محمداسماعیل دارا
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
خواجه محمد اسماعیل دارا شاعر پارسی‌گوی اواخر سده یازدهم و اوایل سده دوازدهم قمری است.
زندگی[ویرایش]
تاریخ زاده‌شدن و مرگ محمداسماعیل دارا به‌درستی دانسته نیست. او از اهالی روستای روستای زنگی سباَ از توابع غوریان در افغانستان کنونی بود و در همین‌جا هم به خاک سپرده شده است. محمد اسماعیل صوفی‌مسلک و پیرو طریقت نقشبندیه بود و در زمان حیاتش در گمنامی به‌سر می‌برد.
شعر[ویرایش]
دارا از شاعران سبک هندی است. او شیفته و پیرو صائب تبریزی بود و از این‌رو خود را صائب ثانی خوانده است:
| می‌توان گفت ترا صایب ثانی دارا | کیست کاین حرف صوابم به خطا بردارد؟ |
شعر زیر نمونهٔ دیگری از آثار اوست:
| گر ز خوان رزق کمتر آب و نانم داده‌اند | نعمتی چون سیر چشمی زین جهانم داده‌اند | |
| روضه رضوان که خلقی آرزویش می‌کنند | در فراغت خانه عزلت نشانم داده‌اند | |
| با تهیدستی ز گنج دولت روی زمین | همت عالی‌تر از هفت آسمانم داده اند |
دیوان[ویرایش]
دیوان اشعار دارا نخستین‌بار در سال ۱۳۳۶ به‌کوشش محمد اعلم غواص به چاپ رسید و سپس در دورهٔ دولت جمهوری اسلامی افغانستان از سوی انتشارات توانا در هرات مجدداً تجدید چاپ شد.
منابع[ویرایش]
دارا؛ شاعری که خود را صائب ثانی می‌دانست. بی‌بی‌سی فارسی