رباط خاجی‌تهیگاهی پسین
| رباط خاجی‌تهیگاهی پسین | |
|---|---|
 | |
| جزئیات | |
| شناسه‌ها | |
| لاتین | ligamentum sacroiliacum posterius |
| TA98 | A03.6.03.004 |
| TA2 | 1864 |
| FMA | 21468 |
رباط خاجی‌تهیگاهی پسین یا لیگامان ساکروایلیاک خَلفی (به انگلیسی: Posterior sacroiliac ligament) یکی از رباط‌های مفصل خاجی‌تهیگاهی است که از نظر ساختاری قوی‌تر از رباط خاجی‌تهیگاهی پیشین است. این رباط شامل رشته‌های زیادی است که در مسیرهایی جهت‌دهی شده‌اند.
رشته‌های زیرین و زبرین[ویرایش]
رشته‌های پایینی (فیبرهای تحتانی) این رباط که مسیر مایلی دارند، از قسمت‌های سومین و چهارمین مهره خاجی (ساکروم) جهت اتصال به خار خاصره‌ای پشتی فوقانی صعود می‌کنند که ممکن است یک رباط قوی بنام رباط خاجی‌تهیگاهی پسین بلند (LPSL) مجزایی را تشکیل دهند.[۱]
رشته‌های بالایی این رباط که مسیر آنها تقریباً افقی است، ممکن است رباط خاجی‌تهیگاهی پسین کوتاه (SPSL) را به وجود آورند که تکمه عرضی اولین و دومین مهره خاجی را به برجستگی تکمه‌ای تهیگاهی[۲] متصل می‌کند. این رباط‌ها از حرکت رو به جلو (خم شدن) استخوان خاجی (ساکروم) جلوگیری می‌کنند.[۳]
پانویس[ویرایش]
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- این مقاله در بردارندهٔ بخش‌هایی از صفحه page 307 چاپ ۲۰ام آناتومی گری (۱۹۱۸) است که در مالکیت عمومی قرار دارد.
- Williams & Warwick. Gray's Anatomy. Thirty-seventh edition. Churchill Livingstone. ISBN 0-443-04177-6
- Darlene Hertling and Randolph M.Kessler. Management of Common Musculoskeletal Disorders. Third Edition. ISBN 0-397-55150-9