کران بکنشتاین

کران بکنشتاین (به انگلیسی: Bekenstein bound) عنوان یک حد فیزیکی است که نخستین بار توسط یاکوب بکنشتاین مطرح شد. این کران بیان می‌کند که بیشینهٔ اطلاعات قابل ذخیره‌سازی در یک سامانهٔ فیزیکی مقدار محدودی است. این مقدار از روی نابرابری عدم قطعیت هایزنبرگ محاسبه می‌شود و در نتیجهٔ آن مشخص می‌گردد که حجم اطلاعات ذخیره‌پذیر در یک سیستم به شعاع R (بر حسب متر) و جرم m (بر حسب کیلوگرم) برابر حاصلضرب جرم در شعاع در یک ضریب ثابت است. این ضریب ثابت تقریباً برابر ‎۲٫۵×۱۰^۴۳ بیت بر متر بر کیلوگرم محاسبه می‌شود.^[۱]

I\leq {\frac {2\pi cRm}{\hbar \ln 2}}\approx 2.577\times 10^{43}mR

برای نمونه با استفاده از کران بکنشتاین، مقدار اطلاعات ذخیره‌پذیر در یک اتم هیدروژن حدود ۴ مگابایت^[۲] و مقدار اطلاعات ذخیره‌پذیر در مغز انسان چیزی حدود ‎۱۰^۳۹ مگابیت به دست می‌آید. با این وجود باید توجه داشت که سیستم‌های طبیعی مقدار اطلاعاتی بسیار کمتر نسبت به آنچه از نظر فیزیکی ممکن است را در خود ذخیره می‌دارند.^[۱]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

↑ ^۱٫۰ ^۱٫۱ Webb, S. (2002). If the Universe Is Teeming with Aliens ... WHERE IS EVERYBODY?: Fifty Solutions to the Fermi Paradox and the Problem of Extraterrestrial Life. Copernicus Series (به انگلیسی). Springer. p. 54. Retrieved 2014-08-25.
↑ Intilla, F. (2008). The synchro energy project, beyond the holographic universe. Tutti Autori (به انگلیسی). Lampi di Stampa. p. 73. Retrieved 2014-08-25.

این یک مقالهٔ خرد فیزیک است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

[webb-1] ۱٫۰ ^۱٫۱ Webb, S. (2002). If the Universe Is Teeming with Aliens ... WHERE IS EVERYBODY?: Fifty Solutions to the Fermi Paradox and the Problem of Extraterrestrial Life. Copernicus Series (به انگلیسی). Springer. p. 54. Retrieved 2014-08-25.

[2] Intilla, F. (2008). The synchro energy project, beyond the holographic universe. Tutti Autori (به انگلیسی). Lampi di Stampa. p. 73. Retrieved 2014-08-25.

[۱]

[۲]