ویکی‌پدیا:نوشتار پیشنهادی/۲۰۲۰/۲۹
محمّد بن حسن عسکری معروف به حجت بن الحسن (زادهٔ ۱۵ شعبان ۲۵۵ یا ۲۵۶ هجری قمری در سامَرّا)، بنابر اعتقادِ شیعیان دوازده‌امامی، دوازدهمین و آخرین امام و همان مهدی موعود است. او فرزند حسن بن علی عسکری، امام یازدهم شیعیان، و همچون پیامبر اسلام نامش محمد و کنیه‌اش ابوالقاسم است. «امام زمان»، «صاحبُ الزَّمان»، «ولیِّ عصر»، «قائم آل محمد» و «مَهدی موعود» از القاب مشهور اوست. پس از مرگ حسن عسکری، امام یازدهم شیعیان، در سال ۲۶۰ ه.ق و سن ۲۸ سالگی از آنجا که حسن عسکری به‌طور علنی جانشینی برای خود برجای نگذاشته بود، بحرانِ فکری و اعتقادیِ بزرگی در میان پیروانِ امام شیعه به‌وجود آمد. در این دوران که به «سال‌های حیرت» موسوم است، شیعیان به فرقه‌های متعددی منشعب شدند. اما طبق دیدگاهی که در نهایت به دیدگاه غالب شیعه تبدیل شد، حجت بن الحسن، در پنج سالگی و پس از وفات پدرش به امامت رسید.به روایت شیعه، طی یک دورهٔ هفتاد ساله — موسوم به غیبت صغری - وی از طریق نایبان خاص با شیعیان ارتباط می گرفت و در سال ۳۲۹ قمری، غیبت کبری آغاز شد. پس از پایان دورهٔ غیبت، وی با عنوان مهدی قیام خواهد کرد و توسط وی حق و عدالت بار دیگر به پیروزی خواهد رسید. اعتقاد به امام غایب، برکات متعددی برای شیعیانِ تحت آزار و ستم داشت و عامل وحدتِ شیعیانی شد. اعتقاد به ظهورِ امام غایب باعث شد که انتظار بتواند جایگزینِ چالشِ مستمرِ نظام سیاسیِ حاکم شود. به‌علاوه اعتقاد به ظهورِ امام غایب — به‌عنوان مهدی — شیعیان را در تحملِ شرایطِ دشوار یاری نموده و به آن‌ها امیدِ آینده‌ای سرشار از دادگری داده‌است.