نگارگری دکنی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
سلطان ابراهیم عادل شاه دوم، مینیاتوری ازبیجاپور ح. ۱۵۹۰که در مجموعه داوود نگهداری می‌شود. نمایی سه‌چهارم که تصویری قدرتمند و زنده از فضا ایجاد کرده، علی‌رغم عدم دقت دقیق مغلی و مدلسازی بسیار منسجم سطوح.[۱]

نقاشی دکن یا نگارگری دکنی نوعی از مینیاتورهای هندی است که در منطقه دکن در مرکز هند، که تا سال ۱۵۲۰ پایتخت دودمان‌های مسلمانان سلطان نشین دکن و سلطنت بهمنی بود، پدید آمد. این دودمان‌ها شامل بیجاپور، گلکوندا، احمدناگر، بیدار و برار بودند. دوره اصلی این نوع نقاشی بین اواخر قرن شانزدهم و اواسط قرن هفدهم میلادی بود ولی در اواسط قرن هجدهم احیا شد و مرکز آن حیدرآباد بود.[۲]

کیفیت بالای مینیاتورهای اولیه نشان می‌دهد که قبلاً یک سنت محلی وجود داشته‌است، احتمالاً حداقل بخشی از نقاشی‌های دیواری، که در آن هنرمندان آموزش دیده‌اند. در مقایسه با نقاشی‌های گورکانی متقدم که در همان زمان در شمال در حال تکامل بود،[۳] نقاشی دکنی از «درخشش رنگ، پیچیدگی و ترکیبات هنرمندانه و تجمل گرایی» برخوردار است.[۴] نقاشی دکنی کمتر از گورکانی به رئالیسم علاقه داشت و در عوض «سفری درونگرانه تر، با رنگ و بویی عرفانی و خارق العاده» را دنبال می‌کرد.[۵]

تفاوت‌های دیگر این سبک در نقاشی کردن صورت است که از نظر ماهرانگی کمتری برخوردارست و در منظر سه چهارم، شامل مشخصات صورت و «زنان قد بلند با سرهای کوچک» که ساری می‌پوشند، است. پرتره‌های سلطنتی بسیاری وجود دارد، و اگرچه آنها از شباهت دقیق با سوژه که در آثار گورکانی بوده، برخوردار نیستند، اما آنها اغلب تصاویری زنده از سوژه‌های نسبتاً بزرگ را نقاشی کرده‌اند. ساختمان‌ها به صورت «صفحه‌هایی کاملاً مسطح مانند صفحه» به تصویر کشیده شده‌اند.[۶] این نقاشی‌ها نسبتاً نادر هستند و تعداد کمی از آنها دارای امضا یا تاریخ هستند یا اصلاً نوشته‌ای بر رویشان است. تعداد کمی از نام‌ها در مقایسه با کارگاه‌های کاملاً مستند شاهنشاهی گورکانی وجود دارد.[۷]

حاکمان مسلمان دکن، که بسیاری از آنها شیعه بودند، پیوندهای خاص خود را با جوامع فارسی‌زبان داشتند، تا مجبور نباشند به دربار شاهنشاهی گورکانی اعتماد کنند.[۸] به همین ترتیب، تماس از طریق تجارت بزرگ نساجی و گوا در نزدیکی آن منجر به برخی از وامگیری‌های قابل شناسایی از تصاویر اروپایی شد، که شاید تأثیر کلی‌تری نیز از لحاظ سبک داشت. همچنین به نظر می‌رسد هنرمندان هندو پس از شکست شدید امپراتوری ویجایاناگارا در سال ۱۵۶۵، و تخریب پایتخت هامپی، به شمال دکن نقل مکان کردند و در این سبک نقش بسزایی داشتند.

نگارخانه[ویرایش]

[۹]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Crill and Jariwala, 110
  2. ↑ Harle, 400; Craven, 216–217; Chakraverty, 69; Sardar
  3. ↑ Craven, 216
  4. ↑ Harle, 400
  5. ↑ Kossak, 15
  6. ↑ Harle, 400–403 (quoted); Craven 216–217
  7. ↑ Chakraverty, 70
  8. ↑ Sardar; Chakraverty, 72; Deccan Style paintings
  9. ↑ Harle, 403–405; Craven, 216–217; Chakraverty, 69
  • Chakraverty, Anjan, Indian Miniature Painting, 2005, Lustre Press, شابک ‎۸۱۷۴۳۶۳۳۴۳, ۹۷۸۸۱۷۴۳۶۳۳۴۳
  • Craven, Roy C. , Indian Art: A Concise History, 1987, Thames & Hudson (Praeger in USA), شابک ‎۰۵۰۰۲۰۱۴۶۳
  • Crill, Rosemary, and Jariwala, Kapil. The Indian Portrait, 1560–1860, National Portrait Gallery, London, 2010, شابک ‎۹۷۸۱۸۵۵۱۴۴۰۹۵
  • Harle, J.C. , The Art and Architecture of the Indian Subcontinent, 2nd edn. 1994, Yale University Press Pelican History of Art, شابک ‎۰۳۰۰۰۶۲۱۷۶
  • Kossak, Steven. (1997). Indian court painting, 16th–19th century. Metropolitan Museum of Art. شابک ‎۰−۸۷۰۹۹−۷۸۳−۱ISBN ۰-۸۷۰۹۹-۷۸۳-۱
  • Michell, George, and Zebrowski, Mark, Architecture and Art of the Deccan Sultanates, Volume 1 (The New Cambridge History of India, vol 7), 1999, Cambridge University Press, شابک ‎۰۵۲۱۵۶۳۲۱۶, 9780521563215, google books
  • Sardar, Marika. "Islamic Art of the Deccan". Metropolitan Museum of Art. Retrieved 2019-02-03.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=نگارگری_دکنی&oldid=32495056»