دیپلماسی: تفاوت میان نسخه‌ها
| خط ۳: | خط ۳: | ||
'''دیپلماسی''' یا '''روابط دیپلماتیک''' به دانش ارتباط میان [[سیاست|سیاست‌مداران]] و سران کشورهای جهان گفته‌می‌شود.<ref>داریوش آشوری، فرهنگ سیاسی، نشر مروارید، چاپ هشتم، ۱۳۵۴</ref> به مقام‌های رسمی سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و نظامی یک کشور نزد کشور و یا سازمان بین‌المللی پذیرنده «[[دیپلمات]]» می‌گویند. در فرهنگ روابط دیپلماتیک، عالی‌ترین مقام سیاسی در نزد کشور میزبان را «[[سفیر]]» می‌نامند. |
'''دیپلماسی''' یا '''روابط دیپلماتیک''' به دانش ارتباط میان [[سیاست|سیاست‌مداران]] و سران کشورهای جهان گفته‌می‌شود.<ref>داریوش آشوری، فرهنگ سیاسی، نشر مروارید، چاپ هشتم، ۱۳۵۴</ref> به مقام‌های رسمی سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و نظامی یک کشور نزد کشور و یا سازمان بین‌المللی پذیرنده «[[دیپلمات]]» می‌گویند. در فرهنگ روابط دیپلماتیک، عالی‌ترین مقام سیاسی در نزد کشور میزبان را «[[سفیر]]» می‌نامند. |
||
== اصول و |
== اصول و آداب دیپلماتیک== |
||
[[پرونده:British Embassy Storming 08.jpg|thumb|حمله عده‌ای بسیجی [[حمله به سفارت بریتانیا در تهران|به سفارت بریتانیا در تهران]] و اشغال [[مناقشه باغ قلهک|باغ سفارت بریتانیا]] و به گروگان‌گیری ۶ دیپلمات بریتانیایی، در تاریخ [[۸ آذر]] [[۱۳۹۰]] خورشیدی، منجر به محکومیت جهانی و واکنش‌های بین‌المللی بر علیه دولت ایران شد.]] |
[[پرونده:British Embassy Storming 08.jpg|thumb|حمله عده‌ای بسیجی [[حمله به سفارت بریتانیا در تهران|به سفارت بریتانیا در تهران]] و اشغال [[مناقشه باغ قلهک|باغ سفارت بریتانیا]] و به گروگان‌گیری ۶ دیپلمات بریتانیایی، در تاریخ [[۸ آذر]] [[۱۳۹۰]] خورشیدی، منجر به محکومیت جهانی و واکنش‌های بین‌المللی بر علیه دولت ایران شد.]] |
||
نسخهٔ ۱۸ اکتبر ۲۰۱۲، ساعت ۰۷:۰۸
دیپلماسی یا روابط دیپلماتیک به دانش ارتباط میان سیاست‌مداران و سران کشورهای جهان گفته‌می‌شود.[۱] به مقام‌های رسمی سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و نظامی یک کشور نزد کشور و یا سازمان بین‌المللی پذیرنده «دیپلمات» می‌گویند. در فرهنگ روابط دیپلماتیک، عالی‌ترین مقام سیاسی در نزد کشور میزبان را «سفیر» می‌نامند.
اصول و آداب دیپلماتیک
بر اساس «ماده ۲۲»[۲] کنوانسیون وین، اماکن دیپلماتیک و کنسولی و هیات‌های دیپلماتیک، دارای «مصونیت سیاسی» هستند و از این روی، پلیس و نیروهای امنیتی کشور میزبان نمی‌تواند وارد محدوده دیپلماتیک کشور دیگری شوند و نمایندگان یا کارگزاران دولت میزبان تنها با اجازه سفیر و در غیاب سفیر، رئیس هیات نمایندگی، حق ورود به این محدوده را دارند.[۳]
مطابق کنوانسیون ۱۹۶۱ وین، دولت‌های میزبان، مسئول حفاظت و تامین امنیت سفارتخانه‌ها و نمایندگی‌های دیپلماتیک خارجی در کشور خود هستند.[۴][۵]
مطابق رویه دیپلماتیک، بی‌پاسخ ماندن سفر مقام‌های رسمی یک کشور به کشور دیگر، به معنی کم‌اعتنایی و یا ابراز ناخرسندی نسبت به دولت مقابل است.[۶]
پانویس
- ↑ داریوش آشوری، فرهنگ سیاسی، نشر مروارید، چاپ هشتم، ۱۳۵۴
- ↑ ماده ۲۲ کنوانسیون وین در سال ۱۹۶۱ میلادی، به تصویب رسید.
- ↑ رئیس‌جمهوری اکوادور به بریتانیا در مورد جولین آسانژ هشدار داد، بی‌بی‌سی فارسی
- ↑ درخواست وزارت امور خارجه ایران از پلیس برای جلوگیری از حمله به سفارتخانه‌ها، بی‌بی‌سی فارسی
- ↑ محکومیت جهانی حمله به سفارت بریتانیا در تهران، بی‌بی‌سی فارسی
- ↑ انتقاد کویت از ایران بر سر جزایر سه‌گانه در آستانه سفر احمدی‌نژاد، بی‌بی‌سی فارسی
 |
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ دیپلماسی موجود است. |