. نرمه گوش یا به سر چسبیده‌است یا از سر جداست.
نرمه گوش به شکل صفحهٔ کوچکی است به وسعت یکی دو بند انگشت که فاقد غضروف و شامل پوست و بافت همبند است. فاصله میان نرمه گوش تا زاویه فک پایینی برابر نصف شست است.
خون زیادی به نرمه گوش می‌رسد و این می‌تواند به گرم شدن گوش‌ها و ایجاد تعادل کمک کنند. اما به‌طور کل زیست‌شناسان عملکرد زیستی مهمی برای نرمه گوش قائل نشده‌اند.[۱] نرمه گوش پایانگاه بسیاری از عصب‌ها است و به این خاطر برای بسیاری از افراد به عنوان یکی از ناحیه‌های شهوانی حس می‌شود. دزموند موریس، جانورشناس، در کتاب خود به نام میمون برهنه (۱۹۶۷) نوشت که فرگشت نرمه گوش یک به عنوان یکی دیگر از ناحیه‌های شهوانی بدن بدین منظور بوده تا فرگشت بشر به سمت زندگی تک‌همسری را تسهیل کند.[۲]
منابع
- ↑ Popelka (31 August 1999). "Re:Why do we have earlobes, what are they for, since when?". MadSci Network. Retrieved 16 July 2015.
- ↑ Desmond Morris The Naked Ape: A Zoologist's Study of the Human Animal (Hardback: شابک ۰−۰۷−۰۴۳۱۷۴−۴; Reprint: شابک ۰−۳۸۵−۳۳۴۳۰−۳) Jonathan Cape, 1967. Chapter 2, page 59 of Corgi paperback ed
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Earlobe». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۹ ژانویه ۲۰۱۷.
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |