موسیقی راک

ویرایش پیوندها
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
راک
ریشه‌های سبکیراک اند رول، بلوز الکتریک، جز، فولک، کانتری، بلوز، ریتم و بلوز، سول
ریشه‌های فرهنگیدهه ۵۰ و ۶۰ در بریتانیا، ایالات متحده آمریکا، اروپا
سازهای معمولخواننده، گیتار برقی، گیتار باس، گیتار آکوستیک، درام، کی بورد
فرم‌های مشتق‌شدهنیو ایج، سینت پاپ، پست پراگرسیو، پراگرسیو پاپ
زیرژانرها
راک اند رول – هوی متال (زیر ژانرهای هوی‌متال) – پراگرسیو راک – سایکدلیک راک – هارد راک – سافت راک – سرود راک – بلوز راک – گاراژ راک – پانک راک – پروتوپانک – پست-پانک – گوتیک راک – آرت راک – گرانژ – استونر راک – اسید راک – بریت پاپ – پست-بریت پاپ – پاور پاپ – آلترناتیو راک – ایندی راک – راک کهکشانی – امو – اکسپریمنتال راک – گلم راک – گلم پانک – گروپ سوندز – هارت‌لند راک – راک صنعتی – اینسترومنتال راک – جنگل پاپ – کروت راک – مدکستر – راک جنوبی – سرف میوزیک – سمفونیک راک – مرگ راک – افسون راک – ریشه راک – راک الکترونیک
ژانرهای درهم‌آمیخته
بیت موزیک – کانتری راک – باروک پاپ – پاپ راک – پاپ پانک - رپ راک – جز فیوژن – آفرو راک – راک آناتولی – بانگرا راک – فلامنکو راک – فولک راک – فانک راک – پانتا راک – راگا راک – رای راک – راکابیلی – راکوسون – سامبا-راک – استانر راک – سوفی راک
حلقه‌های منطقه‌ای
ایران – بریتانیا – ایالات متحده – اسرائیل –ارمنستان – آرژانتین – استرالیا – بنگلادش – راک بلاروس – بلژیک – بوسنی و هرزگوین – برزیل – کانادا – شیلی – چین – کلمبیا – کوبا – کرواسی – دانمارک – دومینیکن – اکوادور – استونی – فنلاند – فرانسه – یونان – راک آلمانی – مجارستان – ایسلند – هندوستان – اندونزی – ایرلند – ایتالیا – ژاپن – مادریدیا راک – لتونی – لیتوانی – مالزی – مکزیک – نپالی – نیوزیلند – نروژ – پاکستان - پرو – فیلیپین – لهستان – پرتغال – روسیه – صربستان – اسلونی – اسپانیا – سوئد – سوئیس – تاتارستان – تایلند – ترکیه – اوکراین – اروگوئه – ونزوئلا – زامبیا
سایر مطالب
Backbeat – راک اپرا – گروه راک – تالار مشاهیر راک اند رول – Social impact – فهرست واژگان موسیقی راک

موسیقی راک ژانری وسیع از موسیقی عامه‌پسند است که در اواخر دههٔ ۱۹۴۰ و اوایل دههٔ ۱۹۵۰ میلادی تحت عنوان «راک اند رول» شکل گرفت و در میانهٔ دههٔ ۱۹۶۰ و بعد تر به طیف گسترده‌ای از سبک‌های مختلف، به ویژه در بریتانیا و ایالات متحده گسترش یافت.[۱] این سبک ریشه در راک اند رول دههٔ ۱۹۴۰ و دههٔ ۱۹۵۰ دارد؛ سبکی که مستقیماً از ژانرهای بلوز و ریتم اند بلوز موسیقی بردگان آمریکایی و از موسیقی کانتری گرفته شده‌ است[۲] و تأثیراتی از موسیقی جاز و کلاسیک را نیز در خود گنجانده‌ است.[۳] نام راک از فعل to rock در زبان انگلیسی به معنای جنباندن و تکان خوردن می‌آید. سازهای رایج در موسیقی راک گیتار برقی، گیتار بیس، طبل و کی بورد است که معمولا در چهارچوب یک گروه موسیقی به نوازندگی می پردازند. در ابتدا راک مبتنی بر کسر میزان ۴/۴ بوده و از سروده های با گونه بیت-همخوانی استفاده زیادی می شد، هرچند با گذشت زمان موسیقی راک از دید ساختار بسیار گوناگون شده است. سروده های راک بیشتر برای دلباختگی و دلبستگی نوشته می شدند، اما در دهه ۶۰ میلادی جستار های مدنی و سیاسی نیز وارد موسیقی راک شدند. از دهه پنجاه میلادی تا اوایل قرن بیست و یکم راک محبوب ترین سبک موسیقی در ایالات متحده و بیشتر دنیای غرب بود.

نوازندگان راک در میانه دهه ۱۹۶۰ میلادی شروع به جایگزینی جُنگ به جای تک آهنگ در هنر موسیقی کردند، گروه موسیقی بیتلز پیشرو این جنبش بود. مشارکت آنها به موسیقی راک، پایه های فرهنگی مورد نیاز را داد تا بتواند خود را به نام موسیقی مورد پسند جای بیندازد. در دهه شصت میلادی که از آن به عنوان عصر طلایی یا دوره کلاسیک راک[۱] یاد می‌شود، سبک های تازه ایی در موسیقی راک به مانند بلوز راک ، فولک راک ، کانتری راک ، راک جنوبی ، راگا راک و جاز فیوژن پدیدار شدند.[۱] این سبک ها و جنبش هوش‌ربودگان که در میانه های دهه ۶۰ میلادی اوج گرفته بود پایه هایی برای ساخت سبک سایکدلیک راک شدند. در این دهه سبک‌های تازه دیگری نیز به وجود آمدند مانند پراگرسیو راک که به ویژگی های هنری و پیچیدگی ساختار موسیقی میپرداختند و گلم راک که به جلوه های نمایشی و اجرا زنده ارزش بیشتری میداند نیز به وجود آمدند. در نیمه نخست دهه ۷۰ میلادی سبک هوی متال در کشور انگلیس از زیر سبک هارد راک به وجود آمد که آمیزه‌ای از آواز های خشن و آواهای از هم گسیخته گیتار برقی است. در نیمه دوم دهه هفتاد میلادی سبک پانک راک در بریتانیا شکل گرفت. این سبک نوپا و پرانرژی تنها به جستارهای سیاسی و مدنی اشاره می کرد. پانک راک به گسترش پی در پی دیگر سبک‌ها مانند نیو ویو و پست پانک و در نهایت آلترناتیو راک در دهه ۸۰ میلادی کمک کرد.

در دهه ۱۹۹۰ میلادی آلترناتیو راک و زیر سبک هایش موسیقی راک در بر گرفتند. این زیر سبک ها به مانند گرانج، بریت پاپ و ایندی راک در بریتانیا و ایلات متحده به فروش بالای دست پیدا کردند. در ادامه دهه ۹۰ میلادی زیر سبک دیگری به مانند پاپ پانک ، الکترونیک راک ، رپ راک و رپ متال نیز وار موسیقی راک شدند. برخی از سبک ها مانند گاراژ راک و پست پانک در دهه نخست ۲۰۰۰ میلادی در تلاش بودند تا موسیقی راک را به ریشه های خود در دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی برگردانند. از دهه ۲۰۱۰ میلادی، موسیقی راک جایگاه خود را به عنوان برترین و پرفروش ترین سبک موسیقی مورد پسند در دنیا غرب را از دست داد، هرچند همچنان از دید فروش هنوز جایگاه خوبی در هنر موسیقی داشت. سبک های هیپ هاپ و رقص الکترونیک در دهه ۲۰۱۰ میلادی و پاپ-پانک-هیپ هاپ در دهه ۲۰۲۰ میلادی بر موسیقی راک تاثیر فزآینده گذاشتند.

راک همچنین پدیده ای از جنبش های فرهنگی و مدنی بود که منجر به زایشش خرده فرهنگ های بزرگی به مانند مدها و راکرها در بریتانیا و جنبش هیپیان و پاد فرهنگی دهه ۶۰ در سانفرانسیسکو ایالات متحده شد. فرهنگ پانک در دهه ۷۰ میلادی، خرده فرهنگ های مانند گوت، و ایمو را در دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی درست کرد. موسیقی راک توانست وارث رسم ترانه اعتراضی در موسیقی مورد پسند شود که پیشتر در اختیار موسیقی فولک بود.

ویژگی های موسیقی راک[ویرایش]

راک اند رول نمایشی از آرزوهای نوجوانان است... ساخت موسیقی راک اند رول به گونه درست خود نیازمند درک مفاهیمی به مانند نزدیکی جنسی، دلبستگی بین زن و مرد، خشونت و خوشگذارانی است.

—رابرت کریستگاو در کتاب راهنمای خرید جُنگِ کریسگاو: آلبوم‌های راک دهه هفتاد (۱۹۸۱)[۴]

اگر بخواهم به شناسه درستی از راک اشاره کنم، موسیقی است عامه پسند اما نه به اندازه ایی که به فروش و سود ارزش زیادی بدهد.

بیلی ویمن در گفتگویی با ماهنامه ولچر (۲۰۱۶)[۵]

\version "2.22.0" \header { tagline = ##f} \score { \drums \with {midiInstrument = "drums"} \with { \numericTimeSignature } { \repeat volta 2 { << \tempo 4 = 80-160 \bar ".|:" { cymra8 [cymra] cymra [cymra] cymra [cymra] cymra [cymra] }\\{bd4 sne bd sne} >>\break } } \layout {} } \score { \unfoldRepeats { \drums \with {midiInstrument = "drums"}{ \repeat volta 2 { << \tempo 4 = 80-160 \bar ".|:" { cymra8 [cymra] cymra [cymra] cymra [cymra] cymra [cymra] }\\{bd4 sne bd sne} >>\break } } } \midi { \tempo 4 = 90 } }
الگوی رایج با میزان ۴/۴ در موسیقی راک برای ساز های کوبه ای

مهترین ویژگی راک گیتار برقی است که به همراه یک تقویت کننده استفاده میشود. گیتار برقی به گونه امروزی در دهه ۱۹۵۰ با محبوبیت راک اند رول به وجود آمد. [۶] همچنین بسیار تحت تأثیر نوازندگان گیتار در سبک بلوز الکتریک قرار گرفت.[۷] گیتار برقی در راک بیشتر به همراه یک گیتار بیس الکتریک استفاده می شود که در دهه ۵۰ میلادی در موسیقی جاز نیز مورد استفاده بود.[۸] سازهای کوبه‌ای مانند طبل و سنج نیز در راک استفاده می شوند.[۹] این سه ساز با گنجاندن سازهای دیگر، به ویژه کیبوردهایی مانند پیانو، ارگ هاموند و سینت سایزر همراهی می شوند.[۱۰] سازهای راک از سازهای پایه گروهای بلوز (گیتار لید، ریتم گیتار، بیس گیتار و درام) گرفته شده اند.[۷] گروهی از نوازندگانی که موسیقی راک را اجرا می کنند، گروه راک نامیده می شوند. گروه های راک از سه تا پنج عضو پدید می آیند.. بیشتر گروهای راک به گونه یک چهارنفره به وجود می آیند. که نوازندگان آن یک یا چند ساز را به مانند گیتار لید، ریتم گیتار، بیس گیتار، سازهای کوبه ای و کیبورد را می نوازند.[۱۱]

موسیقی راک بیشتر ریتم های مترش بر میزان ۴/۴ نوشته می‌شود، که با ضرب تکراری طبل و ساز های کوبه ای در ضربات دو و چهارم همراهی میشود.[۱۲] ملودی‌ها اغلب از حالت‌های موسیقی قدیمی‌تر مانند دوریان و میکسولیدین و همچنین حالت‌های گام ماژور و گام مینور سرچشمه می‌گیرند. هارمونی ها از گونه سه صدایی تا یک چهارم درست و پنجم درست شروع می شنود و تا پیشرفته ترین هارمونیک های ناهماهنگ ادامه پیدا می کنند.[۱۲] از اواخر دهه ۵۰ میلادی [۱۳] به‌ویژه از اواسط دهه ۶۰ میلادی به بعد، سروده های موسیقی راک از گونه بیت-همخوانی موسیقی بلوز و فولک استفاده می‌کنند، هرچند در دهه های ۸۰ و ۹۰ میلادی این ساختار سرودها راک دچار دگرگونی زیادی شده اند.[۱۴] منتقدان بر گوناگونی ریشه های راک و تنوع سبکی آن تاکید کرده اند.[۱۵] به دلیل تاریخ پیچیده راک و تمایل این سبک به وام گرفتن از سایر سبک های موسیقی، ناممکن است موسیقی راک را به یک تعریف موسیقایی یکسان متمایز کرد.[۱۶] به عقیده رابرت کریستگاو روزنامه‌نگار و منتقد موسیقی، «موسیقی راک یعنی ویژگی های هنری موسیقی فولک - رو راست بودن، سودمندی، مورد پسند بودن- را فناوری امروزی و نوگرایی یکی کنید».[۱۷]


برخلاف بسیاری از سبک‌های قبلی موسیقی مورد پسند، سروده های راک با دامنه ی گسترده‌ای از زمینه های مختلف مانند دلبستگی، آمیزش جنسی، سرکشی، بیم و ترس در مورد دشواری های مدنی - سیاسی و زندگی روزمره افراد نوشته می شوند.[۱۲] این دستمایه ها از سبک های متفاوتی مانند پاپ سنتی ، موسیقی محلی و ریتم اند بلوز به ارث رسیده است.[۱۸] کریستگاو اشعار راک را با عنوان: «سروده های برازنده دنیا امروز با ساختاری ساده می کند می‌خواند.» اما او در ادامه ادعا می کند که: «در واقع راک فقط متعلق به خود موسیقی یا به طور کلی تر، سر و صدا به پا کردن است».[۱۹] [۲۰][۲۱] کریستگاو، که در سال ۱۹۷۲ نوشت: «راک اند رول بیشتر دربرگیرنده ویژگی های مردانه ای مانند پرخاشگری است».[۲۲][۲۳] در اواخر دهه ۶۰ میلادی واژه راک جایگزین راک اند رول شد، که بیشتر با موسیقی پاپ در رویارویی قرار می‌گیرد هرچند که ویژگی‌های مشترک زیادی با آن دارد. هرچند موسیقی راک دارای ویژگی ها زیادی مانند ساختار پیچیده تری موسیقی، اجرای زنده، و سروده های که دستمایه های بارزش تر و پیچیده تری در برابر سروده های موسیقی پاپ دارند.[۲۴] به گفته موسیقی‌دان انگلیسی سایمون فریت: «راک چیزی فراتر از پاپ و راک اند رول بود. موسیقی‌دانان سبک راک با روی آوردن بر مهارت و تکنیک نوازندگی و پیچیدگی ساختار موسیقی و همچنین با گسترش نگاه خود به راک و سروده هایش از دریچه هنری، سبک تازه ای را به وجود آوردند».[۲۴]

در قرن ۲۱ ام، اصطلاح راک به یک اصطلاح عمومی برای سبک های دگر موسیقی به مانند موسیقی پاپ، موسیقی رگی ، موسیقی سول و حتی هیپ-هاپ استفاده می‌شود که بسیاری از المان های موسیقی راک را در خود دارد.[۲۵] کریستگاو این اصطلاح را به طور گسترده برای اشاره به تمامی سبک های موسیقی همه پسند به کار میبرد. او المان ها موسیقی عامه پسند را داشتن یک ضرب آهنگ و ساختار خوب، سروده های با آرایه با کمی شوخ طبعی، و اشاره به زندگی در جوانی می‌داند. او در کتاب «راهنمای خرید جُنگِ کریستگاو: موسقی دهه ۱۹۸۰» (چاپ ۱۹۹۰) می‌نویسد: « این جوان گرایی در موسیقی را میتوان در خواننده و ترانه‌سرا فولک میشل شوک، رپر ال‌ال‌ کول جی و گروه موسیقی سینث-پاپ پت شاپ بویز به همان اندازه که در موسیقی چاک بری ، رامون ها و د ریپلیسمنتز وجود دارد نیز دید».[۲۶]

دهه ۱۹۴۰ تا ۱۹۵۰: زایش موسیقی راک[ویرایش]

راک اند رول[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: راک اند رول
همچنین ببینید: راکابیلی
چاک بری در سال ۱۹۵۸ میلادی

پایه های موسیقی راک در راک اند رول می‌توان یافت که در اواخر دهه ۱۹۴۰ میلادی و اوایل دهه ۱۹۵۰ میلادی در ایالات متحده ایجاد شد و به سرعت در بسیاری از نقاط جهان گسترش یافت. خاستگاه راک اند رول از هم آمیختن سبک مختلف آن زمان به مانند ریتم اند بلوز، موسیقی گاسپل و کانتری بود.[۲۷] بحث پیرامون «نخستین آهنگ راک اند رول» همچنان ادامه دارد. تاریخدانان موسیقی چندین ترانه را به نام اولین آهنگ راک اند رول نام میبرند. «چیزهای عجیبی که هر روز اتفاق می افتد» توسط خواهر روزتا تارپ (۱۹۴۴)،[۲۸] «همه چیز درست است» از آرتور کروداپ (۱۹۴۶)[۲۹]، «خانه نورهای آبی» از الا مای مورس و «فردی اسلک» (۱۹۴۶)[۳۰]، «امشب ترکوندیم» از «وینونی هریس» (۱۹۴۸)[۳۱][۳۲]، «راک در زندان» از «جیمی پرستون» (۱۹۴۹) که بعدها توسط گروه «بیل هیلی و هیز کامتز» در سال ۱۹۵۲ بازخوانی شد[۳۳] و «راکت ۸۸» از «جکی برنستون و دلتا کت» (۱۹۵۱) را می‌توان نام برد.[۳۴]

سال ۱۹۵۱ در کلیولند، اوهایو، الن فرد شروع به پخش موسیقی ریتم اند بلوز برای مخاطبان خود کرد و او بود که باری نخستین بار از گزاره «راک اند رول» استفاده کرد.[۳۵] چهار سال بعد در سال ۱۹۵۴ ترانه بیل هیلی «راک سرجاش»به اولین آهنگ راک اند رولی تبدیل شد که در صدر جدول فروش و پخش نشریه بیلبورد قرار گرفت.[۳۶][۳۷] دیگر هنرمندانی که ترانه آن ها در همان سال ها وارد بیلبورد شدند عبارتند از چاک بری، بو دیدلی ، فتز دومینو ، لیتل ریچارد ، جری لی لوئیس و جین وینسنت.[۳۸] راک اند رول با شتابی بالا توانست به پرهوادارترین سبک موسیقی در ایالات متحده شود. خواننده های پاپ سنتی به مانند ادی فیشر ، پری کومو و پتی پیج که در دهه گذشته در قله های موسیقی همه پسند قرار داشتند، به سرعت جایگاه خود را از دست دادند.[۳۹]

A black and white photograph of Elvis Presley standing between two sets of bars
الویس پرسلی به همراه السا کاردناس(راست) و اورسولا اندرس(چپ) در سال ۱۹۶۳

راک اند رول آمیزه ای از سبک های کانتری، بلوز و ریتم اند بلوز است. در دهه ۱۹۵۰ میلادی سبک کانتری توسط خوانندگانی مانند کارل پرکینز، «جری لی لویز»، بادی هالی و الویس پریسلی که پرفروشترین خواننده راک هست، وارد راک اند رول شد.[۴۰] راک اند رول در همان سال ها نخستین به آمریکای لاتین راه پیدا کرد که در نهایت دو سبک جدید راک لاتین و راک چیکانو را در ایالات متحده درست کرد. در جنوب غربی ایلات متحدهریچی والنز، آل هورکین به همراه برادراش « تینی موری» و «بیبی گابی» شروع به ترکیب راک اند رول با موسیقی کانتری و موسیقی لاتین کردند.[۴۱] در نیمه دوم دهه ۱۹۵۰ گیتار برقی محبوبیت بالایی پیدا کرد و همچنین سبک زدن گیتار به مانند راک اند رول از طریق نوازندگانی به مانند چاک بری، لینک ری و اسکاتی مور پیشرفت بسیاری کرد.[۴۲] استفاده از فاز توسط نوازندگانی به مانند جونیور برنارد، الدون شمبلین در نیمه دوم دهه ۵۰ میلادی گسترش یافت.[۴۳][۴۴] پاور کورد که توسط فرانسیسکو تارگا و هیتور ویلالوبس در قرن ۱۹ ام میلادی مورد استفاده قرار میگرفت، در نخستین دهه ۵۰ میلادی توسط ویلی جانسون و پت هِر و در پایان دهه ۵۰ میلادی توسط لینک وِری وار راک اند رول شد.[۴۵]

تاریخ نگاران موسیقی آمریکا باورمند به این اند که راک اند رول را در اواخر دهه ۵۰ میلادی و اوایل دهه ۱۹۶۰ میلادی محبوبیت خود را از دست داد. در سال ۱۹۵۹ با مرگ بادی هالی، بیگ باپر و ریچی والنز در یک سانحه هوایی، اعزام الویس پرسلی به ارتش آمریکا برای سربازی، کناره گیری لیتل ریچارد از موسیقی برای تبدیل شدن به یک کشیش، دستگیری جری لی لوئیس و چاک بری توسط پلیس و همچنین رسوایی پایولا (اسنادی که نشان دهنده این بود که چهره‌های اصلی رادیو ایلات متحده مانند اَلِن فِرد رشوه می‌گرفتند تا ترانه و خواننده خاصی را تبلیغ کنند) نشان دهنده پایان راک اند رول در ایلات متحده بود.[۴۶]

گسترش در جهان[ویرایش]

تامی استیل در سال 1958 میلادی

راک اند رول به سرعت از خاستگاه خود در ایالات متحده گسترش پیدا کرد که این روند با آمریکایی سازی که در سطح جهانی پس از جنگ جهانی دوم در حال گسترش بود، همراه شد.[۴۷] کلیف ریچارد یکی از اولین آهنگ‌های راک اند رول خارج از آمریکای شمالی با آهنگ «بلرزونش» (۱۹۵۹) را در انگلیس خواند که سرآغار گسترش و تبدیل راک اند رول به موسیقی راک بود.[۴۸] خوانندگان بریتانیایی مانند تامی استیل ، با بازخوانی ترانه های راک اند رول آمریکایی قبل از اینکه آهنگ ها در سطح بین‌المللی پخش شوند به شهرت زیادی دست پیدا کردند.[۴۹][۵۰] استیل از سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۵۷ در انگلیس، اسکاندیناوی، استرالیا، اتحاد جماهیر شوروی و آفریقای جنوبی تور کنسرت برگزار می‌کرد که بر جهانی شدن راک تأثیر زیادی گذاشت. [۵۱] آهنگ «گردنکشان» از «جانی اوکیف» یکی از اولین آهنگ های راک اند رول در استرالیا بود.[۵۲]

در اواخر دهه ۱۹۵۰، راک در کشورهای کمونیستی [۵۳] [۵۴] و همچنین در مناطقی مانند آمریکای جنوبی رایج بود.[۵۵] در اواخر دهه ۱۹۵۰ و اوایل دهه ۱۹۶۰، موسیقی بلوز آمریکایی و هنرمندان بلوز راک که با پیدایش راک اند رول در انگلیس محبوبیت زیادی پیدا کرده بودند شروع به تور رفتن در انگلیس و اروپا کرند.[۵۶] آهنگ پرطرفدار «کرانه های جزیره راک» از «لونی دونگان» که در سال ۱۹۵۵ میلادی پخش شد به همه گیر شدن روند گروه های راک در بریتانیا کمک بسیاری کرد. یکی از این گروه ها «گَریمنِ» جان لنون (بعدها به بیتلز تبدیل شد) بود.[۵۷]در حالی که بازار راک اند رول در ایالات متحده در استیلای سبک ها پاپ قرار گرفته بود، گروه های راک بریتانیایی در کلوب ها شبانه و رقص در حال گسترش صدایی جدیدی بودند که بسیار تحت تأثیر پیشگامان و پایه های راک اند رول مانند بلوز بود. سبک نواختن آن ها بسیار متفاوت با راک اند رول های آمریکایی بود و در ترانه های آنان گیتار نقش پررنگتری داشت و زمان آهنگ ها نیز بیشتر بود.[۵۸] این گروها تاثیر زیادی بر تبدیل شدن راک ان رول به موسیقی راک داشتند که در انتها نخستین تهاجم انگلیس را شکل دهد.[۵۶]

نمود واژه پاپ[ویرایش]

مقاله‌های اصلی: پاپ راک و راک بی‌کلام
همچنین ببینید: سول

کلمه پاپ از اوایل قرن بیستم برای اشاره به موسیقی همه پسند استفاده می‌شده است اما از اواسط دهه ۵۰ میلادی شروع به استفاده از آن برای یک ژانر متمایز کردند که بیشتر به عنوان جایگزینی برای موسیقی آرام تر و سبک تر نسب به راک اند رول بود.[۵۹][۶۰] از حدود سال ۱۹۶۷ استفاده از واژه پاپ به طور فزاینده ای در برابر راک افزایش پیدا کرد. پاپ برای برای توصیف فرمی بود که تجاری تر، ساده و یکبار مصرف بود.[۲۴] از موسیقی راک به عنوان سبکی که به کیفیت موسیقی خود، ارزش‌های هنری و متفاوت بودن، اجرا زنده سازها و سبکی که به جای دنبال کردن نوآوری می کند؛ یاد می‌کردند، به‌ویژه اینکه جٌنگ های سبک راک اغلب با خرده‌ فرهنگ‌های زمان خود همراه بود (مانند فرهنگ ضد فرهنگ دهه 1960).[۶۱][۶۲][۶۳][۶۴] با این وجود، بسیاری از ترانه های پاپ و راک در قرن ۲۰ ام میلادی از نظر صدا، ساز و سروده ها بسیار شبیه به هم بوده اند.[nb ۱]

از نیمه دوم دهه ۵۰ و اوایل دهه ۶۰ میلادی به عنوان دوره افول راک اند رول یاد می کنند.[۶۸] برخی از تاریخ شناسان موسیقی تبدیل شدن راک اند رول به موسیقی راک را بدون نوآوری های که در دهه ۶۰ میلادی در انگلیس اتفاق افتاد را، امکان پذیر نمی‌داند.[۶۹][۷۰] هرچند راک اند رول در پایان دهه ۵۰ میلادی به طور کامل ناپدید نشد اما بخش بزرگی از فروش خود را به هنرمندانی مانند چابی چکر و ترانه های مانند توییست در اوایل دهه ۶۰ میلادی داد.[۷۱][nb ۲] برخی از تاریخ شناسان موسیقی همچنین به پیشرفت‌های فنی و مبتکرانه‌ای راک اند رول اشاره کرده‌اند مانند، استفاده از ساز های الکترونیکی توسط مبتکرانی مانند جو میک، و استفاده از شیوه دیوار صدا که توسط فیل اسپکتور برای اولین بار استفاده شد.[۷۵]

دهه ۱۹۶۰: نخستین تاخت و تاز انگلیس و گسترده شدن سبک راک[ویرایش]

تاخت و تاز انگلیس[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: نخستین تاخت و تاز انگلیس
همچنین ببینید: موسیقی بیت
فرتور جٌنگ ابی رود (۱۹۶۹) گروه بیتلز

در پایان سال ۶۲ میلادی، راک بریتانیا با گروه‌های که موسیقی بیت می‌نواختند مانند بیتلز، گری و پیس میکرز و سرچرز از لیورپول و فردی و دریمرز، هرمانز هرمیتز و هالیز از منچستر آغاز شد. آنها از طیف گسترده ای از سبک ها آمریکایی مانند راک اند رول، سول، ریتم اند بلوز و سرف راک استفاده می‌کردند.[۷۶] در ابتدا آن ها فقط آهنگ های آمریکایی را در مهمانی ها و مجالس باز خوانی می‌کردند. گروه‌هایی مانند حیوانات از نیوکاسل و دِم از بلفاست[۷۷] و به‌ویژه گروه‌هایی از لندن مانند رولینگ استونز و یاردبردز که بسیار بیشتر تحت تأثیر موسیقی ریتم اند بلوز و بلوز قرار داشتند.[۷۸] این گروه ها کم کم آغاز به نوشتن آهنگ های خود کردند. آنان سبک موسیقی ایالات متحده را با هم ترکیب می کردند و پایه های راک را بنیان گذاشتند. گروه‌های بیت بیشتر به ملودی‌های موزون، هماهنگ و یکپارچه گرایش داشتند، در حالی که نخستین آهنگ‌های بلوز انگلیسی به سمت آهنگ‌هایی که کمتر موزون و بیشتر دارای ملودی ها پیچیده ای بودند، گرایش داشتند. با این حال در سال های نخستین راک اند رول در انگلیس، شباهت های بسیاری بین این دو سبک وجود داشت.[۷۹] در سال ۱۹۶۳ با رهبری بیتلز گروه‌های بیت به موفقیت گسترده ای در انگلیس دست یافتند و نخستین آهنگ های راک وارد نمودار های فروش شدند.[۸۰]

می خواهم دستت را بگریم نخستین ترانه بیتلز بود که به نمودار بیلبورد هات ۱۰۰ وارد شد[۸۱] و هفت هفته در جایگاه نخست نمودار و روی هم رفته ۱۵ هفته در این نمودار ماند.[۸۲][۸۳] اولین حضور آنها در «دِ اد سالون شو» در ۹ فوریه ۱۹۶۴ بود که حدود ۷۳ میلیون نفر بیننده داشت (در آن زمان بالاترین رکورد برای یک برنامه تلویزیونی در ایلات متحده بود). از این برنامه به عنوان نقطه عطفی در فرهنگ پاپ آمریکا محسوب می شود. در طول هفته ۴ ام آپریل سال ۶۴ میلادی، بیتلز ۱۲ جایگاه در نمودار بیلبورد هات ۱۰۰ داست و تمامی جایگاه یکم تا پنجم را در اختیار خود داشت. بیتلز تبدیل به پرفروش‌ترین گروه راک در تمام دوران شد، همچنین گروه‌های انگلیس بعد از آن‌ها شروع به ورود به نمودارهای فروش موسیقی ایالات متحده کردند.[۸۴] در طول دو سال بعدی، گروه هایی راک انگلیسی مانند پیتر و گوردون، حیوانات، [۸۵] مانفرد مان ، پتولا کلارک، [۸۵] فردی و دِ ریمرز، وین فونتانا، مایندبندرز، هرمان هرمیتز، رولینگ استون،[۸۶] تٌروگز و دونوان[۸۷] نمودار فروش انگلیس و ایالات متحده را در سیطره خیش در آوردند. [۸۸] دو گروه کینکس و دیو کلارک فایو بخشی از این نخستین تاخت و تاز انگلیس بودند.[۸۹] [۹۰]

نخستین تاخت و تاز انگلیس به جهانی شدن موسیقی راک کمک کرد و راه را برای موسیقیدانان دگر انگلیسی و ایرلندی برای دستیابی به موفقیت جهانی باز کرد.[۹۱] این جنبش در ایالات متحده پایانی بر موسیقی سرف راک، گروه‌های دخترانه و آیدل های نوجوانان گذاشت که در نیمه دوم دهه ۵۰ و ۶۰ میلادی محبوبیت زیادی داشتند. [۹۲] نخستین تاخت و تاز انگلیس نقش برجسته ای در پختگی راک و پایان راک اند رول ایفا کردند. این گروه ها بر پایه گیتار لید، گیتار ریتم، گیتار بیس و سازهای کوبه ای بودند و همچنین آنان خود ترانه های خود را می نوشتند که در راک اند رول این رویه متفاوت بود. [۹۳]گروه بیتلز با جنگ روح لاستیکی خود استاندارد جدیدی در موسیقی راک بنیان گذاشت که بر سویه هنری سفارش زیادی داشت. سایر گروهای راک انگلیسی مانند رولینگ استونز با جنگ پس از آن، بیتلز با رولور و دِِ هو با پرشتاب، نیز این روند را ادامه دادند. همچنین موسیقیدانان آمریکایی بیچ بویز با صدای حیوانات خانگی و باب دیلن با بلوند روی بلوند به سویه هنری در موسیقی خود توجه بیشتری کردند.[۹۴]

راک بی‌کلام و سِرف راک[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: موسیقی سرف
بیچ بویز در سال ۱۹۶۴

راک بی‌کلام توسط نوازندگانی مانند دوین ادی، لینک وری، دِ ونچرز و دیک دیل به محبوبیت رسید. این نوازندگان با افزودن بازآوایش به صدای گیتار، نوازندگی سریع و متناوب و افزودن ریشه های موسیقی از ایران و مکزیک به گسترش این سبک کمک کردند. دیک دیل در سال ۱۹۶۱ و ۶۲ با ترانه های پرفروش خود «بزن بریم» و میسیرلو سرف راک به محبوبیت فراوانی رساند.[۹۵] مانند دیل و گروه موسیقی اش «دل تونز»، بیشتر گروه‌های سرف راک اولیه در کالیفرنیای جنوبی تشکیل شدند، مانند بل-ایرز ، چلنجرز و ادی و شومن.[۹۶] دِ شانتایز در سال ۱۹۶۳میلادی ترانه لوله شناخته شده ترین آهنگ سرف راک سال ۶۳ میلادی را منتشر کردند. خسته " در سال ۱۹۶۳ توسط گروه دِ سرفاریس در سال ۱۹۶۵ منتشر شد که به رتبه ۲ و ۱۰ در نمودارهای بیلبورد رسید.[۹۷] سرف راک در اروپا نیز پرطرفدار بود. گروه انگلیسی شدووز در اوایل دهه ۶۰ میلادی با آهنگ هایی مانند آپاچی و کان-تیکی و گروه سوئدی دِ اسپاتنیک در اروپا بسیار پرفروش بودند.

موسیقی سرف راک بزرگترین موفقیت تجاری خود توسط بیچ بویز که در سال ۱۹۶۱ در کالیفرنیای جنوبی شکل گرفت، به دست آورد. آلبوم‌های اولیه آن‌ها شامل آهنگ های سرف راک (از جمله بازخوانی آهنگ های دیک دیل) راک اند رول و دوو واپ بود.[۹۸] اولین ترانه بیچ بویز که وارد نمودار فروش بیلبورد شد، «سرفین» بود که در سال ۱۹۶۲ وارد نمودار ۱۰۰ آهنگ برتر بیلبورد رسید و کمک کرد تا سرف راک به سبک موفقی در ایالات متحده تبدیل شود. [۹۹] گفته می شود که سرف راک با نخستین تهاجم انگلیس در سال ۶۴ میلادی به دست فراموشی سپرده شد چرا که بیشتر آهنگ‌های سرف راک بین سال‌های ۶۱ تا ۶۵ میلادی ساخته و پخش شده اند. [۱۰۰][nb ۳]

گاراژ راک[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: گاراژ راک

گاراژ راک به یک شکل خام و ساده تر از موسیقی راک گفته می شود که در آمریکای شمالی در اواسط دهه ۶۰ میلادی گسترده شده بود. چرایی این نام گذاری به خاطر این بود که گروه های موسیقی گاراژ راک در گاراژ خانه های خود در محله های برون شهری تمرین می کردند. [۱۰۱] [۱۰۲] ترانه های گاراژ راک بیشتر به دشواری های زندگی نوجوانان امریکایی می‌ پرداختند مانند دروغ‌گو دختران و شرایط خود در دبیرستان.[۱۰۳] سروده ها و شیوه خوانندگی در گاراژ راک بیشتر با فریاد های زیاد، غرغر، جیغ کشی و تن خشن همراه بود که با آهنگ راک زمان خود متفاوت بود.[۱۰۴] در بسیاری از بخش های آمریکا شمالی به ویژه کالیفرنیا و تگزاس گاراژ راک بسیار شکوفا بود. [۱۰۵] [۱۰۶]

گروه گاراژ راک پلشرز سیکرز در دهه ۶۰ میلادی

این سبک از اوایل سال ۱۹۵۸ میلادی در حال اجرا بود هرچند که محبوبیت و فروش زیادی نداشت. «بلند قد ها خفن» (۱۹۵۹) از دِ ویلرز و " لویی لویی از دِ کینگسمن (۱۹۶۳) از نخستین نمونه های این سبک در فاز های نخستین آن هستند. [۱۰۷] در سال ۱۹۶۳ میلادی ترانه های گاراژ راک آغاز به ورود به نمودارهای فروش کردند، از گروهای که ترانه آن ها وارد نمودار های فروش شد می‌توان پل ریور و رایدرها، [۱۰۸] دِ تراشمن [۱۰۹] و دِ ریورز را نام برد.[۱۱۰] برخی از گروه‌های گاراژ راک که بسیار بر موسیقی راک تأثیرگذار بودند مانند دِ سونیکس نتوانستند به فروش بالایی در زمان خود دست پیدا کنند و وارد نمودار بیلبورد هات ۱۰۰ شوند. [۱۱۱]

نخستین تاخت و تاز انگلیس بر گروه‌های گاراژ راک تأثیر زیادی گذاشت و مخاطبان فراوانی را برای آن‌ها فراهم کرد. بیشتر گروه‌های سرف راک به سمت آهنگسازی به سبک راک انگلیس رفتند، این گروه ها دست آویزی برای شروع راک آمریکایی شدند و در نهایت گروه‌های راک در آمریکای شمالی شروع به تشکیل شدن کردند. [۱۱۲] هزاران گروه موسیقی گاراژ راک در آن دوران در ایالات متحده و کانادا وجود داشت و صدها آهنگ پر فروش تولید کردند.[۱۱۳] هرچند که تعداد زیادی از گروهای گاراژ راک با ناشران موسیقی محلی یا جهانی قرارداد بستند، اما بیشتر ان ها به موفقیت تجاری دست نیافتند. تاریخ شناسان بر این باورند که گاراژ راک هم از دید تجاری و هم از دید هنری در سال ۱۹۶۶ میلادی به اوج خود رسید.[۱۱۴] تا سال ۱۹۶۸ این سبک تا حد زیادی از نمودارهای فروش کنار به کلی کنار رفت زیرا نوازندگان جوان آن شروع به رفتن به دانشگاه، کار یا به خدمت سربازی رفتند.[۱۱۵] در سال های بعدی سبک های تازه ای جایگزین گاراژ راک شدند. [۱۱۶] [nb ۴]

بلوز راک[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: بلوز راک
اریک کلاپتون در سال ۱۹۷۵ میلادی

اگرچه نخستین گروه های انگلیسی که وارد موسیقی ایلات متحده و کانادا شدند بیشتر استوار بر موسیقی بیت و ریتم اند بلوز بودند، اما موج دوم آن گروهایی بودند که از بلوز آمریکایی الهام گرفته بودند، از مانند رولینگ استونز و یاردبردز.[۱۱۸] نوازندگان راک در انگلیس در اواخر دهه ۵۰ میلادی و نیمه نخست دهه ۶۰ میلادی از نوازندگان آکوستیک بلوز مانند لد بلی و رابرت جانسون الهام گرفته بودند.[۱۱۹] آنها در ادامه آغاز به استفاده از گیتار برقی به همراه تقویت‌کننده کردند بر اساس بلوز شیکاگو بود. مادی واترز به همراه سیریل دیویس و نوازنده گیتار الکسیس کورنر در سال ۱۹۵۸میلادی در انگلستان با اجراهای زنده خود باعث محبوبیت بلوز شیکاگو شدند.[۱۲۰] این گروه الهام بسیاری از گروه های راک انگلیسی شدند، مانند رولینگ استوز و کریم. این گروه ها بلوز امریکایی را با سازها و سبک راک ترکیب کردند.[۱۲۱]

یکی از گروه های کلیدی در بلوز راک انگلستان جان مایال بود. گروه او، دِ بلوزبریکرز شامل اریک کلاپتون (پس از کناره گیری از گروه یاردبردز) و پیتر گرین بود. از جنُگ بلوز بریکرز به همراه اریک کلاپتون (۱۹۶۶) به عنوان یکی از بنیادی ترین جنگ های بلوز راک بریتانیا بیاد می کنند که به بسیار در انگلستان و ایالات متحده سبک جدیدی از راک را معرفی کرد.[۱۲۲] اریک کلاپتون در گروهای بزرگی به مانند کریم، بلایند فیت و درک اند د دومینوز به نوازندگی پرداخت و که به همه گیر شدن بلوز راک کمک کرد.[۱۲۳] پیتر گرین به همراه میک فلیت‌وود و جان مک‌وی، گروه سرشناس و پرآوازه فلیت‌وود مک را درست کردند که توانست به یکی از بزرگترین و پرفروشترین گروه های راک تاریخ تبدیل شود.[۱۲۴] در اواخر دهه ۶۰ میلادی جف بک که یکی دیگر از نوازندگان گروه یاردبردز بود، گروه خود، دِ جف بک گروپ را که سبک هارد راک می نواختند را درست کرد.[۱۲۵] آخرین نوازنده گیتار گروه یاردبردز جیمی پیج بود که در ادامه گروه دِ نیو یاردبردز را درست کرد که در ادامه تبدیل به گروه مشهور راک، لد زپلین شد. بسیاری از ترانه های چهار آلبوم نخست لد زپلین، ریشه در ترانه های سنتی بلوز بودند.[۱۲۶] در آمریکا بلوز راک در اوایل دهه ۶۰ میلادی توسط موسیقیدان لونی مک مورد استفاده بود،[۱۲۷] اما این سبک در میانه دهه ۶۰ میلادی شروع به اوج گیری کرد زیرا که گروه های راک آمریکایی در تلاش بودند تا موسیقی شبیه به گروه های راک انگلیسی درست کنند. از گروه های کلیدی بلوز راک می توان پل باترفیلد (که گروهش مانند گروه بلوزبریکرز در انگلستان به عنوان نقطه شروع بسیاری از نوازندگان بزرگ راک بود)، کنِد هیت، جفرسون ایرپلن، جانیس جاپلین ، جانی وینتر ، دِ جی. گیلز بند و جیمی هندریکس به همراه گروه سه نفره اش (که شامل دو عضو بریتانیایی بود و در بریتانیا تأسیس شد) و گروه کولی ها که چیره دستی آن ها در نوازندگی گیتار الگو بسیاری از گروه های آینده راک شد.[۱۲۸] گروه‌های بلوز راک در ایالت‌های جنوبی آمریکا مانند گروه برادران آلمن، لینیر اسکای‌نیر و زی زی تاپ موسیقی بلوز راک را با سبک کانتری در هم گنجاندند و سبک راک جنوبی را درست کردند.[۱۲۹]

گروه‌های بلوز راک در آغاز از موسیقی جاز الهام زیادی گرفتند که دروازه ورود شگردهایی مانند نواختن طولانی و بداهه پردازی در گیتار نواختن شد. در ادامه این شگرد و فن در نواختن به بن مایه سبک پراگرسیو راک مبدل شد. از سال ۶۷ میلادی گروه‌هایی مانند کریم و جیمی هندریکس از سبک متمایز به بلوز به سمت سبک روان‌گردانی رفتند.[۱۳۰] در دهه ۷۰ میلادی موسیقی بلوز راک بسیار خشن تر و ریف ها گیتار آن بسیار پیچیده تر شدند که در موسیقی گروه هایی مانند لد زپلین و دیپ پرپل نمایان است. در این زمان خطوطی بین بلوز راک و هارد راک وجود نداشت.[۱۳۱] بلوز راک در دهه ۷۰ میلادی توسط چهره هایی مانند جورج توروگود و پت تراورز ادامه یافت[۱۳۲] اما در انگلستان به جز گروه هایی مانند استیتس کوئو و فوقت که سمت سبک بوگی راک رفتند، گروه‌ها بلوز راک ورود سبک تازه هوی متال شدند و بلوز راک کم کم از نمودار های موسیقی محو شد.[۱۳۳]

فولک راک[ویرایش]

در دهه ۶۰ میلادی جنبش احیای موسیقی فولک به یک جنبش بزرگ در آمریکا شمالی تبدیل شد. این جنبش با بازخوانی موسیقی های سنتی و ترانه های جدید در سبک سنتی که بیشتر بر روی سازهای آکوستیک نواخته می شدند، همراه بود.[۱۳۴] در آمریکا این سبک توسط چهره های مانند وودی گاتری و پیت سیگر که بیشتر به سبک پراگرسیو فولک یا و سروده های که برای قشر کارگری جذاب بود می‌خواندند، آغاز شد.[۱۳۴] در نیمه آغازین دهه شصت چهره های مانند جوآن بائز و باب دیلن وارد موسیقی فولک شدند.[۱۳۵] باب دیلن با ترانه های دمیدن در باد (۱۹۶۳) و «اربابان جنگ» (۱۹۶۳) محبوبیت زیادی به دست آورد و توانست ترانه های اعتراضی وارد موسیقی همه پسند کند،[۱۳۶] اگرچه در آغاز موسیقی راک و فولکلور بر یکدیگر تأثیر داشتند اما با مخاطبان متفاوتی رو به رو بودند.[۱۳۷]

نخستین گروهی که المان های فولک و راک را با هم ترکیب کرد، گروه حیوانات با ترانه خانه طلوع خورشید (۱۹۶۴) خود بود. این ترانه نخستین آهنگ فولک بود که با ساز های راک بازخوانی شده بود.[۱۳۸] ترانه منم یه بازنده ام (۱۹۶۴) گروه بیتلز نیز آشکارا تحت تأثیر دیلن قرار داشت.[۱۳۹] گفته می شود که جنبش احیا فولک راک توسط گروه بردز که آهنگ آقای طبل زن باب دیلن را در سال ۶۵ میلادی بازخوانی کردند که توانست به رتبه نخت نمودار های فروش برسد.[۱۴۰] افراد این گروه که در کافه های لس آنجلس نوازندگی می‌کردند شروع به استفاده از سازهای راک، مانند گیتارهای ۱۲ سیمی ریکنباکر و ساز های کوبه ای کردند که به یکی از المان های اصلی در این سبک بدل شده است.[۱۴۱] در همان سال دیلن شروع به استفاده از گیتار برقی کرد که باعث خشم بسیاری از موسیقیدانان این سبک شد. او ترانه مثل رولینگ استون را در همان سال منتشر کرد که تبدیل به یکی از بزرگترین آهنگ های راک شده است.[۱۴۲] به گفته ریچی آنتربرگر نویسنده آمریکایی: «دیلن (حتی قبل از استفاده از ساز الکتریکی) بر گروه های راک مانند بیتلز تأثیر به سزایی گذاشت و نشان داد برای اینکه بتوانی یک آلبوم خوب داشته باشی به داشتن تک آهنگ های موفق نیازی نیست».[۱۴۳]

پاپ راک[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: پاپ راک

پاپ راک یکی از عمده‌ترین شاخه‌های موسیقی محسوب می‌شود که به‌طور کلی به هر نوع موسیقی پاپ ساخته شده پس از دوران جذب راک اند رول می‌گویند. از ویژگی‌های این سبک ملودیک و گیرا بودن موسیقی آن است.

سافت راک[ویرایش]

نگاره‌ای از اجرای گروه راک دیپ پِرپِل در فستیوال Músicos en la naturaleza در اسپانیا
مقالهٔ اصلی: سافت راک

گرچه سبک سافت راک (Soft Rock) در اوایل دههٔ هفتاد پایه‌گذاری شد اما زمزمه‌های آن از اواخر دهه شصت آغاز شده بود. سافت راک موسیقی ملایمی‌ست که بیشتر تکیه بر خواننده و ترانه‌سرا دارد تا نوازنده؛ گروه فلیت وود مک در دهه هفتاد مشهورترین گروه این سبک است.

سافت راک تا حدی متمایل به پاپ-راک است اما با فضایی ملایمتر و نرمتر. گروه‌هایی مثل کارپنترز و شیکاگو تکیه بر موسیقی ساده و ملودیک داشتند و در طول حیات خود با تهیه‌کنندگان مختلفی هم کار کردند. در طول دههٔ هفتاد، سافت راک بازار موسیقی را تحت تأثیر خود قرار داد و به‌طور جدی موسیقی تلفیقی هم عصر خودش را دچار دگرگونی کرد و در ایران هم گروه‌های زیادی در این سبک فعالیت دارند مانند دِ وِیز، رضا یزدانی، شروین اِن زِد بند و ….

هارد راک[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: هارد راک

از نظرِ اکثریت دست اندر کاران موسیقی، دو سبک هارد راک و هوی متال مشابه هستند. چرا که شباهتهای بسیار زیادی بهم دارند. در هر دو مورد صدای خشن گیتار کاملاً قابل تشخیص است و به‌طورِ معمول نقش اساسی را در گروه، خواننده اجرا می‌کند که معمولاً وظیفه نواختن سازی را هم به عهده دارد. اگر چه تفاوت‌های اساسی نیز دیده می‌شود از جمله لزوم وجود ریتم در پس زمینه موسیقی هارد راک. در صورتی که این ویژگی در موسیقی هوی متال دیده نمی‌شود بلکه این نوع موسیقی بر صدای خشن گیتار و ریتم‌های کوبه‌ای تکیه دارد. لد زپلین، گانز ان رزز و ای سی/دی سی از پر نفوذترین گروه‌های سبک هارد راک هستند.

هارد راک در اواخر دههٔ ۶۰ رشد خود را آغاز کرد و تحولی در زمینه موسیقی راک ایجاد کرد. در هارد راک کمتر از بلوز از بداهه نوازی استفاده می‌شود و در عین حال به خشونت سبک هوی متال نیست، اگرچه همان ریف‌ها و سولوهای طولانی و صداهای خشن در هارد راک نیز هست. در این سبک این ریتمها و ریف‌ها هستند که بیشترین اهمیت را دارند و باید به بلندترین شکل ممکن نواخته بشوند.

گرانج[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: گرانج

سبکی که اوج درخشش آن در دهه ۹۰ اتفاق افتاد و تبدیل به محبوب‌ترین سبک هارد راک این دهه شد و این درخشش نتیجه خلاقیت کرت کوبین و بقیه اعضای نیروانا بود.[نیازمند منبع] سبکی که از دل بلک سبث برخاست و حاصل ترکیب موسیقی پانک و هوی متال بود و البته گرایشش بیشتر به سمت پانک بود تا هوی متال، به‌خصوص در انتخاب اشعار و نوع اعتراض موسیقایی آن. اما در نحوه نواختن ریف‌ها به هوی متال شباهت بیشتری داشت. این سبک دارای دو نسل و دورهٔ مشخص است: نسل اول شامل گروه‌های گرین ریور، ماد هانی می‌شد که این موج هنوز هم ادامه دارد و ریف‌های آن سنگین تر و خشن تر از ریف‌های دورهٔ دوم است. مشهورترین گروه از موج دوم نیروانا است که موسیقی آن ملودیک تر از سایر گروه‌های گرانج است و مهم‌ترین ویژگی آن stop-start زیاد آنست.[نیازمند منبع]

آلترنیتیو راک[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: آلترنیتیو راک

آلترنیتیو راک یکی از شاخه‌های راک است که تمام گروهای پست پانک را از اواسط دهه هشتاد تا اواسط دهه ۹۰ تحت تأثیر خود قرار داد. از مطرح‌ترین گروه‌ها و هنرمندا به یوتو، امو، نیروانا، میوز، کرید، پیومنت و ... اشاره کرد.

پانک راک[ویرایش]

در اواخر دهه ۶۰ و دهه ۷۰، رویدادهای اجتماعی، مانند جنگ ویتنام، تورم، و بیکاری، در موسیقی ان دوران خود را منعکس می‌کرد. در حالی که موسیقی جدی تر می‌شد، اما ارتباطش با مسایل روزمره زندگی کم می‌شد و در بیشتر حالت فرار از واقعیات می‌گرفت. در همین زمان بود که گروه‌های پانک در انگلیس با تأثیر گرفتن از این جو، و همچنین با کمک از موسیقی بعضی از گروه‌های آمریکایی، رو به گسترش گذاشتند. از اولین و مشهورترین این گروه‌ها، سکس پیستولز بود.

تنوع‌های موسیقی راک در دهه ۱۹۸۰[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: خط زمانی گرایشهای موسیقی (۱۹۸۰–۱۹۸۹)

در دهه ۱۹۸۰ موسیقی راک مردمی اشباع و جذب شد. این دوران همچنین شاهد موج جدید هوی متال انگلیسی بود. در اولین بخش این دهه شاهد هنرنمایی ابتکارها و نوآوری‌های ادی ون هلن و گروه‌ ای سی دی سی هستیم. بونو از یوتو به گرایش و تمایل‌های خود ادامه داد. همگام با این پدیده، باندهای موج جدید پاپ با اجرا کنندگانی مانند بیلی آیدولو گوگوسبا شهرت افزاینده خود مردمی و عمومی باقی‌ماند. راک قلب مملکت آمریکایی این مورد به‌طور قوی افزایش یافت که مثالی از آن توسط بروس اسپرینگتون، باب سیگر، جان (کوگار) ملنکاپ و دیگران بود؛ که این توسط تصنیف نویسان- خوانندگان سنتی آمریکایی، پل سایمون و ستاره سابق انگلیسی برنامه راک، پیتر گابریل موسیقی راک ورل با انواع سبک‌های موسیقی سنتی در سراسر جهان تقویت و معروف شد، این شهرت و معروفیت بنام *موسیقی جهانی* شناخته شد و شامل تقویت و معروفیت مانند راک نسل‌های مختلف شد.

این باندها دردهه ۸۰ تعداد بسیار زیادی را به طرف راک انگلیسی زیرزمینیتوی-پاپ، برق کفش و سنگ فضایی مانند نفوذ گیتار سنتی انگلیسی که توسط نوازندگان سنگ درخشان اجرا و پخش می‌شد، کشاندند. برای مدتی بلور اوسیس با رقابت سرسختانه مشابه با رقیبان نوازندگان سنگ‌های غلتان بودند. برای مدت دیگری باندهایی مانند بلور که گرایش به پیروی از چهره‌های کوچک و پرهیجان، اوسیس ترکیب شده باجنبه‌های سنگ‌های غلتان و با ملودی نوازندگان آن داشتند. بادهای روحیه و رادیو هد تمایلی به مجری‌هایی مانند الویس کوستلو، فرزام، پینک فلوید و R.E.M با موسیقی راک پیشرفته و ویرایش شده در بیشتر آلبوم‌های معروف، کامپیوتر OK «داشتند. این باندها خیلی موفق بودند و برای مدت زمانی به اوسیس لقب» بزرگترین باند در جهان" بخاطر تشکر از فروش ۱۴ میلیون نسخه از آلبوم آن‌ها در سراسر جهان داده شده بود ولی بعد از ورشکستگی و فروپاشی باند، مصیبت از دست دادن محبوبیت مردمی و همگانی و کاهش چشمگیر حمایت عمومی در ایالات متحده افت پیدا کردند. باند روحیه بعد از ایجاد مشکلاتی در آن و کنار کشیدن باند دیگر رادیو هد به داخل باندهای الکترونیکی ایالات متحده آمریکا به عنوان یک مشکل عمده از هم پاشیده شدند.

بریت پاپ[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: بریت پاپ

موقعی که آمریکا لبریز از موسیقی گانگ و گانگ ثانوی و هیپ هاپ بود، بریتانیا به سبک موسیقی‌ای در اواسط دهه ۹۰ بازگشت که بریت پاپ نامیده می‌شد و توسط باندهایی مانند سدو، اوسیس، روحیه، ردیو هد، پالپ و بلِر اجرا می‌شد.

جستارهای وابسته[ویرایش]

هوی متال[ویرایش]

یکی از زیرشاخه‌های اصلی راک، سبک هوی متال است که امروزه خود به عنوان یک شاخهٔ اصلی شناخته می‌شود. از موسیقی متال که به علت خشن‌بودن آواها به این نام خوانده می‌شود، به خودی خود زیر شاخه‌های متعددی منشعب شده‌است. این موسیقی با گروه لد زپلین و سپس بلک سبث آغاز شد. دههٔ هشتاد میلادی دوران شکل‌گیری کامل‌تر و تعالی این سبک به حساب می‌آید.

یادداشت‌ها[ویرایش]

  1. ↑ The terms "pop-rock" and "power pop" have been used to describe more commercially successful music that uses elements from, or the form of, rock music.[۶۵] Pop-rock has been defined as an "upbeat variety of rock music represented by artists such as Elton John, Paul McCartney, the Everly Brothers, Rod Stewart, Chicago, and Peter Frampton."[۶۶] The term power pop was coined by Pete Townshend of the Who in 1966, but not much used until it was applied to bands like Badfinger in the 1970s, who proved some of the most commercially successful of the period.[۶۷]
  2. ↑ Having died down in the late 1950s, doo wop enjoyed a revival in the same period, with hits for acts like the Marcels, the Capris, Maurice Williams and the Zodiacs, and Shep and the Limelights.[۷۲] The rise of girl groups like the Chantels, the Shirelles and the Crystals placed an emphasis on harmonies and polished production that was in contrast to earlier rock and roll.[۷۳] Some of the most significant girl group hits were products of the Brill Building Sound, named after the block in New York where many songwriters were based, which included the number 1 hit for the Shirelles "Will You Love Me Tomorrow" in 1960, penned by the partnership of Gerry Goffin and Carole King.[۷۴]
  3. ↑ Only the Beach Boys were able to sustain a creative career into the mid-1960s, producing a string of hit singles and albums, including the highly regarded Pet Sounds in 1966, which made them, arguably, the only American rock or pop act that could rival the Beatles.[۹۹]
  4. ↑ In Detroit, garage rock's legacy remained alive into the early 1970s, with bands such as the MC5 and the Stooges, who employed a much more aggressive approach to the form. These bands began to be labelled punk rock and are now often seen as proto-punk or proto-hard rock.[۱۱۷]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ Studwell, W. E.; Lonergan, D. F. (1999). The Classic Rock and Roll Reader: Rock Music from its Beginnings to the mid-1970s (h ed.). Abingdon: Routledge. ISBN 0-7890-0151-9.
  2. ↑ فراهانی، ایلیا. (1400). شبح تام جود: موسیقی عامه پسند در آمریکا از وودی گاتری تا بروس اسپرینگستین. تهران: نشر آگه.
  3. ↑ W. E. Studwell and D. F. Lonergan, The Classic Rock and Roll Reader: Rock Music from its Beginnings to the mid-1970s (Abingdon: Routledge, 1999), شابک ‎۰−۷۸۹۰−۰۱۵۱−۹ p.xi
  4. ↑ Christgau, Robert (1981). "The Decade". Christgau's Record Guide: Rock Albums of the Seventies. Ticknor & Fields. ISBN 0-89919-025-1. Retrieved April 6, 2019 – via robertchristgau.com.
  5. ↑ Wyman, Bill (20 December 2016). "Chuck Berry Invented the Idea of Rock and Roll". Vulture.com. New York Media, LLC.
  6. ↑ J.M. Curtis, Rock Eras: Interpretations of Music and Society, 1954–1984 (Madison, WI: Popular Press, 1987), شابک ‎۰−۸۷۹۷۲−۳۶۹−۶, pp. 68–73.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Campbell, Michael; Brody, James (2007). Rock and Roll: An Introduction (2nd ed.). Belmont, CA: Thomson Schirmer. pp. 80–81. ISBN 978-0-534-64295-2.
  8. ↑ R.C. Brewer, "Bass Guitar" in (Shepherd 2003), p 56.
  9. ↑ R. Mattingly, "Drum Set" in (Shepherd 2003), p 361.
  10. ↑ P. Théberge, Any Sound you can Imagine: Making Music/Consuming Technology (Middletown, CT, Wesleyan University Press, 1997), شابک ‎۰−۸۱۹۵−۶۳۰۹−۹, pp. 69–70.
  11. ↑ D. Laing, "Quartet" in (Shepherd 2003), p 56.
  12. ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ ۱۲٫۲ C. Ammer, The Facts on File Dictionary of Music (New York: Infobase, 4th edn., 2004), شابک ‎۰−۸۱۶۰−۵۲۶۶−۲, pp. 251–52.
  13. ↑ (Campbell و Brody 2007، ص. 117)
  14. ↑ J. Covach, "From craft to art: formal structure in the music of the Beatles", in K. Womack and Todd F. Davis, eds, Reading the Beatles: Cultural Studies, Literary Criticism, and the Fab Four (New York: SUNY Press, 2006), شابک ‎۰−۷۹۱۴−۶۷۱۵−۵, p. 40.
  15. ↑ T. Gracyk, Rhythm and Noise: an Aesthetics of Rock, (London: I.B. Tauris, 1996), شابک ‎۱−۸۶۰۶۴−۰۹۰−۷, p. xi.
  16. ↑ P. Wicke, Rock Music: Culture, Aesthetics and Sociology (Cambridge: Cambridge University Press, 1990), شابک ‎۰−۵۲۱−۳۹۹۱۴−۹, p. x.
  17. ↑ Christgau, Robert (1981). "Genesis: Selling England by the Pound". Christgau's Record Guide: Rock Albums of the Seventies. Ticknor & Fields. ISBN 0-89919-025-1. Retrieved 16 October 2021 – via robertchristgau.com.
  18. ↑ Farber, Barry A. (2007). Rock 'n' roll Wisdom: What Psychologically Astute Lyrics Teach About Life and Love. Westport, CT: Praeger. pp. xxvi–xxviii. ISBN 978-0-275-99164-7.
  19. ↑ Christgau, Robert; et al. (2000). McKeen, William (ed.). Rock & Roll Is Here to Stay: An Anthology. W.W. Norton & Company. pp. 564–65, 567. ISBN 0-393-04700-8.
  20. ↑ McDonald, Chris (2009). Rush, Rock Music and the Middle Class: Dreaming in Middletown. Bloomington, IN: Indiana University Press. pp. 108–09. ISBN 978-0-253-35408-2.
  21. ↑ S. Waksman, Instruments of Desire: the Electric Guitar and the Shaping of Musical Experience (Cambridge, MA: Harvard University Press, 2001), شابک ‎۰−۶۷۴−۰۰۵۴۷−۳, p. 176.
  22. ↑ Frith, Simon (2007). Taking Popular Music Seriously: Selected Essays. Aldershot, England: Ashgate Publishing. pp. 43–44. ISBN 978-0-7546-2679-4.
  23. ↑ Christgau, Robert (11 June 1972). "Tuning Out, Tuning In, Turning On". Newsday. Retrieved 17 March 2017.
  24. ↑ ۲۴٫۰ ۲۴٫۱ ۲۴٫۲ T. Warner, Pop Music: Technology and Creativity: Trevor Horn and the Digital Revolution (Aldershot: Ashgate, 2003), شابک ‎۰−۷۵۴۶−۳۱۳۲-X, pp. 3–4.
  25. ↑ R. Beebe, D. Fulbrook and B. Saunders, "Introduction" in R. Beebe, D. Fulbrook, B. Saunders, eds, Rock Over the Edge: Transformations in Popular Music Culture (Durham, NC: Duke University Press, 2002), شابک ‎۰−۸۲۲۳−۲۹۰۰-X, p. 7.
  26. ↑ Christgau, Robert (1990). "Introduction: Canons and Listening Lists". Christgau's Record Guide: The '80s. Pantheon Books. ISBN 0-679-73015-X. Retrieved 6 April 2019.
  27. ↑ R. Unterberger, "Birth of Rock & Roll", in Bogdanov et al., 2002, pp. 1303–04.
  28. ↑ Wald, Gayle (2007). Shout, Sister, Shout!: The Untold Story of Rock-and-Roll Trailblazer Sister Rosetta Tharpe. Beacon Press. p. 68. ISBN 9780807009895.
  29. ↑ "World's First Rock-and-Roll Song Identified - Seeker". 2021-01-23. Archived from the original on 23 January 2021. Retrieved 2024-04-18.
  30. ↑ "The First Rock and Roll Song". LiveAbout (به انگلیسی). Retrieved 2022-11-11.
  31. ↑ Will the creator of modern music please stand up? Alexis Petridis The Guardian 16 April 2004
  32. ↑ Robert Palmer, "Church of the Sonic Guitar", pp. 13–38 in Anthony DeCurtis, Present Tense, Duke University Press, 1992, p. 19. شابک ‎۰−۸۲۲۳−۱۲۶۵−۴
  33. ↑ Bill Dahl, "Jimmy Preston", AllMusic, archived from the original on 20 May 2016, retrieved 27 April 2012
  34. ↑ Campbell, Michael (2008). Popular Music in America: The Beat Goes On (3rd ed.). Boston, MA: Cengage Learning. pp. 157–58. ISBN 978-0-495-50530-3.
  35. ↑ T. E. Scheurer, American Popular Music: The Age of Rock (Madison, WI: Popular Press, 1989), شابک ‎۰−۸۷۹۷۲−۴۶۸−۴, p. 170.
  36. ↑ Gilliland 1969, show 55, track 2.
  37. ↑ P. Browne, The Guide to United States Popular Culture (Madison, WI: Popular Press, 2001), شابک ‎۰−۸۷۹۷۲−۸۲۱−۳, p. 358.
  38. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام Campbell20082 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  39. ↑ R. S. Denisoff, W. L. Schurk, Tarnished Gold: the Record Industry Revisited (New Brunswick, NJ: Transaction, 3rd edn., 1986), شابک ‎۰−۸۸۷۳۸−۶۱۸−۰, p. 13.
  40. ↑ "Rockabilly", AllMusic, archived from the original on 11 February 2011.
  41. ↑ Lucero, Mario J. (3 January 2020). "The problem with how the music streaming industry handles data". Quartz. Retrieved 14 February 2020.
  42. ↑ J. M. Curtis, Rock Eras: Interpretations of Music and Society, 1954–1984 (Madison, WI: Popular Press, 1987), شابک ‎۰−۸۷۹۷۲−۳۶۹−۶, p. 73.
  43. ↑ Davis, Lance (8 March 2011). "Get It Low: The Dirty Guitar of Junior Barnard". The Adios Lounge (به انگلیسی). Retrieved 2022-11-11.
  44. ↑ Collis, John (2002). Chuck Berry: The Biography. Aurum. p. 38. ISBN 978-1-85410-873-9.
  45. ↑ Hicks, Michael (2000). Sixties Rock: Garage, Psychedelic, and Other Satisfactions. University of Illinois Press. p. 17. ISBN 0-252-06915-3.
  46. ↑ (Campbell 2008، ص. 99)
  47. ↑ Horn, Adrian (2009). Juke Box Britain: Americanisation and Youth Culture, 1945–60. Manchester: Manchester University Press. ISBN 978-0719083662.
  48. ↑ D. Hatch and S. Millward (1987). From Blues to Rock: An Analytical History of Pop Music. Manchester: Manchester University Press. p. 78. شابک ‎۰−۷۱۹۰−۱۴۸۹−۱.
  49. ↑ Mitchell, G. A. M. (2011). "A Very 'British' Introduction to Rock 'n' Roll: Tommy Steele and the Advent of Rock 'n' Roll Music in Britain, 1956–1960". Contemporary British History, 25(2), 205–225.
  50. ↑ Meyers, J. P. (2015). "The Beatles in Buenos Aires, Muse in Mexico City: Tribute Bands and the Global Consumption of Rock Music". Ethnomusicology Forum (Vol. 24, No. 3, pp. 329–348). Routledge.
  51. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام Mitchell Steele3 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  52. ↑ Smith, Barnaby (2014-09-30). "The Wild One by Johnny O'Keefe – Australia's first rock'n'roll hit". The Guardian (به انگلیسی). ISSN 0261-3077. Retrieved 2024-04-18.
  53. ↑ Vuletic, D. (2008).
  54. ↑ Rauth, R. (1982).
  55. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام Meyers 152 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  56. ↑ ۵۶٫۰ ۵۶٫۱ Schwartz, Roberta F. (2007). How Britain Got the Blues: The Transmission and Reception of American Blues Style in the United Kingdom. Aldershot, England: Ashgate Publishing. p. 22. ISBN 978-0-7546-5580-0.
  57. ↑ Roberts, J. (2001). The Beatles. Mineappolis, MN: Lerner Publications. p. 13. شابک ‎۰−۸۲۲۵−۴۹۹۸−۰.
  58. ↑ Eder, B. "British Blues", in V. Bogdanov, C. Woodstra, S.T. Erlewine, eds, All Music Guide to the Blues: The Definitive Guide to the Blues (Milwaukee, WI: Backbeat Books, 3rd ed., 2003), p. 700. شابک ‎۰−۸۷۹۳۰−۷۳۶−۶.
  59. ↑ S. Frith, "Pop music" in S. Frith, W. Stray and J. Street, eds, The Cambridge Companion to Pop and Rock (Cambridge: Cambridge University Press, 2001), شابک ‎۰−۵۲۱−۵۵۶۶۰−۰, pp. 93–108.
  60. ↑ "Early Pop/Rock", AllMusic, archived from the original on 17 February 2011.
  61. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام Warner20032 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  62. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام Firth20012 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  63. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام AllMusicPR2 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  64. ↑ R. Shuker, Understanding Popular Music (Abingdon: Routledge, 2nd edn., 2001), شابک ‎۰−۴۱۵−۲۳۵۰۹-X, pp. 8–10.
  65. ↑ R. Shuker, Popular Music: the Key Concepts (Abingdon: Routledge, 2nd edn., 2005), شابک ‎۰−۴۱۵−۳۴۷۷۰-X, p. 207.
  66. ↑ L. Starr and C. Waterman, American Popular Music (Oxford: Oxford University Press, 2nd edn, 2007), شابک ‎۰−۱۹−۵۳۰۰۵۳-X, archived from the original on 17 February 2011.
  67. ↑ Borack, John M. (2007). Shake Some Action: The Ultimate Power Pop Guide. Not Lame Recording Company. p. 18. ISBN 978-0-9797714-0-8.
  68. ↑ Gilliland 1969, shows 20–21.
  69. ↑ B. Bradby, "Do-talk, don't-talk: the division of the subject in girl-group music" in S. Frith and A. Goodwin, eds, On Record: Rock, Pop, and the Written Word (Abingdon: Routledge, 1990), شابک ‎۰−۴۱۵−۰۵۳۰۶−۴, p. 341.
  70. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام Keightley2001 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  71. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام Keightley20012 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  72. ↑ R. Unterberger, "Doo Wop", in Bogdanov et.al., 2002, pp. 1306–07.
  73. ↑ R. Dale, Education and the State: Politics, Patriarchy and Practice (London: Taylor & Francis, 1981), شابک ‎۰−۹۰۵۲۷۳−۱۷−۶, p. 106.
  74. ↑ R. Unterberger, "Brill Building Sound", in Bogdanov et.al., 2002, pp. 1311–12.
  75. ↑ K. Keightley, "Reconsidering rock" in S. Frith, W. Straw and J. Street, eds, The Cambridge Companion to Pop and Rock (Cambridge: Cambridge University Press, 2001), شابک ‎۰−۵۲۱−۵۵۶۶۰−۰, p. 116.
  76. ↑ R. Stakes, "Those boys: the rise of Mersey beat", in S. Wade, ed., Gladsongs and Gatherings: Poetry and its Social Context in Liverpool Since the 1960s (Liverpool: Liverpool University Press, 2001), شابک ‎۰−۸۵۳۲۳−۷۲۷−۱, pp. 157–66.
  77. ↑ I. Chambers, Urban Rhythms: Pop Music and Popular Culture (Basingstoke: Macmillan, 1985), شابک ‎۰−۳۳۳−۳۴۰۱۱−۶, p. 75.
  78. ↑ J.R. Covach and G. MacDonald Boone, Understanding Rock: Essays in Musical Analysis (Oxford: Oxford University Press, 1997), شابک ‎۰−۱۹−۵۱۰۰۰۵−۰, p. 60.
  79. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام Bogdanov2002BI وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  80. ↑ R. Unterberger, "British R&B", in Bogdanov et al., 2002, pp. 1315–16.
  81. ↑ Gilliland 1969, show 28.
  82. ↑ I.A. Robbins, "British Invasion", Encyclopædia Britannica, archived from the original on 21 December 2010
  83. ↑ H. Bill, The Book Of Beatle Lists (Poole, Dorset: Javelin, 1985), شابک ‎۰−۷۱۳۷−۱۵۲۱−۹, p. 66.
  84. ↑ R. Unterberger, "British Invasion", in Bogdanov et al., 2002, pp. 1316–17.
  85. ↑ ۸۵٫۰ ۸۵٫۱ Gilliland 1969, show 29.
  86. ↑ Gilliland 1969, show 30.
  87. ↑ Gilliland 1969, show 48.
  88. ↑ I.A. Robbins, "British Invasion", Encyclopædia Britannica, archived from the original on 21 December 2010
  89. ↑ T. Leopold (5 February 2004), When the Beatles hit America CNN February 10, 2004, CNN, archived from the original on 11 April 2010
  90. ↑ "British Invasion", AllMusic, archived from the original on 11 February 2011.
  91. ↑ "Britpop", AllMusic, archived from the original on 12 February 2011.
  92. ↑ K. Keightley, "Reconsidering rock" in, S. Frith, W. Straw and J. Street, eds, The Cambridge Companion to Pop and Rock (Cambridge: Cambridge University Press, 2001), شابک ‎۰−۵۲۱−۵۵۶۶۰−۰, p. 117.
  93. ↑ R. Shuker, Popular Music: the Key Concepts (Abingdon: Routledge, 2nd edn., 2005), شابک ‎۰−۴۱۵−۳۴۷۷۰-X, p. 35.
  94. ↑ Simonelli, David (2013). Working Class Heroes: Rock Music and British Society in the 1960s and 1970s. Lanham, MD: Lexington Books. pp. 96–97. ISBN 978-0-7391-7051-9.
  95. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام blair2 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  96. ↑ J. Blair, The Illustrated Discography of Surf Music, 1961–1965 (Ypsilanti, MI: Pierian Press, 2nd edn., 1985), شابک ‎۰−۸۷۶۵۰−۱۷۴−۹, p. 2.
  97. ↑ J. Blair, The Illustrated Discography of Surf Music, 1961–1965 (Ypsilanti, MI: Pierian Press, 2nd edn., 1985), شابک ‎۰−۸۷۶۵۰−۱۷۴−۹, p. 75.
  98. ↑ "Throwback tune of the day: Nowhere to Go – The Four Freshmen". Buzz.ie. Archived from the original on 8 March 2021. Retrieved 25 February 2021.
  99. ↑ ۹۹٫۰ ۹۹٫۱ W. Ruhlman, et al., "Beach Boys", in Bogdanov et al., 2002, pp. 71–75.
  100. ↑ "Surf Music". Nostalgia Central. 3 July 2014. Retrieved 29 July 2019.
  101. ↑ R. Shuker, Popular Music: the Key Concepts (Abingdon: Routledge, 2nd edn., 2005), شابک ‎۰−۴۱۵−۳۴۷۷۰-X, p. 140.
  102. ↑ E.J. Abbey, Garage Rock and its Roots: Musical Rebels and the Drive for Individuality (Jefferson, NC: McFarland, 2006), شابک ‎۰−۷۸۶۴−۲۵۶۴−۴, pp. 74–76.
  103. ↑ R. Unterberger, "Garage Rock", in Bogdanov et al., 2002, pp. 1320–21.
  104. ↑ R. Shuker, Popular Music: the Key Concepts (Abingdon: Routledge, 2nd edn., 2005), شابک ‎۰−۴۱۵−۳۴۷۷۰-X, p. 140.
  105. ↑ R. Unterberger, "Garage Rock", in Bogdanov et al., 2002, pp. 1320–21.
  106. ↑ N. Campbell, American Youth Cultures (Edinburgh: Edinburgh University Press, 2nd edn., 2004), شابک ‎۰−۷۴۸۶−۱۹۳۳-X, p. 213.
  107. ↑ Otfinoski, Steven. "The Golden Age of Rock Instrumentals". Billboard Books, (1997), p. 36, شابک ‎۰−۸۲۳۰−۷۶۳۹−۳
  108. ↑ W.E. Studwell and D.F. Lonergan, The Classic Rock and Roll Reader: Rock Music from its Beginnings to the mid-1970s (Abingdon: Routledge, 1999), شابک ‎۰−۷۸۹۰−۰۱۵۱−۹, p. 213.
  109. ↑ J. Austen, TV-a-Go-Go: Rock on TV from American Bandstand to American Idol (Chicago IL: Chicago Review Press, 2005), شابک ‎۱−۵۵۶۵۲−۵۷۲−۹, p. 19.
  110. ↑ Waksman, Steve (2009). This Ain't the Summer of Love: Conflict and Crossover in Heavy Metal and Punk. Berkeley CA: University of California Press. p. 116. ISBN 978-0-520-25310-0.
  111. ↑ F.W. Hoffmann "Garage Rock/Punk", in F.W. Hoffman and H. Ferstler, Encyclopedia of Recorded Sound, Volume 1 (New York: CRC Press, 2nd edn., 2004), شابک ‎۰−۴۱۵−۹۳۸۳۵-X, p. 873.
  112. ↑ R. Unterberger, "Garage Rock", in Bogdanov et al., 2002, pp. 1320–21.
  113. ↑ R. Unterberger, "Garage Rock", in Bogdanov et al., 2002, pp. 1320–21.
  114. ↑ R. Unterberger, "Garage Rock", in Bogdanov et al., 2002, pp. 1320–21.
  115. ↑ R. Unterberger, "Garage Rock", in Bogdanov et al., 2002, pp. 1320–21.
  116. ↑ R. Unterberger, "Garage Rock", in Bogdanov et al., 2002, pp. 1320–21.
  117. ↑ Thompson, Graham (2007). American Culture in the 1980s. Edinburgh, UK: Edinburgh University Press. p. 134. ISBN 978-0-7486-1910-8.
  118. ↑ H.S. Macpherson, Britain and the Americas: Culture, Politics, and History (Oxford: ABC-CLIO, 2005), شابک ‎۱−۸۵۱۰۹−۴۳۱−۸, p. 626.
  119. ↑ V. Coelho, The Cambridge Companion to the Guitar (Cambridge: Cambridge University Press, 2003), شابک ‎۰−۵۲۱−۰۰۰۴۰−۸, p. 104.
  120. ↑ R. Uterberger, "Blues Rock", in V. Bogdanov, C. Woodstra, S.T. Erlewine, eds, All Music Guide to the Blues: The Definitive Guide to the Blues (Milwaukee, WI: Backbeat Books, 3rd edn., 2003), شابک ‎۰−۸۷۹۳۰−۷۳۶−۶, pp. 701–02.
  121. ↑ Eder, B. "British Blues", in V. Bogdanov, C. Woodstra, S.T. Erlewine, eds, All Music Guide to the Blues: The Definitive Guide to the Blues (Milwaukee, WI: Backbeat Books, 3rd ed., 2003), p. 700. شابک ‎۰−۸۷۹۳۰−۷۳۶−۶
  122. ↑ T. Rawlings, A. Neill, C. Charlesworth and C. White, Then, Now and Rare British Beat 1960–1969 (London: Omnibus Press, 2002), شابک ‎۰−۷۱۱۹−۹۰۹۴−۸, p. 130.
  123. ↑ R. Uterberger, "Blues Rock", in V. Bogdanov, C. Woodstra, S.T. Erlewine, eds, All Music Guide to the Blues: The Definitive Guide to the Blues (Milwaukee, WI: Backbeat Books, 3rd edn., 2003), شابک ‎۰−۸۷۹۳۰−۷۳۶−۶, pp. 701–02.
  124. ↑ R. Uterberger, "Blues Rock", in V. Bogdanov, C. Woodstra, S.T. Erlewine, eds, All Music Guide to the Blues: The Definitive Guide to the Blues (Milwaukee, WI: Backbeat Books, 3rd edn., 2003), شابک ‎۰−۸۷۹۳۰−۷۳۶−۶, pp. 701–02.
  125. ↑ R. Uterberger, "Blues Rock", in V. Bogdanov, C. Woodstra, S.T. Erlewine, eds, All Music Guide to the Blues: The Definitive Guide to the Blues (Milwaukee, WI: Backbeat Books, 3rd edn., 2003), شابک ‎۰−۸۷۹۳۰−۷۳۶−۶, pp. 701–02.
  126. ↑ R. Uterberger, "Blues Rock", in V. Bogdanov, C. Woodstra, S.T. Erlewine, eds, All Music Guide to the Blues: The Definitive Guide to the Blues (Milwaukee, WI: Backbeat Books, 3rd edn., 2003), شابک ‎۰−۸۷۹۳۰−۷۳۶−۶, pp. 701–02.
  127. ↑ P. Prown, H.P. Newquist and J.F. Eiche, Legends of Rock Guitar: the Essential Reference of Rock's Greatest Guitarists (Milwaukee, WI: Hal Leonard Corporation, 1997), شابک ‎۰−۷۹۳۵−۴۰۴۲−۹, p. 25.
  128. ↑ R. Uterberger, "Blues Rock", in V. Bogdanov, C. Woodstra, S.T. Erlewine, eds, All Music Guide to the Blues: The Definitive Guide to the Blues (Milwaukee, WI: Backbeat Books, 3rd edn., 2003), شابک ‎۰−۸۷۹۳۰−۷۳۶−۶, pp. 701–02.
  129. ↑ R. Unterberger, "Southern Rock", in Bogdanov et al., 2002, pp. 1332–33.
  130. ↑ "Blues-rock", AllMusic, archived from the original on 12 February 2011.
  131. ↑ "Blues-rock", AllMusic, archived from the original on 12 February 2011.
  132. ↑ R. Uterberger, "Blues Rock", in V. Bogdanov, C. Woodstra, S.T. Erlewine, eds, All Music Guide to the Blues: The Definitive Guide to the Blues (Milwaukee, WI: Backbeat Books, 3rd edn., 2003), شابک ‎۰−۸۷۹۳۰−۷۳۶−۶, pp. 701–02.
  133. ↑ P. Prown, H.P. Newquist and J.F. Eiche, Legends of Rock Guitar: the Essential Reference of Rock's Greatest Guitarists (Milwaukee, WI: Hal Leonard Corporation, 1997), شابک ‎۰−۷۹۳۵−۴۰۴۲−۹, p. 113.
  134. ↑ ۱۳۴٫۰ ۱۳۴٫۱ Mitchell, Gillian (2007). The North American Folk Music Revival: Nation and Identity in the United States and Canada, 1945–1980. Aldershot, England: Ashgate Publishing. p. 95. ISBN 978-0-7546-5756-9.
  135. ↑ (Mitchell 2007)
  136. ↑ J.E. Perone, Music of the Counterculture Era American History Through Music (Westwood, CT: Greenwood, 2004), شابک ‎۰−۳۱۳−۳۲۶۸۹−۴, p. 37.
  137. ↑ R. Unterberger, "Folk Rock", in Bogdanov et al., 2002, pp. 1308–09.
  138. ↑ {{cite book}}: Empty citation (help)
  139. ↑ R. Unterberger, "The Beatles: I'm a Loser", AllMusic, archived from the original on 12 February 2011.
  140. ↑ R. Unterberger, "Folk Rock", in Bogdanov et al., 2002, pp. 1308–09.
  141. ↑ R. Unterberger, "Folk Rock", in Bogdanov et al., 2002, pp. 1308–09.
  142. ↑ R. Unterberger, "Folk Rock", in Bogdanov et al., 2002, pp. 1308–09.
  143. ↑ Unterberger, Richie (31 December 2018). "2018". Folkrocks. Retrieved 3 June 2021.

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=موسیقی_راک&oldid=39433400»